تذکرةالشعرا: تفاوت میان نسخه‌ها

از کتب مرجع و تذکره‌های مهم به زبان پارسی تذکره‌ای است که [[دولتشاه سمرقندی]] تألیف کرده استکرده‌است. تذکرة الشعراء دومین [[تذکره]] از نوع خود پس از [[لباب الالباب]] عوفی در تاریخ ادب فارسی است، که در خلال شرح احوال شاعران، پادشاهان و پیران، افسانه‌هایی دیده می‌شود که دولتشاه آنهاآن‌ها را به تناسب در کتاب خود درج کرده استکرده‌است. از نمونه‌های بارز این افسانه‌ها می‌توان به حکایاتی دربارهٔ [[فردوسی]]، [[ناصرخسرو]]، [[نظامی گنجوی|نظامی]]، [[خیام]]، [[عطار]]، [[سعدی]]، [[عبید زاکانی]] و [[حافظ]] اشاره کرد.

مجموع اظهارنظرهای دولتشاه دربارهٔ سروده‌های شاعران نشان می‌دهد که او به ظرائف و دقایق و صنایع شعری، وقوف کامل داشته است؛داشته‌است؛ چنان‌که اشاره به بسیاری از صنایع بدیعی یا استفاده از اصطلاحاتی چون «متانت»، «نازک سخن»، «ملایم‌گوی و متین‌سخن»، «سخن صاف و روان» و «غزل مطبوع»، حاکی از داوری وی دربارهٔ سروده‌های شاعران است.<ref>پروفسور ادوارد براون، تصحیح و مقدمه تذکره الشعرا</ref>