پاراگوئه: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
FreshmanBot (بحث | مشارکتها) جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با استفاده از AWB |
|||
خط ۵۶:
برای اولین بار اروپاییها در اوایل قرن ۱۶ میلادی این کشور را کشف کردند و شهر آسونسیون در تاریخ ۱۵ اوت ۱۵۳۷ توسط جهانگرد اسپانیایی، [[خوان د سالارز]] بنا نهاده شد. پس از مدتی این شهر به مرکز [[مستعمره اسپانیا در آمریکا|ایالت مستعمره اسپانیایی]] و جایگاه اولیهٔ هیئت جامعهٔ [[یسوعی]] و محل سکنی گزینی در آمریکای جنوبی در سده ۱۸ تبدیل شد. پاراگوئه درتاریخ ۱۴ مه ۱۸۱۱ با برانداختن متولیان اسپانیایی، استقلال خود را اعلام کرد.
تاریخ پاراگوئه شاهد دروههای طولانی سلطهٔ دولتهای بیگانه، عدم ثبات سیاسی،
# ۱۸۱۱–۱۸۱۶: پیدایش تمدن
# ۱۸۱۶–۱۸۴۰: دولت خوزه گاسپار رودریگز د فرانسیا
خط ۷۰:
# ۱۹۸۹- زمان حال: جنبش بی مسیر- - تحول به سوی دموکراسی
جنگ دولتهای سهگانه و [[جنگ چاکو]] مراحل مهمی از تاریخ پاراگوئهاند، زیرا استقلال این کشور از اسپانیا، تقریباً بدون جنگ و
پاراگوئه حاکمیت خود را بر منطقهٔ چاکو تجدید کرد و برای بدست آوردن صلح، اراضی زیادی را به عنوان جریمه از دست داد.
خط ۹۱:
== اقتصاد ==
{{اصلی | اقتصاد پاراگوئه}}
پاراگوئه اقتصاد بازاری دارد که نشانهٔ بارز آن، فعالیت عمدهٔ بخش خصوصی است که در زمینهٔ صادرات مجدد کالاهای مصرفی وارداتی به کشورهای همسایه و هزاران بنگاه اقتصادی، فعالیت میکنند. عمدهٔ
پاراگوئه سومین کشور
پتانسیل اقتصادی پاراگوئه در طول تاریخ به علت محصور بودن این کشور در خشکی، محدود بودهاست. هرچند این کشور از طریق رودخانهٔ پارانا به اقیانوس آتلانتیک وصل میشود.
خط ۱۰۹:
از نوع نژاد، فرهنگ و آداب اجتماعی، پاراگوئه یکی از یکدستترین مردمان را در بین کشورهای آمریکای لاتین دارد. حدود ۹۵٪ مردم از نژاد [[مستیزو]] اند که ترکیب نژادهای اسپانیایی و گوارانی – سرخپوست است.
تنها نشان
جمعیت پاراگوئه
اغلب مردم کشور دارای دین کاتولیک کلیسای رم و تعداد کمی منونیت و همچنین تعدادی اقلیت پروتستان میباشند.
خط ۱۱۸:
[[پرونده:Chaco Boreal Paraguay.jpg|بندانگشتی|230px|چپ| منظرهای در گران چاکو، پاراگوئه]]
پاراگوئهایها فرهنگ خود را با هنرهایی نظیر قلابدوزی ("آهو پوی") و توری بافی ("ناندوتی") ابراز میکنند. [[موسیقی|موسیقی پاراگوئه]] شامل رقص موزون پولکا، رقص گالوپا و رقص آرام گوارانیاس میباشد که با چنگ بومی نواخته میشود.
سالهای ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ شاهد شکوفایی نسل جدیدی از رمان نویسان و شاعران پاراگوئه مثل خوزه ریکاردومازو، روکه والیوس و آگرستو روآ باستوس بود. فیلمهای پاراگوئهای زیادی نیز ساخته شد.
خط ۱۲۴:
مردمان طبقهٔ بالا عموماً یک یا دو نسل قبلشان رعیت بودهاند. این به آن معنی نیست که سلسله مراتب اجتماعی وجود ندارد. بلکه رابطهٔ بین شهرنشین و روستانشین، کارفرما و کارگر، کارگر یدی و فکری کماکان وجود دارد. از طرفی تغییر طبقاتی زیاد رخ میدهد و گاهی رعیتی فقیر، سربلندتر از مردم مرفهاست.
زندگی اجتماعی عمدتاً حول خانوادهٔ بزرگ پدر و مادر، بچهها و نزدیکان و پدربزرگ و مادر بزرگ میچرخد. پاراگوئهایها به خانوادهٔ خود بسیار وفادارند؛ و خانواده پناهگاه و پشتیبان
علایق خانواده در ایسنت که وارد چه حزبی شوند، با چه کسی ازدواج کنند، چه نوع کاری برای خود پیدا کنند. گاهی لباس قانون بر تن میکنند و گاهی در برخی موارد – از کشور مهاجرت میکنند. به جز دوستان معتمد قدیمی، به هر کسی که خارج از خانواده باشد با بیتفاوتی و گاهی با بدگمانی برخورد میکنند.
در داخل خانواده، ارزشهای سنتی ارجحیت دارند. کودکان باید پیرو والدین خود باشند و زنان باید تابع شوهر خود باشند. والدین تعمیدی روابط خاصی با خانواده دارند. زیرا اغلب
== جستارهای وابسته ==
|