فایز دشتی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دشتستانی
بدلایل مختلف از جمله چون شخصیت فایز در هاله افسانه ها بوده و دو قرن پیش در جنوب می زیسته مولفین ترانه های او غیربومی بودند و در جنوب دشتستان بزرگتر و مشهورتر از دشتی بوده بغلت فایز به دشتستانی شهره شده بود. البته گاه دشتی را بعضی جزو دشتستان می دانند که این هم کاملا ثابت نیست
خط ۱:
فایز [[دشتستانی]]{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام = فایز دشتی
| تصویر = فایز دشتی.jpg
| توضیح تصویر = عکس رنگی شده فایز
| نام اصلی = زایر محمدعلی دشتی
| زمینه فعالیت = [[دوبیتی‌سرایی]]
خط ۱۶:
|در زمان حکومت = [[قاجاریه]]
|اتفاقات مهم =
|نام دیگر =
|لقب =
|بنیانگذار =
خط ۴۵:
}}
[[پرونده:فایز دشتی (عکس).jpg|بندانگشتی|چپ|220px|عکس منسوب به فایز]]
'''محمدعلی فائزدشتی''' متخلص به «'''فایز'''» و مشهور به '''فایز دشتستانیدشتی'''، شاعر [[دوبیتی]]‌سرای جنوب ایران به سال ۱۲۵۰ هجری قمری (۱۲۱۳ ش) در [[کردوان علیا|کردوان عُلیا]] روستایی در [[منطقه دشتی]] قدیم متولد گردید که امروزه یکی از روستاهای [[بخش کاکی]] در دشتستان و [[شهرستان دشتی]] کنونی [[استان بوشهر]] است. وی پس از هشتاد سال زندگی در سال ۱۳۳۰ قمری (۱۲۸۹ ش) در روستای [[گزدراز]] درگذشت و جسدش را پس از چند ماه{{ف}}امانت بنا به وصیت وی به [[نجف]] منتقل نموده و در آنجا دفن کردند.<ref>ترانه‌های فایز، عبدالمجید زنگویی، تهران، ققنوس، چاپ چهارم ۱۳۶۹، ص ۵۰ و ۵۶–۵۷.</ref>
 
در بعضی از تصنیفات قدیمی ترانه‌هایش از روی کم‌دقتی گاه او را '''''فایز دشتستانی''''' نامیده‌اند که ''فایز دشتی'' صحیح است و جایی برای مناقشه باقی نمی‌گذارد. چرا که فایز از اهالی دشتی بوده و نه [[دشتستان]] که نام ناحیه همجوار او است و از دشتی وسیع‌تر و شناخته‌شده‌تر بوده است.
از قدیم در تصنیفات آثارش او را '''''فایز دشتستانی''''' نامیده‌اند .
 
== زندگی و تحصیلات ==
خط ۵۳:
 
== ویژگی‌های شعری ==
فایز دشتستانیدشتی را در حقیقت می‌توان نماینده شعرهای فولکلوریک و ادبیات عوام و بومی محسوب کرد و او را با احساس‌ترین شاعر عوام و مردمی خواند و اگر گاهی در اشعار فایز، قافیه و وزن مختل است بر او ایرادی نیست، زیرا که محتوای دوبیتی‌های وی از بس پرمعنا و پراحساس است جز اهل فن، کمتر کسی متوجهٔ نقایص شعرهایش می‌شود. محمدعلی فایز شبان دشت‌های دشتی، بی‌گمان از چهره‌های درخشان ادب مردمی ایران است. هر چند او در زمرهٔ شاعران بی شناسنامه محسوب می‌شود، اما، گمنامی‌اش نه چندان است که بر احساس لطیف و ذوق سرشار شاعرانه‌اش سرپوش بگذارد و نام و اشعارش را در خاطره‌ها، به دست فراموشی بسپارد. شماره دوبیتی‌های فایز به درستی معلوم نیست، در برخی جزوه‌ها تعداد دوبیتی‌های این شاعر را به تفاوت بین ۱۳۴ ـ ۲۷۹ ـ ۲۸۲ ـ ۳۳۲ ذکر کرده‌اند.
 
وی از بزرگترین دوبیتی سرایان ایرانی می‌باشد. دوبیتی‌های وی سیاق [[فهلویات]] قدیم را دارد و پس از اشعار [[باباطاهر]] همدانی بخصوص در ادبیات و [[فرهنگ عامه]] شناخته شده‌است. البته تفاوت ماهوی اش با اشعار باباطاهر این است که به جای سوز راستین و عرفانی و معنوی اشعار باباطاهر اشعارش از سوز هجران تعلق مجازی و دربردارنده درد زمانه و بر مبنای درد روستایی می‌باشد و ارزش [[فولکلور|فولکلوریکی]] در [[فرهنگ عامه]] دارد. او تقریباً در همه دوبیتی‌هایش از تخلص بهره می‌گیرد و بیشتر از هر چیز عشق به [[پری]] و بیان سوز هجرانش را به نمایش می‌گذارد.