لنسلات: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:William Morris King Arthur and Sir Lancelot.png|بندانگشتی|چپ|250۲۵۰ پیکسل| شاه آرتور (چپ) و لانسلوت (راست)]]

'''سر لانسلوت''' {{انگلیسی|Sir Lancelot}} که گاه '''لانسلوت دریاچه''' {{انگلیسی|Lancelot of the Lake}} نیز نامیده می‌شود، شوالیه‌ای افسانه‌ای و مشهورترین شهسوار از جمع [[میز گرد|شوالیه‌های میز گرد]] <ref name="Oxford">{{یادکرد وب | نشانی = http://www.oxfordadvancedlearnersdictionary.com/dictionary/Lancelot | عنوان =Sir Lancelot | تاریخ بازدید = ۱۳ دسامبر ۲۰۱۰ | ناشر = Oxford University Press}}</ref> و دوست [[شاه آرتور]] و بهترین شوالیهٔ او بود که گوئینویر، ملکه و همسر آرتور را به معشوقگی خود گرفت.<ref name="Oxford2">{{یادکرد وب

لانسلوت نخستین بار در سدهٔ دوازدهم و در عاشقانه‌ای به نام «اِرِک» نوشتهٔ کریتیان دو ترویای فرانسوی به عنوان یکی از شوالیه‌های شاه آرتور ظاهر شد. <ref name="Britannica">{{یادکرد وب

| ناشر = Britannica Online Encyclopedia}}</ref> همین نویسنده بعدتر او را یکی از قهرمانان دیگر شعر خود به نام ''Le Chevalier de la charette'' قرار داد که بازگوکنندهٔ افسانهٔ ربوده شدن گوئینویر و نجات او به دست لانسلوت و در عشق افتادن او بود. در این اثر همچنین به پرورش و تربیت لانسلوت توسط پری دریاچه‌ای اشاره شده بود که خود دستمایهٔ شعری آلمانی با نام ''Lanzelet'' قرار گرفت.<ref name="Britannica" /> این دو موضوع بعدتر در سدهٔ سیزدهم و در اثری با نام ''Prose Lancelot'' پرورش یافت و در آن، ساحره‌ای به نام ویوین، بانوی دریاچه، لانسلوت را پس از مرگ پدرش شاه بنِ بنوئیک همراه خود برد، او را با دقت آموزش داد و سپس او را به دربار شاه آرتور فرستاد. آموزش‌های ویوین در کنار نیروی الهام‌بخش عشق لانسلوت به گوئینویر از او شهسواری ساخت که نمونهٔ کامل دلیری و جوانمردی بود.<ref name="Britannica" />

در بخش‌های بعدی اثر، دلیری برخاسته از خاک در برابر دلیری ناشی از عشق قرار می‌گیرد و سِر [[گالاهاد]]، پسر لانسلوت از اِلن، دختر شاه پلسِ نگهدارندهٔ [[جام مقدس]]، جایگزین پدرش به‌عنوان شوالیه‌ای کامل می‌شود. در ادامه، عشق زناکارانهٔ لانسلوت به گوئینویر سبب شکست او در یافتن جام مقدس شده و سلسله اتفاقات بعدیِ ناشی از این عدم موفقیت، به نابودی اتحاد شهسوارانهٔ میز گرد می‌انجامد.<ref name="Britannica" />

در سدهٔ چهاردهم نیز اثر دیگری لانسلوت را مورد توجه قرار داده و داستان شور مرگبار [[الن آستلات]] نسبت به لانسلوت و پایان غم‌انگیز عشق لانسلوت به گوئینویر را روایت می‌کند. در سدهٔ پانزدهم [[توماس هالوری]]، مجموعه‌ای از افسانه‌های آرتوری را در اثری به نام «مرگ آرتور» {{به فرانسوی|Le Morte d'Arthur}} گرد می‌آورد که در آن، این سردرگمی لانسلوت بین عشق گوئینویر و وفاداری به سرورش است که به مرگ دردناک آرتور می‌انجامد.<ref name="Britannica" />

دیگر اثری که در آن به لانسلوت اشاره شده استشده‌است شعری با نام [[بانوی شالوت]] اثر [[آلفرد تنیسون]] است که در ۱۸۳۳ انتشار یافته<ref name="Oxford3">{{یادکرد وب

{{پانویس|اندازه=ریز|چپ‌چین=بله|۲}}