عبدالبهاء: تفاوت میان نسخه‌ها

[[بهاءالله]] از القابی همچون «سرکار آقا»، «غصن اعظم» (بزرگ‌ترین شاخه)، «سرالله» (راز خدا) و نور چشم برای اشاره به عبدالبهاء استفاده کرده استکرده‌است.<ref name="smith 2"/>[[شوقی افندی]] جایگاه عبدالبهاء را به عنوان سومین شخصیت محوری بهائی (بعد از باب و بهاءالله) می‌داند و با عبارتی همچون «مرکز و محور» عهد و میثاق بهاءالله، مفسّر رسمی کلام بهاءالله، جلوهٔ تمامی آرمان‌ها و ایده‌آل‌های بهائی و معمار نظم جهانی بهاءالله او را معرفی می‌کند.<ref name="smith219"/> عبدالبهاء همیشه اصرار داشت که مقام او فقط بندگی و خدمت به پدرش است و همواره بهائیان را از تجلیل و تحسین مقام خود بازمی‌داشت.<ref name="smith219"/> او در دورانی که ادارهٔ جامعهٔ بهائی را بر عهده داشت(۱۸۹۲–۱۹۲۱) لقب عبدالبهاء را برای خود برگزیده بود و امروزه نیز اغلب با این نام شناخته می‌شود.<ref name="smith 2"/>

انقلاب ترک جوان و انقراض [[امپراتوری عثمانی]] موجب گردید که عبدالبهاء در سال [[۱۹۰۸ (میلادی)|۱۹۰۸]] در دوران کهولت از زندان و تبعید رهایی یابد.<ref name=Iranica/> بعد از آزادی از زندان و موفقیت در اتمام ساختمان [[مقام اعلی]]، مقبره [[سید علی‌محمد باب|باب]]، عبدالبهاء تصمیم به سفر و رساندن ابلاغ پیام [[بهاءالله]] به [[اروپا]] و [[آمریکا]] گرفت. به دعوت بهائیان غرب به یک مسافرت سه ساله (۱۹۱۳–۱۹۱۱) به مصر، اروپا و [[آمریکای شمالی]] رفت. در جریان این سفرها عبدالبهاء در مجامع فراوانی به سخنرانی و تبلیغ دین بهایی پرداخت.<ref name=Iranica/> در آمریکای شمالی به حدود ۴۵ شهر در ایالات متحده و کانادا سفر کرد.<ref name="Mottahedeh">{{پک|Mottahedeh|۲۰۱۳|ک=Abdu’l-Bahá's Journey West: The Course of Human Solidarity|ص=ص ۵}}</ref> در این سفر حدود ۳۷۳ سخنرانی داشت و جمعاً حدود ۹۳ هزار نفر مخاطب وی قرار گرفتند.<ref name="Mottahedeh"/> عبدالبهاء در [[اروپا]] و [[آمریکا]] به نام [[پیامبر صلح]] معروف شد. مطبوعات آن زمان، اغلب او را «پیامبر ایرانی» می‌نامیدند.<ref name="momen"/> عده‌ای از صاحب‌نامان غرب چون [[الکساندر گراهام بل]] مخترع تلفن، پرزیدنت [[روزولت]] رئیس جمهوررئیس‌جمهور سابق ایالات متحده آمریکا و [[آدمیرال پری]] کاشف قطب جنوب در این اسفار با وی دیدار کردند.<ref>{{cite book

عبدالبهاء برای بهائیان نمونهٔ کامل و بهترین مثال تعالیم بهائی در عمل است و داستان‌های زندگی او به عنوان ایدئال رفتار بهائی نقل می‌شود.<ref name="smith219">{{پک|Smith|2000|ک=A Concise Encyclopedia of the Bahai Faith |ص=ص ۱۹}}</ref> بسیاری از غیربهائیان او را شخصیتی قدرتمند و تحسین‌برانگیز توصیف کرده‌اند مانند ای. جی براون که از فصاحت و دانش وسیع دینی او نوشته است.<ref name="smith219"/> منابع موجود تأیید می‌کنند که عبدالبهاء شخصیتی گیرا، جاذب، آرام و در عین حال با اقتدار داشته‌است.<ref name="momen"/> در برخورد با دیگران مهربان و سخاوتمند بوده،<ref name="momen"/> حس شوخ‌طبعی قوی داشته و بسیاری از مواقع برای رساندن مطلب و روشن شدن منظورش، از بازگویی حکایت‌ها و خاطرات استفاده می‌کرده استمی‌کرده‌است.<ref name="smith219"/><ref name="momen"/> همچنین از وی با صفاتی چون زرنگ، باهوش، مطّلع، باگذشت و مردم‌دار یاد شده‌است.<ref>شرح حال رجال ایران در قرن ۱۴، ۱۳، ۱۲ هجری، مهدی بامداد، انتشارات زوار ۱۳۷۱، جلد ۲ ص ۲۰۲ و ۲۰۳</ref> زندگی شخصی ساده و به دور از تجملاتی داشته‌است.<ref name="momen"/> وی همیشه تأکید می‌کرده که بزرگ‌ترین افتخار و بالاترین مقام برای او این است که عبدالبهاء (به معنی بنده و خدمتگزار بهاءالله) باشد.<ref name="momen"/>