اختلال اضطراب پس از سانحه: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Unknownfauser (بحث | مشارکت‌ها)
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها)
جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با ویرایشگر خودکار فارسی
خط ۲۱:
 
== گسترش PTSD ==
اگرچه اغلب مردم (۵۰ تا ۹۰٪) یک رویداد بسیار تنش‌زا را تا پایان عمر به یاد دارند، فقط ۸٪ آن‌ها به PTSD مبتلا می‌شوند. این بیماری در دوران بعد از جنگ بسیار شایع است (مانند جنگ [[ویتنام]]، [[عراق]]، [[ایران]]، [[بوسنی هرزگوین]] و [[افغانستان]]). به عنوان مثال، نتایج یک پیشبینیپیش‌بینی علمی در آمریکا نشان می‌دهد که از میان سربازان جنگ‌های اخیر آمریکا، حدود ۱۰٪ در سال ۲۰۲۵ همچنان با این بیماری دست و پنجه نرم خواهند کرد.<ref>{{یادکرد ژورنال | عنوان=A Dynamic Model of Post-Traumatic Stress Disorder for Military Personnel and Veterans | تاریخ=Oct 2016 | نویسنده=Navid Ghaffarzadegan, Alireza Ebrahimvandi, Mohammad S. Jalali | پیوند=http://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0161405}}</ref>
 
همچنین بر اثر اتفاقات مهم زندگی مانند فوت یک عزیز یا طلاق و جدایی و ضربه‌های عاطفی احتمال ابتلاء به این بیماری زیاد است. به نظر می‌رسد زمینه [[ژنتیکی]]، [[نژاد]] و دوران کودکی در ایجاد این بیماری مؤثر هستند.
خط ۵۹:
=== بررسی ===
* به‌طور کلی بیماران مبتلا به اختلالات اضطرابی نیاز به بررسی و معاینه کامل جسمی و روانی و اخذ شرح حال کامل دارند
* معاینات طبی به این جهت ضرورت دارند که بسیاری از بیماریهایبیماری‌های طبی وجود دارند که علایم مشابه اختلالات اضطرابی ایجاد می‌کنند.
* پرستار باید بتواند اضطراب مرضی را از اضطراب طبیعی تفکیک نماید.
* در معاینه بیماران مبتلا به اختلالات اضطرابی هم به علایم روانشناختی و هم به علایم جسمانی باید توجه داشت.
خط ۸۱:
 
=== اقدام ===
* در مواردی که اختلال، پس از سانحه اخیر شروع شده‌است پرستار باید اقداماتی درجهتدر جهت کاهش هیجان و تشویق به یادآوری ترتیب دهد. باید به بیمار فرصت داده شودکه حوادث استرس زا را به یاد آورد و هیجانات مربوط به آن را بیان کند.
* مقادیر پایین داروهای ضداضطراب ممکن است برای آرام کردن فرد ضرورت داشته باشد و یک داروی خواب‌آور نیز برای بهبود خواب بیمار به مدت چند شب مفید باشد
* رایج‌ترین استراتژی مقابله‌ای در این بیماران، اجتناب است، یعنی فرد از صحبت کردن و فکر کردن دربارهٔ آنچه که روی داده، اجتناب می‌کند و رایج‌ترین مکانیسم دفاعی، انکار است یعنی فرد ممکن است احساس کندکه واقعاً حوادثی روی نداده‌است یا آن‌ها را فراموش کند. درچنین مواقعی نیز بیمار باید برای یادآوری حوادث استرس زا تشویق گردد. همچنین، حمایت‌های محیطی (مثل دوستان و بستگان) باید فراهم شود و بیمار از معرض استرس دور بماند