امپراتوری تیموری: تفاوت میان نسخه‌ها

شاهرخ که توانسته بود از سرزمین‌های از هم گسیخته، قلمرو تقریباً یکپارچه‌ای فراهم سازد با همسایگان و رقیبانش روابطی دوستانه برقرار کرد چنان‌که سفیرانی از [[چین]]، [[هند]]، [[شروان]] و [[دشت قپچاق]] به دربار او آمد و رفت داشتند<ref>حافظ ابرو، ج ۳، ص ۲۰۳، ۲۷۳–۲۷۵، ۴۰۸–۴۱۰</ref> اما او هیچگاه نتوانست قدرت تیموریان را در خارج از مرزهای ایران و ماوراءالنهر تثبیت کند. شاهرخ با وجود کامیابی‌هایش در سامان دادن به امور داخلی و از بین بردن رقیبان، پس از قدرت گرفتن [[ترکمانان]] [[قراقویونلو]] در [[آذربایجان]]، نتوانست اقتدار خویش را در آنجا حفظ کند. با مرگ قرایوسف ترکمان در ۸۲۳ ه‍. ق، شاهرخ حدود یک سال [[تبریز]] را در اختیار داشت و سه بار نیز به آذربایجان لشکر کشید که آخرین بار در ۸۳۹ ه‍.ق بود ولی با وجود این پیروزی‌ها نتوانست آنجا را حفظ کند و چون از بیم پسران قرایوسف، کسی حکومت آذربایجان را نمی‌پذیرفت،<ref>جعفری، ص ۸۰–۸۱</ref><ref>دولتشاه سمرقندی، ص ۳۹۱</ref> شاهرخ مجبور شد فقط به ذکر نامش در خطبه‌هایی که در آذربایجان خوانده می‌شد، بسنده کند. وی در اواخر عمر با شورشِ سلطان محمد، پسر [[بایسنقر]] و حاکم [[ری]]، مواجه شد و با وجود بیماری، به تشویق همسر قدرتمندقدرتمنداش [[گوهرشادآغا|گوهرشادآغا بیگم]]، که قدرت واقعی در کنار شاه داشت در ۸۵۰ ه‍.ق به آنجا لشکر کشید. سلطان محمد گریخت و شاهرخ پس از ۴۳ سال سلطنت، در ری درگذشت.<ref>عبدالرزاق سمرقندی، ج ۲، جزء۲، ص ۸۶۲، ۸۶۵</ref><ref>جعفری، ص ۱۲۳–۱۲۵</ref><ref>دولتشاه سمرقندی، ص ۳۳۸–۳۳۹، ۴۰۵–۴۰۸</ref> شاهرخ در سن هفتاد و دو سالگی و به سال ۸۵۰ ه‍.ق / ۱۴۴۶ م چشم از جهان فروبست. شورش سلطان‌محمد و مرگ شاهرخ، موجب تسریع در زوال این خاندان شد.