عرب خمسه: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۵:
بسیاری از آنان دارای چشمان سبز وموهای بور وقهوه ای بوده وفاصله بین لاله گوش تا زاویه فک
بین سه تا چهار انگشت که این زاویه درنژاد عرب صفر یا یک انگشت می باشدوهمگی
{{قوم و نژاد
سطر ۳۹ ⟵ ۱۵:
|rels=[[اسلام]] [[شیعه]] و [[سنی]]}}
'''عرب خمسه''' یکی از ایلات تشکیل دهنده اتحادیه [[ایلات خمسه]] فارس است.<ref name="ReferenceA">{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی= نجفی|نام= علی محمد|کتاب=وقایع ایلات خمسه | ناشر= نشر همسایه|سال=}}</ref> عرب خمسه از دو ایل عرب جبَاره و شیبانی تشکیل شدهاست.<ref>{{یادکرد کتاب |نام خانوادگی=فسایی |نام=حسن |کتاب=فارسنامه ناصری | ناشر= |سال= |شابک=}}</ref> این قوم به گویشی از [[عربی خلیجی]] سخن میگویند که دارای مقدار زیادی واژگان دخیل فارسی میباشد.<ref name="ethnologue">[http://www.ethnologue.com/18/language/afb/ ethnologue]</ref> اعراب خمسه مسلمان و عمدتاً شیعه مذهب میباشند.<ref>[https://sonsofsunnah.com/2014/10/22/the-arabs-of-iran-sunnis-or-shias/ SONS OF SUNNAH]</ref>
== تاریخچه ==
زندگی [[عشایر]] عرب خمسه ازسال ۱۳۱۱ تا۱۳۷۳ خورشیدی در سال ۱۳۱۱ه. ش بدستور رضاخان [[عشایر]] خمسه را از حالت چادرنشینی و [[کوچ]] گردی خارج و از شمال شرقی تا جنوب شرقی [[استان فارس|فارس]] که محل [[ییلاق]] و [[قشلاق]] آنان بودبهطور پراکنده سکونت اجباری را در کنار [[شهر]]ها و [[روستا]]ها یا در نقطههای دور بدون هیچگونه وسیله رفاهی آغاز کردند. نه سال ایلات و عشایر زندگی نابه سامانی را میگذرانیدند. در سال۱۳۲۰ با سقوط [[رضاخان]] از اسکان خارج و در سالهای اول فاقد هرگونه وسیله کوچ گردی بودند زیرا [[گوسفند]]، [[شتر]]، [[اسب]] و [[الاغ]] که سرمایه زندگی آنان بودبه حداقل رسیده و چادر سیاه که سرپناه آنان بود بوسیله مأمورین [[رضاخان]] پاره واگر چادری هم از دید مأموران دولتی مخفی مانده بود ظرف مدت نه سال اسکان اجباری پوسیده و از کار افتاده بود. به هر حال ایلات خمسه با ذوق و شوق سنت [[کوچ]] گردی خود را شروع و به ایاب و ذهاب بین مناطق سردسیر و گرمسیر پرداختند وتا سال ۱۳۲۵ سروسامانی به وضع عشیرهای خود داداند و دوباره صاحب اغنام و احشام گردیدند. هر طایفه و تیرهای به یرد اصلی خود روی آورده و به مراتع ییلاقی و قشلاقی خود رونقی دوباره دادند. زمانی که [[ایل]] عرب بهطور اجبار مانند دیگر ایلات [[ایران]] اسکان گردید طبق آماری که بوسیله حکومت عرب و [[باصری]] به مرکز ارسال گردیده بود دوازده هزار خانوار و زمانی که از خانههای گلی خارج و به [[کوچ]] گردی پرداختند جمعیت جباره و شیبانی جمعاً در حدود سه هزار خانوار بودند چون در مدت اسکان اجباری اغنام خود را از دست داده و ثروت خود را باخته بودند. به ناچار هر کسی به جانبی روی آورده بود. گروهی به [[آبادان]] رفته و جذب شرکت نفت شدند. گروهی به شهرستانها پناه بردند و گروهی در روستاها به عنوان زارع توقف کردند. گروهی در اثر یکجا نشینی و بروز بیماریهای گوناگون تلف شدند. گروهی که در مناطق گرمسیری اسکان شده بودند در اثر گرمازدگی از بین رفتند و این عوامل باعث از بین رفتن جمعیت ایل عرب گردید.
|