گوستاو ایفل: تفاوت میان نسخه‌ها

این کارهای فوق العادهٔ هنری نماد افتخار و غرور ملی برای کشورهایشان هستند. هر دو ی این سازه‌ها توسط «گوستاو ایفل» طراحی شده‌اند. دربارهٔ زندگی ایفل اطلاعات زیادی در دست نیست؛ به غیر از اینکه او در شهر «[[دیژون]]» در سال ۱۸۳۲ به دنیا آمد، سپس در سال ۱۸۵۰ تعدادی دوره‌های آموزشی پیشرفته در دانشگاه پلی تکنیک گذراند ولی موفق به قبولی در امتحانات سال اول نشد ولی بعدها در دانشگاه مرکزی هنر و ساخت و تولید ثبت نام کرد. جایی که موفق به دریافت مدرک دیپلم در رشته مهندسی شیمی شد. همان سالی که پاریس میزبانی جشنواره جهانی اول را بر عهده داشت. گوستاو حرفه خود را با کار کردن بر روی پروژه پل بزرگ راه‌آهن «[[بوردو]]» در جنوب غربی فرانسه آغاز کرد. پس از کار کردن بر روی چندین پروژه مختلف دیگر، گوستاو از خود به عنوان یک «سازنده»، متخصص سازه‌های فلزی نام برد. به زودی از او به عنوان «جادوگر فلز» نام برده شد! او در خلال سالهایسال‌های طولانی حرفهٔ خود، هزاران سازه دیگر را در سرتاسر دنیا به اتمام رساند.

در سال ۱۸۵۶ گوستاو ایفل اولین مأموریت بزرگ مهندسی خود را دریافت کرد. پل فلزی راه‌آهن بر روی رودخانه «[[گارون]]» در بوردو، تنها در سن ۲۶ سالگی ! کنترل تمام پروژه به دست ایفل داده شده بود. استفاده از [[هوای فشرده]] برای ساختن پایه‌های پل، کاربردی نوین از این فناوری در فرانسه بود. تمایل او برای نظارت نزدیک از تمامی مراحل کار نیز از قبل در این پروژه مشخص بود. زمانی که کار پل در سال ۱۸۶۰ به اتمام رسید، کارگران آنقدر به خاطر مشارکت شخص ایفل در کار خشنود و سپاس‌گزار بودند که به او مدالی اعطا کردند. بعدها او در حومه شهر پاریس در اواخر سال ۱۸۶۶ شرکت خود را تأسیس کرد. بیشتر درآمد ایفل حاصل بود از ساخت پل‌های کوچکی که معمولاً به [[آسیا]] و [[اروپای شرقی]] صادر می‌شد. همزمان با ساخت پل‌های بسیار، درمیان سالهایسال‌های ۱۸۶۷ تا ۱۸۶۹، گوستاو، چهار پل بزرگ بر روی دره رود در جنوب فرانسه ساخت. یکی از آنهاآن‌ها به‌طور مشخص پلی بر روی رودخانه [[سیکول]] بود.

در دهه ۱۸۷۰ ایفل به شکل فزاینده‌ای پروژه‌های جاه طلبانه و بلند پروازانه‌ای را قبول کرد که بیشتر آنهاآن‌ها در خارج از فرانسه بودند. یکی از نمونه‌های نادر از کارهای او (که جنبه تاریخی و یادمان دارد) در زندگی حرفه‌ای او، «ایستگاه مرکزی قطار» در «[[پِست]]» (امروزه آنراآن را به اسم [[بوداپست]] می‌شناسیم[پایتخت مجارستان]) به نمایندگی راه‌آهن ملی [[اتریش]] می‌باشد.

این ایستگاه به صورت قابل توجهی از روی رسم کلی [ایفل] در برجای گذاشتن سهم قابل توجهی از [[ساختمان فلزی]] که در نمای ساختمان دیده می‌شد، مشخص بود. برای مناقصه پروژه «پونته دونا ماریای یک»، پلی بر روی رودخانه «[[دورو]]» در «[[اوپورتو]]»، ایفل به خاطر اینکه در طراحی او از مواد و متریال استفاده بهینه تری می‌شد، در نهایت توانست قیمت کمتری پیشنهاد دهد و بر چندین کمپانی بزرگ چیره شود. ایفل دوباره تمام مراحل کار را در ساخت پل [[دونو]]، شخصاً نظارت کرد، پلی که در آن زمان بزرگترین پل غیرمعلق در جهان بود. طراحی آن بعدها در بسیاری از سازه‌های ساخت ایفل تکرار شد. مهم‌ترین آنهاآن‌ها پل راه‌آهن «[[گارابیت]]»، بر روی رودخانه «[[ترویر]]»، در جنوب [[کلرمونت]]-[[فراند]] که در سال ۱۸۸۴ به اتمام رسید می‌باشد.

گوستاو ایفل توانایی قابل توجه خود را در ریاضیات و علوم در برج ایفل به نمایش گذاشت. او فاصله بین دو میلیون و پانصد هزار میخ پرچ به کار رفته در برج را تا یک واحد میلیمتری برای فشارهای باد در تمام ارتفاعات اندازه‌گیری کرد تا برج بتواند در برابر همه آنهاآن‌ها ایستادگی کند. همچنین محاسبات منحنی شاه تیر اصلی را انجام داد تا کشش و فشار باد به نیروهای درهم فشردگی تبدیل شود تا باد، زیربنای برج را تحت تأثیر قرار ندهد. این روش‌ها الهام بخش معماران و مهندسان اَبَر آسمان خراشهای معاصر همانند برج‌های [[مرکز تجارت جهانی (۲۰۰۱–۱۹۷۳)|مرکز تجارت جهانی]] بودند.

در سالهایسال‌های آخر عمر، ایفل خود را وقف مطالعات نظری در زمینه [[مقاومت باد]]، علم [[هواشناسی]] و [[آیرودینامیک]] کرد و به کرات برج ایفل را محل آزمایش‌های خود قرار داد. در سال ۱۹۱۲ او یک لابراتوار تجربی در «[[اوتِی]]» تأسیس کرد؛ جایی که او تا سال ۱۹۲۰ درآندر آن به ادامه کار مشغول شد. گوستاو ایفل در نهایت در ۲۷ دسامبر سال ۱۹۲۳ در عمارت مسکونی خود در «[[رو رابوله]]» [[پاریس]] درگذشت.