ریشه نام باکو: تفاوت میان نسخه‌ها

چنانچه می‌‌دانیممی‌دانیم این شهر را در نوشته‌های [[ایرانی]] بادکوبه می‌‌نویسندمی‌نویسند. در حالی که در زبان مردم آنجا و زبان [[روسی]] همان باکو می‌‌باشدمی‌باشد. بادکوبه گویا از زمان [[صفویان]] پیدا شده است. زیرا نخستین بار آن را در کتاب عالم آرای عباسی که در زمان شاه عباس نوشته شده است می‌‌یابیممی‌یابیم. پیش از آن حمدالله مستوفی در نزهت القلوب و یاقوت در معجم البدان و بسیاری از جغرافی نویسان در کتبهای خود آن را بادکویه آورده اند.

چنانچه گفته شد در بسیاری از کتابها نام شهر را بادکویه نوشته اند. دسته‌ای از نامهای ایرانی که در آخر خود «یه» دارند (همچون شیرویه، سارویه، بابویه و مانند اینها) نامهای شکسته می‌‌باشندمی‌باشند. یعنی نخست رویه دیگری داشته‌اند و سپس کوتاه شده‌اند. باکویه نیز بیگمان رویه دیگری ‌داشته‌است.

در زمان ساسانیان یک رشته آبادیهایی در ایران به نامهای باکاوان و باکاران که چون در آنها آتش برپا می‌‌داشتندمی‌داشتند مقدس بوده‌اند و محل زیارت. یکی از همین آبادیها دینی گرامی همین شهر آران می‌‌بودهمی‌بوده که آتشکده خودسوز بزرگی می‌‌داشتهمی‌داشته که نامش باکاوان یا باکوان می‌‌بودهمی‌بوده.

موسی خورینی در کتاب جغرافیای خود در گفتگو از پایداقاران (بیلقان) که شهری در آران بوده و در آن زمان باکو از اطراف آن بحساب می‌‌آمده،می‌آمده، نام آنجا را باگوان می‌‌نویسدمی‌نویسد. بعد از حمله اعراب در صده اول اسلام غیوند بارتابت در کتاب خود نام این شهر را آتش باگاوان نوشته است. پسوند وان ناآشنا نیست و آن را در انتهای بسیاری از شهرهای ایران و قفقاز می‌‌توانمی‌توان یافت مانند «[[نخجوان]]»، «[[شیروان]]»، «[[مهراوان]]» و «[[هفتوان]]».

باگوان یا باکوان از دو بخش پدید امده. وان پسوند شهر یا جا یا نسبت است. اما باک یا بَک یا بَغ که این نام در گویشهای باستانی ایرانی معنی خدا می‌‌دهدمی‌دهد یا شاه. این نام بر روی سکه‌های ساسانی یافته شده است. به گمان بعضی دانشمندان بوغ روسی که به معنی خدا آمده است از این واژه است. از طرف دیگر ما این واژه را بر روی بسیاری از نامهای آبادیهای ایران، آران و ارمنستان می‌‌بینیممی‌بینیم. باکاران در ارمنستان، بگوا در زنجان، بغستان در کرمانشاه؛ بجستان در خراسان و فغستان در گلپایگان.

[[آغاتانگیغوس]] از نویسندگان زمان [[ساسانی]] باگاریج را جایگاه بتان معنی کرده و می‌‌گویدمی‌گوید واژه [[پهلوی]] است. او همچنین می‌‌گویدمی‌گوید که آبادیهایی که واژه باگ داشته نخست جایگاه پرستش مهر بوده وسپس با رواج زرتشتیگری در آنها آتش به پا می‌‌دارندمی‌دارند.پس معنی نام این شهر، '''جایگاه خدایان''' است.