ر ماژور: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ر ماژور''' (یا '''{{lang-en|D ماژور'''major}}) تنالیته‌ایست با پایه ر که از نت‌های [[ر (نت موسیقی)تنالیته|رتنالیته‌]]، ایست بر پایه [[می (نت (موسیقی)|مینت]]، [[فا«ر» دیز]]،و [[سلفاصله (نت موسیقی)|سلفواصل]]، [[لاآن (نتبر موسیقی)|لا]]،اساس [[سیگام (نت موسیقی)|سیگام]] و [[دو دیزماژور]] تشکیل شده و علامت «[[سر کلید]]» آن شامل ۲ دیز است.

ر ماژور تنالیتهٔ بسیار مناسبی برای قطعات [[ویلن]] به دلیل ساختار این ساز است، که سیم‌های آن سل(سل، رر، لالا، می) کوک می‌شوند. سیم‌های «دست باز» صدای سیم «ر» را تشدید می‌کنند و صدایی تولید می‌شود که به طرز ویژه‌ای درخشان است.

بنابراین تصادفی نیست که بسیاری از آهنگسازان کلاسیک تمام دوره‌ها تنالیه ر ماژور را برای نوشتن کنسرتو ویلن انتخاب کرده‌اند، مانند کنسرتو ویلن‌های [[موتسارت]] ([[کنسرتو ویلن شماره ۲ (موتسارت)|شماره ۲، ۱۷۷۵]]، [[کنسرتو ویلن شماره ۴ (موتسارت)|شماره ۴، ۱۷۷۵]])، [[بتهوون]] ([[کنسرتو ویلن (بتهوون)|۱۸۰۶]])، [[پاگانینی]] ([[کنسرتو ویلن شماره ۱(پاگانینی)|شماره ۱، ۱۸۱۷]])، [[برامس]] ([[کنسرتو ویلن (برامس)|۱۸۷۸]])، [[چایکوفسکی]] ([[کنسرتو ویلن (چایکوفسکی|۱۸۷۸]])، [[پروکوفیف]] ([[کنسرتو ویلن شماره ۱ (پروکوفیف)|شماره ۱، ۱۹۱۷]]) و [[استراوینسکی]] ([[کنسرتو ویلن (استراوینسکی)|۱۹۳۱]]).