فلسفه اشراق: تفاوت میان نسخه‌ها

یکی از وجوه اساسی تمایز حکمت اشراق از [[فلسفه مشاء|حکمت مشاء]] رابطه ماهوی آن با نور و مسایل و حقایق عرفانی است. [[ذوالنون مصری]]، [[سهل بن عبدالله تستری]]، [[بایزید بسطامی|ابو یزید بسطامی]]، [[منصور حلاج|حسین بن منصور حلاج]] و [[ابوسعید ابوالخیر|ابوسعید ابی الخیر]] از جمله عارفانی هستند که سهروردی از آنهاآن‌ها تأثیر پذیرفته‌است.

در رسایل [[سهروردی]]، عقل در مقابل وحی نیست بلکه درطول وحی است. حملات [[امام محمد غزالی|غزالی]] بر [[فلسفه مشاء]] در کتابهایکتاب‌های «تهافت الفلاسفه» و «المنقذ من الضلال» ضرباتی کاری بر پیکره جریان فلسفی در [[جهان اسلام]] وارد کرد. یکی از آثار این حملات ایجاد بدبینی و ذهنیت منفی فزاینده نسبت به فلسفه در میان دینداران بود زیرا بسیاری از آنان فلسفه را اندیشه و تفکری بیگانه می‌دانستند. این نگرش زمانی تقویت می‌شد که با مراجعه به آثار فلسفی مشائی در آن زمان، در آنهاآن‌ها اثر چندانی از آیات قرآن و حدیث که دو منبع اساسی معرفت دینی هستند نمی‌دیدند. با توجه به این مسئله، سهروردی برای حمایت از فلسفه، رسالتی را آغاز کرد که طی آن کوشید تا میان فلسفه و عرفان و قرآن تا سر حد توان هماهنگی ایجاد کند و اگر پس از وی [[صدر المتالهین]] سخن از «اتحاد قرآن و عرفان و برهان» به میان می‌آورد، به واقع می‌توان طراح و معمار اصلی این اندیشه را [[شیخ اشراق]] دانست.

« «و اشرقت الارض بنور ربها» هر چه زنده‌است بذات خویش، مجرد است و هر نور مجردی زنده‌است بذات خود؛ و حق اول نورالانوار است زیرا که خود اعطا کنندهاعطاکننده حیات و بخشنده نور است. ظاهر است به ذات خود و نمودار کنندهنمودارکننده و آفریننده جهان وجود است که فرمود: «الله نور السموات و الارض» نوریت همه انوار ساریه فیض نور اوست»

بدون شک این [[فلسفه مشاء|حکمت مشائی]] بود که مقدمهٔ اشراق شده‌است. سهروردی با گردآوری آثار مشائین به خصوص ابن سینا توانست اینگونهاین‌گونه از آرا مشاء را در حکمت اشراق استفاده کند.