به گفته شوقی افندی در کتاب قرن بدیع، علی محمد شیرازی بعد از واقعه بدشت مقام قائمیت برای خود قائل شد و تا قبل از آن تنها برای خود مقام رکن رابع امام دوازدهم شیعیان را قائل بود.<ref>{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی=افندی |نام=شوقی |کتاب=قرن بدیع، ج ۱، ص۹۷ | ناشر= |سال= |شابک=}}</ref> اشراق خاوری در رحیق مختوم خود به ادعای رکن رابعی باب در کتاب قیوم الاسماء اشاره کرده است. او بیان میدارد که ''به درستی که خدا مقدّر کرده است که این کتاب را در تفسیر نیکوترین داستانها از نزد محمد فرزند حسن فرزند علی فرزند محمد فرزند علی فرزند موسی فرزند جعفر فرزند محمد فرزند علی فرزند حسین فرزند علی بن ابی طالب بر بنده اش خارج سازد تا از نزد ذکر حجت رسانندهٔ خدا بر اهل عالم باشد.''<ref>{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی=اشراق خاوری |نام=عبدالحمید |کتاب=رحیق مختوم، ص ۲۱| ناشر= |سال= |شابک=}}</ref> فاضل مازندرانی نیز در اسرارالآثار خود بیان کرده است که باب در اولین کتاب خود ندای بابیت بلند کرد.<ref>{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی=مازندرانی |نام=فاضل |کتاب=اسرارالآثار، ج ۲، ص ۱۱ | ناشر= |سال= |شابک=}}</ref> ابوالفضل گلپایگانی در کتاب کشف الغطاء به تعالیم باب اشاره کرده است. همچنین عباس افندی در مکاتیب خود به نمونههایی از تعالیم منطوق بیان اشاره میکند. او نقل میکند در یوم ظهور حضرت اعلی منطوق بیان ضرب اعناق و حرق کتب و اوراق وهدم بقاع و قتلعام الامن آمن و صدق بود.<ref>{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی= افندی |نام=عباس |کتاب=مکاتب، ج۲ ص۲۶۶ | ناشر= |سال= |شابک=}}</ref>