لوریس چکناواریان: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۶۹:
پدر لوریس که از فرهیختگان ارمنی بود و صاحب تألیفاتی است، او را برای ادامه تحصیل به وین فرستاد. لوریس قبل از عزیمت، در تهران، در تالار کلوب ارمنیان، ارکستر سمفونی تهران را رهبری کرد و قطعاتی از آهنگسازان مشهور جهان را به همراه گروه نواخت. او شاید یگانه ایرانی باشد که در ۱۷ سالگی ارکستر سمفونیک را رهبری کردهاست.<ref>{{پک|-|۱۳۷۹|ک=لوریس چکناواریان، بازآفرینندهٔ رستم و سهراب|ص=۱۳۶}}</ref>
پس از آموختن ویولون و پیانو در کنسرواتور موسیقی تهران، آهنگسازی را در آکادمی موسیقی وین آموخت و در سال ۱۹۶۱ با درجه ممتاز فارغالتحصیل شد.<ref>{{پک|آودسیان|۱۳۸۵|ک=لوریس چکناواریان|ص=۳۴}}</ref> اندکی پس از فارغالتحصیلی، چهار اثر او برای پیانو و باله فانتاستیک برای سه پیانو و سازهای کوبهای توسط دوبلینگر در وین چاپ شدند<ref>{{پک|آودسیان|۱۳۸۵|ک=لوریس چکناواریان|ص=۳۴}}</ref><ref>{{پک|||ک=لوریس چکناواریان مردی که دنیای موسیقی کلاسیک را با فرهنگ ایران آشنا ساخت|ص=}}</ref>.به دنبال دوره تحصیل موفق لوریس چکناواریان در سال ۱۳۳۹ به ایران بازگشت <ref>{{پک|||ک=لوریس چکناواریان مردی که دنیای موسیقی کلاسیک را با فرهنگ ایران آشنا ساخت|ص=}}</ref> چکناواریان در فاصله سالهای ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۳ در کنسرواتور موسیقی تهران به تدریس تئوری موسیقی پرداخت.<ref>{{پک|آودسیان|۱۳۸۵|ک=لوریس چکناواریان|ص=۳۴}}</ref><ref>{{پک|||ک=لوریس چکناواریان مردی که دنیای موسیقی کلاسیک را با فرهنگ ایران آشنا ساخت|ص=}}</ref> در همان دوران، به مدیریت آرشیو موسیقی ملی در تهران منصوب شد و تحقیق دربارهٔ موسیقی فولکلور ایران و سازهای ملی و گردآوری آنها را به عهده گرفت.<ref>{{پک|آودسیان|۱۳۸۵|ک=لوریس چکناواریان|ص=۳۴}}</ref> در سال ۱۹۶۳، با بورسی که از سوی پروفسور کارل اورف به او داده شد، به اتریش برگشت و در سالزبورگ اقامت و اپرای رستم و سهراب خود را تکمیل کرد.<ref>{{پک|آودسیان|۱۳۸۵|ک=لوریس چکناواریان|ص=۳۴}}</ref>
سپس به اتریش رفت و در «[[موتسارتیوم دانشگاه زالتسبورگ|آکادمی موسیقی موتسارتئوم]]» [[زالتسبورگ]] به تحصیل پرداخت و سپس به ایران مراجعت کرد.<ref>{{پک|لازاریان|۱۳۸۲|ک=دانشنامهٔ ایرانیان ارمنی|ص=۳۸۴}}</ref><ref>{{پک|گروه تحقیق و پژوهش سینما|۱۳۸۳|ک=ارامنه و سینمای ایران|ص=۱۱۷}}</ref><ref>{{پک|هویان|۱۳۸۰|ک=ارمنیان ایران|ص=۳۲۵}}</ref>
|