سوانته آرنیوس: تفاوت میان نسخه‌ها

آرنیوس معتقد بود که اسیدها و بازها هنگام حل شدن در آب، بهطوربه‌طور جزئی یا کامل تفکیک می‌شوند و ذره‌های بارداری به نام یونهایون راپدید پدیدمی‌آورندمی‌آورند. این ایدهٔ آرنیوس، در زمان خود یک ایدهٔ انقلابی بود. بهطوری‌کهبه‌طوری‌که اغلب شیمیدانهاشیمیدان‌ها بر این باور بودند که مولکولهامولکول‌ها نمی‌توانند به یونهاییون‌های مثبت و منفی شکسته شوند. به همین دلیل با دادن کرسی استادی بهویبه وی مخالفت کردند. اما شیمیدانهایشیمیدان‌های جوان در پژوهشهایپژوهش‌های خود به نتایجی دست یافتند که با نظریه آرنیوس همخوانی داشت. این روند ادامه یافت تا اینکه در سال ۱۹۰۳ می دی،میلادی، جایزهٔ

سوانت آرنیوس شیمیدان سوئدی طی پژوهشهاییپژوهش‌هایی که در دههٔ ۱۸۹۰ روی رسانایی الکتریکی و برقکافت ترکیبهایترکیب‌های محلول در آب انجام می‌داد، به نظریهاینظریه‌ای برای اسیدها و بازها دست یافت. او اسید را مادهایماده‌ای تعریف کرد که در آب حل می‌شود و یون هیدروژن ((H+)aq) یا پروتون پدیدمی‌آوردپدید می‌آورد. از نگاه او گاز هیدروژن کلرید ((HCl)g) چنین مادهایماده‌ای است؛ زیرا به هنگام حل شدن در آب، یونهاییون‌های هیدروژن ((H+)aq) و کلرید ((Cl-)aq) پدیدمی‌آوردپدید می‌آورد. محلول آبی حاصل که این یونهایون‌ها را دارد، هیدروکلریک اسید نامیده می‌شود (شکل ۲، الف). مطابق نظریهٔ آرنیوسآرنیوس، باز، مادهایماده‌ای است که به هنگام حل شدن در آب یون هیدروکسید ((OH -)aq) پدیدمی‌آوردپدید می‌آورد. برای مثال، از دید آرنیوس NaOH یک باز است؛ زیرا بر اثر حل شدن این ترکیب یونی در آب، یونهای سازندهٔ آن از هم جدا می‌شود و یونهای هیدروکسید