'''پیمون''' مجموعه‌ای از اندازه‌ها و نسبت‌های کمّی یا ارزیابی‌های کیفی است که در معماری هر گونه سازه‌ای از دیرباز در معماری سنتی ایران پیاده می‌شده استمی‌شده‌است. این گردایه به مانند الگویی فراگیر در همه انواع سازه‌ها از کاخ و دژ و ارگ و کوشک گرفته تا آب‌انبار و گرمابه و پل و بازار و خانه کارایی جدی داشته و همه معماران و رازیگران در سرتاسر پهنه فرهنگی ایران آن را به مانند یک دستور کار راهگشا و خردورزانه که جایگزین دیگری ندارد می‌دیده و به آن اهتمام مسئولانه داشته‌اند. نکته بسیار مهم دربارهٔ پیمون آموزش شفاهی و سینه به سینه آن بوده که از استاد به شاگرد در یک روند هزاران ساله به اوج دقت و کارایی رسیده بود. به همین خاطر هم هست که اکنون سند مشخصی از این تناسبات و اندازه‌ها به جز متونی مانند [[رساله طاق و ازج|رساله طاق و اَزَج]] [[غیاث الدین جمشید کاشانی]] که به طوربه‌طور غیر مستقیم به بخشی از پیمون پرداخته در دسترس نیست. از دست رفتن سنت استاد و شاگردی که در پی ورافتادن شیوه‌های معماری سنتی ایران و جایگزینی اش با روش‌های مدرن مهندسی عمران روی داد اکنون بیش از پیش این گردایه شفاهی بزرگ را در آماج نابودی قرار داده است.<ref>درس‌هایی از معماری ایران، مجموعه دروس محمدکریم پیرنیا در سازمان حفاظت آثار ملی، علیرضا جذبی</ref><ref>مقدمه بر نقش و کاربرد پیمون، محمدرضا بمانیان، هنر و معماری شمار 1 پاییز 1381</ref>
