ارمنی‌ستیزی در جمهوری آذربایجان: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها) جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با استفاده از AWB |
جز ربات: جایگزینی پیوند جادویی شابک با الگو شابک |
||
خط ۸۹:
نگرانی دولت‌های خارجی از دستیابی [[جمهوری آذربایجان]] به تسلیحات و [[مهمات]] باقی‌مانده [[شوروی]] در قلمرو آن کشور بود. [[:w:en:Raffi Hovannisian|رافی هُوانسیان]]، در [[مسکو]] و در حضور [[:w:en:Andrey Kozyrev|آندره کوزیراف]]، [[:w:en:Huseynaga Sadigov|حسین آقا صدیق اف]]، همتای آذربایجانی خود، را به قبول استقرار [[عملیات حفظ صلح سازمان ملل متحد|نیروهای کلاه آبی]] سازمان ملل یا نیروهای صلح مشترک کشورهای تازه استقلال یافته ترغیب می‌کرد.<ref>Hovannisian, Garin K. (2010). Family of Shadows: A century of murder, memory, and the Armenian American dream. New York: HarperCollins. {{ISBN|978-0-06-1-79208|en}}-3.</ref>
در ۲۵ فوریه ۱۹۹۲م، [[لوون تر-پتروسیان]]، بار دیگر خواستار دخالت رهبران چهارده کشور جهان برای جلوگیری از تشدید جنگ از سوی جمهوری آذربایجان و خصوصاً اقدامات بازدارنده روسیه در دستیابی آذربایجان به تسلیحات به جای مانده از روزهای حکومت شوروی در آن کشور شد. اعتقاد راسخ بر آن بود که ارمنستان هیچ گونه ادعای مرزی ندارد و حل مناقشه [[آرتساخ]] فقط در بطن مذاکرات مستقیم دولت آذربایجان و کادر رهبری [[قره باغ]] ممکن است.<ref>Geukjian, Ohannes (2011). Ethnicity, Nationalism and Conflict in the South Caucasus: Nagorno-Karabakh and the Legacy of Soviet Nationalities Policy. Farnham: Ashgate. p. 154. {{ISBN
دخالت، میانجیگری و وساطت سازمان‌ها و دولت‌های دیگر مانع ادامه و تشدید خون‌ریزی نشد چرا که شاید فاجعه جنگ همیشه هم‌زمان با مذاکرات صلح به اوج خود می‌رسد. رخدادهای خوجالو نیز از این قاعده مستثنا نبود.
| |||