مایمو: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:MIMO SIMO MISO SISO explanation without confusion.svg|220px|thumbبندانگشتی|درک بهتر سیسو، سیمو، میسو و میمو]]

در سال ۱۹۹۳ [[Arogyaswami Paulraj]] و [[تامس کیلات]] مفهوم [[مالتی پلکس فاصله ای]] [[spatial multiplexing]] (به اختصار اس ام SM) را با بهره‌گیری از مایمو پیشنهاد دادند. شماره ثبت اختراع آنها، ۵٬۳۴۵٬۵۹۹ با موضوع مالتی پلکس فضایی، در سال ۱۹۹۴ صادر شده است<ref>[http://patft.uspto.gov/netacgi/nph-Parser?Sect2=PTO1&Sect2=HITOFF&p=1&u=%2Fnetahtml%2FPTO%2Fsearch/netahtml/PTO/search-bool.html&r=1&f=G&l=50&d=PALL&RefSrch=yes&Query=PN%2F5345599/5345599 United States Patent: 5345599<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref> و بر پخش بی‌سیم تکیه دارد. در سال ۱۹۹۶، Greg Raleigh و [[Gerard J. Foschini]] با ارائهٔ شیوه‌های نوین و کارآمد خود، پیکره‌ای را پیشنهاد کردند که شامل مجموعه‌ای از چند آنتن در فرستنده بود تا توسط آن گذردهی داده‌ها به‌طور کارآمدی، افزایش یابد. مجموعهٔ آزمایشگاهی بل در سال ۱۹۹۸، نخستین جایی بود که نمونهٔ آزمایشگاهی مالتی پلکس فضایی را به نمایش گذاشت و نشان داد که مالتی پلکس فضایی، یک فناوری بنیادی، برای بهبود کارکرد سیستم‌های مخابراتی مایمو است.<ref>G. D. Golden, G. J. Foschini, R. A. Valenzuela, and P. W. Wolniansky, “Detection algorithm and initial laboratory results using V-BLAST space–time communication architecture,” Electron. Lett. , vol. 35, pp. ~14–16, Jan. 1999.</ref>

'''[[پیش کدگذاری (Precoding)]]''' در تعریفی ظریف، می‌توان آن را [[beamforming]] چند جریانه، معرفی کرد. اما به بیان کلی تر، پیش کدگذاری را می‌توان، همهٔ پردازش فاصله‌ای دانست که در فرستنده رخ می‌دهد. در بیم فورمینگ (تک لایه)، سیگنالی یکسان، از سوی تک تک آنتن‌ها فرستاده می‌شود که این سیگنال، دارای فاز (و گاهی بهره) مناسب است و به گونه‌ای وزن دهی (weighting) می‌شود که توان سیگنال در ورودی گیرنده، بیشینه باشد. از مزایای استفاده از بیم فورمینگ، افزایش بهرهٔ سیگنال دریافتی، با مجموع گرفتن از سیگنال‌های آنتن‌های گوناگون، و کاهش اثر محو شدگی چند مسیره (multipath fading)، است. بیم فورمینگ، در نبود پخش شدگی (scattering)، الگوی جهتی بسیار خوبی است، اما در حالت کلی، ستون‌های (beams) قرار دادی سلولی، تقارن و همسانی خوبی ندارند. هنگامی که گیرنده دارای چندین آنتن است، بیم فورمینگ ارسالی، نمی‌تواند هم‌زمان، سطح سیگنال را در همهٔ آنتن‌های گیرنده، بیشینه کند و برای همین، پیش کدگذاری با جریان چند گانه، به کار برده می‌شود. توجه داشته باشید که پیش کد گذاری، نیازمند آگاهی از [[اطلاعات حالت کانال]] [[(channel state information)]] یا به اختصار (CSI)، در فرستنده است.

'''[[کد گذای گونه گون (Diversity Coding)]]''' این شیوه را هنگامی به کار می‌گیریم، که [[آگاهی از چگونگی کانال|آگاهی از کانال]] [[آگاهی از چگونگی کانال|(channel knowledge)]] در فرستنده، وجود ندارد. در شیوه‌های گونه گون (diversity)، یک جریان موجی یکه (بر خلاف جریان‌های چند گانه، در مالتی پلکس فاصله ای)، فرستاده می‌شود، اما سیگنال، با بهره‌گیری از شیوه‌هایی، کد می‌شود، که به آن [[کدگذاری مکان-زمان]] [[کدگذاری مکان-زمان|(space-time coding)]]، می‌گویند. در این شیوه، سیگنال از سوی هر آنتن فرستنده، با کدگذاری کاملاً یا تقریباً متعامد، گسیل می‌شود. کدگذاری گونه گون، از محوشدگی (fading) نابسته (مستقل) ای که در پیوندهای (links) آنتن‌های چند گانه وجود دارد، برای افزایش گوناگونی سیگنال، بهره‌برداری می‌کند. از آنجا که هیچ آگاهی از چگونگی کانال وجود ندارد، هیچ بیم فورمینگ یا [[بهرۀبهرهٔ چیدمان]] [[بهرۀبهرهٔ آرایه|(array gain)]]، از سوی کدگذاری گونه گون، در کار نیست.

تا کنون [فوریۀفوریهٔ ۲۰۱۱]، فناوری مایموی چند آنتنه (یا مایموی تک کاربره)، توسعهٔ زیادی یافته‌است و در قالب برخی استانداردها، مانند محصولات ۸۰۲٫۱۱n، پیاده‌سازی شده‌است.

[[طول موج‌های]] چند گانه، در ایستگاه اصلی. برای گوشی‌ها (hand sets) در مورد جدایی آنتن‌ها در گیرنده، واقعاً محدودیت وجود دارد، گرچه طراحی پیشرفته برای آنتن‌ها و الگوریتم‌ها، در جریان است. ''رجوع کنید به:[[ارتباطات پیشرفتۀپیشرفتهٔ مایمو|مایموی پیشرفته]]