از همان ابتدای شکل‌گیری انتشارات دولتی، سانسور جزو جدایی ناپذیر آن بوده‌است. آغاز سانسور دولتی در ایران هم‌زمان است با سلطنت ناصر الدین شاه قاجار و انتشار اولین روزنامه دولتی ایران به نام روزنامه [[وقایع اتفاقیه]]. این روزنامه که به هدف اطلاع‌رسانی عامه در مورد مسائل داخلی و خارجی تأسیس شده بود از همان ابتدا تبدیل به تریبون رسمی دولت شد و بخصوص مقالات سیاسی آن به جای گزارش دقیق ارخدادهای داخلی و خارجی بیشتر به مدیحه سرایی درباریان و شرح غلوآمیز اقدام هایاقدام‌های دربار می‌پرداخت.<ref>Ekhtiar, 1994, pp 258-259</ref> هم‌زمان با انتشار این روزنامه، روزنامه‌های فارسی‌زبان پرشماری در خارج از ایران توسط ایرانیان مقیم خارج از کشور چاپ می شد. از آن میان می‌توان به [[قانون (روزنامه چاپ لندن)|روزنامه قانون]] در لندن، [[حبل‌المتین (نشریه)|روزنامه حبل‌المتین]] در [[کلکته]]، [[روزنامه ثریا]] در [[قاهره]] و [[روزنامه اختر]] در [[استانبول]] اشاره کرد. از آنجا که این روزنامه‌ها تحت نظر دولت نبودند انتقادات اجتماعی و سیاسی با آزادی بیان بیشتری درآنها درج می شد.<ref>Ekhtiar, 1994, p 260</ref> توزیع گسترده این روزنامه‌ها در سراسر کشور و محتوای منتقدانه آن‌ها وزیر انتشارات زمان محمدحسن خان صنیع‌الدوله را که بعدها به [[اعتماد السلطنه]] ملقب شد بر آن داشت که به شاه تأسیس اداره سانسور را پیشنهاد کند.<ref>Ekhtiar, 1994, p 261</ref> در سال [[۱۸۶۳ (میلادی)|۱۸۶۳]]، حدود ۲۸ سال پس از چاپ اولین روزنامه ایران ([[کاغذ اخبار]])، نخستین اداره سانسور مطبوعات به دستور ناصر الدین شاه تأسیس شد. ریاست این اداره ابتدا به چارلز برگز و صنیع الملک و بعدها به خود اعتماد السلطنه واگذار شد. وظیفه این اداره بررسی تمام روزنامه‌ها و کتاب‌های داخلی بود. متون بازرسی شده توسط رئیس اداره سانسور به نشان «ملاحظه شد» ممهور می‌شدند.<ref>Ekhtiar, 1994, p 262</ref>
