مظفر مسافری: تفاوت میان نسخه‌ها

همسر وی مونس رودباری نام دارد که او هم از ورزشکاران انزلی و قهرمان [[تنیس روی میز]] شهر بوده. حاصل ازدواج آنهاآن‌ها چهار فرزند به نام‌های محمدرضا، حسین، محمد و نازنین می‌باشد که همگی تحت تاثیرتأثیر فضای ورزشی خانواده بزرگ شده و به ورزش‌های مختلف پرداختند. از جمله '''محمدرضا''' که دروازه‌بان تیم ملی هاکی ایران در اواخر دهه ۶۰ و اوایل ۷۰ بوده.

مسافری از دوران دانش آموزی به دلیل حضور مربیان و پایه‌گذاران ورزش نوین همچون جبار صمدی، احمد نژداغی، [[عزیز وکیل منفرد]] و دیگر بزرگان شهر، به ورزش علاقه‌مند شد و در رشته هایرشته‌های مختلف ورزشی همچون دو و میدانی، فوتبال و تنیس روی میز در سطح شهر و آموزشگاهی شرکت کرده و عناوینی کسب می‌نمود.

مظفر مسافری در سال ۱۳۳۴ بعنوانبه عنوان بوکسور وزن ۵۴ کیلوگرم از انزلی، در مسابقات قهرمانی کشور که در هتل دربند شهر [[تهران]] برگزار می‌شد شرکت کرده و در همان اولین حضور کشوری خود توانست قهرمان ایران شده و مدال طلا را به زادگاه خود ببرد.

سال ۱۳۳۹ به خدمت سربازی رفته و با کم کردن وزن، دوباره در رده‌ی ۵۷ کیلوگرم و این بار در شهر [[تبریز]] پا به مسابقات گذاشت و برای چهارمین بار پیاپی قهرمان کشور شد. جایی که از زبان خودش، زیبا ترینزیبا‌ترین خاطره‌ی دوران ورزشی‌اش شکل گرفت.

در این سال وی بعنوانبه عنوان سرمربی تیم ملی ایران برای شرکت در مسابقات آسیایی ۱۹۷۱ تهران برگزیده شد. مسابقاتی که تیم ایران با کسب سه مدال طلا، دو مدال نقره و چهار مدال برنز، عنوان قهرمانی آن را کسب کرد. عنوانی که فقط یکبار دیگر در سال ۱۳۵۶ و در زمان مربیگری محمود مساعدیان بدست آمد.

پس از بازگشت از بازی‌های المپیک، اختلافات مسافری با هیات بوکس گیلان از سویی و فدراسیون بوکس کشور از سوی دیگر شروع شد. آنان نمی‌توانستند بپذیرند که شالوده‌ی تیم ملی بر مبنای ورزشکاران یک شهرستان کوچک باشد. مسافری هم با انجام مصاحبه‌های تند در جراید و علیه فدراسیون (که عکس آنهاآن‌ها در همین صفحه وجود دارند)، در نهایت برای اینکه بوکس انزلی بعلت حضور شخص او و مخالفت‌هایش لطمه نخورد، علی‌رغم عشق به شهرش و این رشته، استعفای خود را تقدیم فدراسیون کرد.