طب سنتی چین: تفاوت میان نسخه‌ها

طب گیاهی چینی معمولاً از تعدادی گیاه داروئی و عصاره مواد معدنی و حیوانی ساخته شده استشده‌است. به طوربه‌طور معمول ۱ یا ۲ گیاه را شامل می‌شوند که گفته می‌شود بیشترین تاثیرتأثیر را بر روی مشکلات حین معالجه دارد. سایر ترکیبات در فرمول برای درمان جنبه‌های جزئی مشکل و هدایت فرمول به بخش‌های خاصی از بدن ساخته شده‌اند.

طبیب سنتی چینی قبل از انتخاب مخلوطی از گیاهان برای یک بیمار مبتلا، به طوربه‌طور معمول در مورد علائم پرس و جو می‌کند و به بررسی بیماری می‌پردازد؛ که این کار را اغلب با تمرکز بر پوست، مو، زبان، چشم، نبض و صدا به منظور تشخیص عدم تعادل در بدن انجام می‌دهد.

فرهنگ‌های بومی در سراسر جهان به طوربه‌طور سنتی برای حفظ سلامت و درمان بیماری استفاده می‌شود. طب گیاهی چینی به بخشی از فرهنگ چین از ریشه‌های قبیله‌ای بر می‌گردد. ۲۰۰ سال [[قبل از میلاد]]، طب سنتی چین بصورتی پایدار و محکم تاسیستأسیس شد. و در قرن اول میلادی، یک لیست از گیاهان دارویی و فرمولاسیون‌های گیاهی مورد استفاده، تهیه شد و توسعه یافت.

کتاب [[چینی کلاسیک]] گیاهان دارویی در دوران فرمانروایی مینگ از سال ۱۱۵۲ تا ۱۵۷۸، توسط لی شی ژن (به انگلیسی: Li Shi-Zhen) نوشته شد. در این کتاب نزدیک به ۲،۰۰۰ گیاه و عصاره ذکر شده استشده‌است. در آخرین چاپ از کتاب فارماکوپیا (به انگلیسی: Pharmacopoeia) از [[جمهوری خلق چین]] در سال ۱۹۹۰، نام و کاربرد بیش از ۵۰۰ گیاه منفرد یا عصاره‌ها، و نزدیک به ۳۰۰ فرمولاسیون پیچیده آمده است.

همانطور که طب رایج از غرب به شرق گسترش یافته است،یافته‌است، برخی از شیوه‌های پزشکی سنتی چین هم به عنوان [[فرهنگ عامه]] در نظر گرفته شده استشده‌است. اما از سال ۱۹۴۹، دولت چین از استفاده سنت و طب غربی حمایت کرد. طب گیاهی چینی برای اولین بار در سال ۱۹۷۰ مورد توجه گسترده در ایالات متحده قرار گرفت. امروزه دست کم ۴۰ کشور، پزشکانش مجوز استفاده از طب شرقی را دارند. و در حدود ۵۰ دانشکده طب شرقی در [[ایالات متحده آمریکا]] تاسیستأسیس است.