کشک: تفاوت میان نسخه‌ها

«کشک» یکی از چندین فراوردهٔ فرعی درتهیه «کره» است. روستاییان [[ماست]] را درون «مَشک» ریخته و با زدن و تکان دادن آن٬ کره‌اش را می‌گیرند.

پس ازاینکه کره از ماست گرفته شد٬ چیزی که می‌ماند٬ همان [[دوغ]] است که یکی از نوشیدنی‌های خوشمزهٔ ایرانی می‌باشد. در برخی از روستاهای کشورمان برای تهیه «کشک» این دوغ را در کیسه‌ای می‌ریزند و آب آن را می‌گیرند. چیزی که پس می‌ماند٬ مانند ماست چکیده سفت است که به آن [[لچ]] گفته می‌شود و در آذربایجان (آذرشهر، عجب‌شیر و مراغه) «جُرتان» نامیده می‌شود. همچنین در مناطق کرد نشین «توف» و در مناطق لک نشین «شیراز» نامیده می‌شود. آن را به اندازهٔ یک گردو گلوله کرده و می‌خشکانند و بدین‌گونه «کشک» بدست می‌آید. از جوشاندهٔ آب چکیده از کیسه دوغ، [[قره قوروت]] به دست می‌آید. لبنانی‌ها این گلوله‌ها را درون روغن زیتون نگهداری می‌کنند و به آن «لبنه» می‌گویند

 

کشک در زبان [[فارسی دری]]، [[فارسی تاجیکی]]، [[ازبکی]]، [[ترکمنی]]، [[اردو]] [[قروت]] و در [[ترکی]] قروت یا جرتان و در [[بلوچی]] شیلانچ گفته می‌شود.