ادبیات نمایشی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ادبیات}}

 

در ایران اشکال کهن نمایش ریشه در مذهب داشت. کهن‌ترین آنها مراسمی بود که در آنها [[مغ]]‌ها سرودهای [[اوستا]] را همراه با رقص‌های دسته‌جمعی می‌خواندند. در ایران باستان نمایش واره‌هایی به مناسبت پیروزی‌ها و سوگواری‌ها بر پا می‌شد از آن جمله [[کین سیاوش]] که برای سوکواری کشته شدن وی هر سال در نواحی شمال شرقی ایران اجرا می‌شد و تا سدهٔ چهارم رایج بود، و نیز کین ایرج، مویه زال، آیین جمشید و گریستن مغان پس از این نمایش واره‌ها در دوره‌های مختلف اشکال گوناگون نمایش در ایران پدید آمد که از آن میان می‌توان به نمایش‌های [[کوسه برنشین]] پیش از اسلام و سپس پرده بازی و [[میرنوروزی]] عمرکشان و انواع نمایش‌های سنتی مانند [[معرکه‌گیری]]، [[نقالی]] و [[روحوضی]] اشاره کرد که چون نمایش‌هایی عامیانه بود چندان نیازی به متن و نمایشنامهٔ مشخص نداشت. تنها گونهٔ نمایش‌های سنتی ایرانی که می‌توان نوشتاری برای آن جست [[تعزیه]] است. تعزیه که از زمان [[معزالدوله دیلمی]] به صورت دسته‌ها و مراسم سوکواری اجرا می‌شد تا اواخر دورهٔ [[صفویه]] به شکل نهایی و امروزی خود دست یافت.