تاریخ موسیقی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تاریخ موسیقی''' شناختن مبدأ و منشأ [[موسیقی]] برای ما کمال استفادهاهمیتِ رابسیار دربردارد،دارد؛ زیرا کشف این نکته به شناسایی ماهیت موسیقی کمک بسیاری می‌نماید،می‌کند، و به همین دلیل است که تاکنون دانشمندان و فلاسفه در این باره فرضیات متعددی داشته‌اند،ارائه کرده‌اند، که از میان آن‌ها [[سپنسرهربرت اسپنسر]]،<ref>spencerHerbert Spencer</ref> [[فریدریش نیچه]]،<ref>NietzseheFriedrich Nietzsche</ref> [[هاوسزیگموند اگرفون هاوزگر]]،<ref>Siegmund von Hausegger</ref> و [[یوهان گوتفرید فون هردر]]<ref>Johann Gottfried von Herder</ref> را باید نام برد.

نخست [[ژان -ژاک روسو]] در اثر خود به نام [[فرهنگ موسیقی]]<ref>dictionnaire de la musique</ref> ۱۷۶۷ و بعد از او [[دولابور]] (؟)<ref>J.B. de labordLabord</ref> در کتاب ''تحقیقی دربارهٔ موسیقی قدیم و جدید''<ref>''essai sur la musique ancienne et moderne''</ref> ۱۷۸۰ این بحث را پیش کشیدند. مردم سیاحت‌پیشهٔ [[انگلستان]] نیز پس از فرانسویان به تحقیق در این موضوع پرداختند و در این اواخراواخر، آلمانی‌ها تحت عنوان علم موسیقی سنجشی به این تحقیقات رونق عمیق بسیاری بخشیدند.

شواهدی در دست نیست که انسان [[نئاندرتال]] با موسیقی آشنا بوده‌است؛ ولی تاریخ دانان پیدایش طبل و نی را از اندوگونسها می‌دانند. اندوگونسها در مناطق سرد و گرم و نی‌زار زندگی می‌کردند. معمولاً در مناطق گرم عده از درختان میان تهی می‌‌رویدمی‌روید. زمانی‌که باد از بالای نی‌ها می‌گذشت آوازهای خوش‌آیند بشر را متوجه نی می‌نماید. بشر برای اولین بار از نی آلت موسیقی می‌سازد. پرندگانی به‌به نام دارکوب زمانی که توسط منقار خود در درختان می‌کوبیدند از آن درختان آواهای خوش آیند بدست می‌آمد. سپس بشر فرا گرفت که با ضربه زدن چوب کوچک بالای چوب بزرگتر بخصوص درختان که میانشان خالی باشد، صداهای خوش‌آیند به دست می‌آید. در مراحل اول بشر [[طبل]] را به مثابه زنگ خطر در مواقع اضطراری و شکار استفاده می‌نمود. بعداً برای اینکه دیگران بدانند در چه خطر یا حالتی هستند انواع نواختن طبل‌ها را اختراع نمودند. در شبهای تاریک نی [[دف]] رقص آواز خوانی و پایکوبی می‌نمودند تا شب را با بیداری سپری نمایند. بدین‌ترتیب با نواختن نی وطبل در شبها تجاربشان بیشتر گردید. در انتهااین موسیقی در مدت ۵۰ الی ۷۰ هزار سال به موسیقی امروزی تبدیل گردید.

در افسانه‌های [[ژرمن]]ی هایمدال<ref>heimdall</ref> [[قاپچی]] آسمانها، [[شیپور]] [[غول]] آسائی دارد که آن را زیر [[شجره الحیات]] دفن کرده‌است و هرگاه آن را به صدا در آورددرآورد روز [[قیامت]] آغاز خواهد شد و او در آن روز همه [[خوانندگان]] و [[[[موسیقیدان|موسیقیدانان]]]] را در پناه خود خواهد گرفت و چون خود او نیز موسیقیدان و آواز خوان بوده‌است برای آنان شفاعت خواهد کرد.<ref>داستان [[صور اصرافیل]] نیز مضمونی شبیه به این دارد.</ref>

«روزی دوباره مراسم [[رقص]] برگزار می‌شد به طرز مخصوص جوال خانه را به صحن حیاط آورده در کنار یک سکه نقره‌ای توی هاونی چوبی گذاردند وروی هاون حصیری پهن کرده بیمارانی را که به طرز شگفت آوریشگفت‌آوری بزک کرده بودند روی آن نشاندند، بعد [[طبل]]‌ها، [[گیتار]]های بومی و [[فلوت]]‌ها را به صدا در آوردنددرآوردند. تمام ساکنین ده گرداگرد بیمار حلقه زده در حین آنکه زنان و دختران آوازی یکنواخت می‌خواندند مردان و کودکان پیوسته دست می‌زدند، در این موقع زنی که برای این موقع خاص برگزیده شده بود و از خاندان سرشناسی به نظر می‌آمد برخاست و برقص آغاز کرد. در همین احوال زنی که پشت سر بیماران پنهان شده با بیلی که در دست داشت به شدت بر صفحهٔ فلزی لبه تیزی که از طناب کهنه‌ای آویخته بود، ضربه می‌زد بدینطریق پهلوی گوش بیماران سر و صدای کرکنندهٔ وحشتناکی پدید می‌آمد. آنان گمان می‌داشتند بدین نحو می‌توانند [[روح]] خبیث را از بدن بیمارخارج کرده به جان یکی از رقص کنندگان بیندازند.

در جمیع این احوال که هر آن صدای طبل‌ها فزونی می‌گرفت، دست‌های بیشتری کوفته می‌شد و حنجره‌های تازه‌ای در آواز شرکت می‌کردند. هر دو بیمار با وجود آنکه صدای گوش خراش چندش آوریچندش‌آوری برخاسته بود همچنان ساکت و بی حرکت بر جای خود نشسته بودند. ناگهان با حال تعجبی که به من دست داده بود دیدم هر دو بیمار از جای خود برخاسته و در حلقه نوازندگان به رقص پرداختند.»

در کاوشهای [[باستان شناسیباستان‌شناسی]]، سازهای بادی وزهی مانند [[چنگ ونی]] را یافته‌اند که تاریخ آن‌ها به چندین هزارسال قبل از میلاد می‌رسد. در محوطهٔ باستانی کول‌فره نیز نقوشی از دف و چنگ مربوط به تمدن عیلام وجود دارد. بشر با اختراع سازها و[[ادوات موسیقی]] از الحان و نواهایی که در ذهن اوحالت مطبوع و دلپذیر ایجاد می‌کرد، تقلید نموده و پیوسته درراه تکامل آن گام برداشته‌است