تحقیر (فیلم ۱۹۶۳): تفاوت میان نسخه‌ها

'''''تحقیر''''' {{به فرانسوی| Le Mépris}} فیلمی است محصول ۱۹۶۳ به کارگردانی [[ژان لوک گدار]] که بر اساس رمانی ایتالیایی به نام ''شبحی در نیمروز'' (۱۹۵۴) نوشتهٔ [[آلبرتو موراویا]] و با حضور [[بریژیت باردو]] ساخته شده استشده‌است.

تهیه‌کننده ایتالیایی [[کارلو پونتی]] از ژان لوک گدار خواست در صوت امکان در یک فیلم همکاری کنند. گدار اقتباسی از رمان موراویا بنام Il disprezzo (که در انگلیسی به "شبی در نیمروز" ترجمه شده) را پیشنهاد داد که برای نقش‌های اصلی آن [[کیم نواک]] و [[فرانک سیناترا]] را در نظر داشت اما آنهاآن‌ها این پیشنهاد را رد کردند. سپس پونتی [[مارچلو ماسترویانی]] و [[سوفیا لورن]] را پیشنهاد داد که اینبار گدار مخالفت کرد.

با توجه به اصرار تهیه‌کننده به نمایش هیکلی جذاب و مشهور برای افزایش سود فیلم سرانجام باردو انتخاب شد این موضوع باعث شد شروع فیلم با صحنه‌ای از برهنگی باشد که گدار با شروع فیلم در سینمای رایج را به سخره گرفت و البته این صحنه بعد از پایان فیلمبرداری و با اصرار تهیه‌کننده آمریکایی فیلمبرداری شد. گدار در این فیلم به عنوان دستیار کارگردان لانگ نقش‌آفرینی کرد بنحوی که لانگ بسیاری از نظریات گدار دربارهدربارهٔ [[موج نوی سینمای فرانسه]] را بیان کرد. گدار همچنین از دو فیلمبردار فراموش شده موج نوی فرانسه یعنی مالت و رویزر در فیلم استفاده کرد.

در صحنه‌ای از فیلم باردو کتابی دربارهدربارهٔ لانگ به قلم مالت می‌خواند و رویزر هم بعدها مستندی دربارهدربارهٔ تولید فیلم ساخت. تحقیر کلاً در ایتالیا و توسط استودیوی سینسیتای روم و در منطقه Casa Malaparte واقع در جزیره کاپری فیلمبرداری و ساخته شد. در صحنه‌هایی مشهور، شخصیت‌هایی که توسط باردو و پیکولی نقش آفرینی شده‌اند پی در پی در آپارتمانشان دعوا و آشتی می‌کنند. گدار این صحنه‌ها را همچون سلسله‌ای از صحنات فیلمبرداری خاص در نور طبیعی و نزدیک به زمان واقعی ساخت. رائول کوتارد فیلمبردار تحقیر، فیلمبرداری چند تا از فیلم‌های اصلی موج نوی فرانسه از جمله [[از نفس افتاده (فیلم)|از نفس افتاده]] ساخته گدار را انجام داد.

بر طبق نظر کالن مک کوب منتقد سایت اند ساوند، تحقیر بزرگ ترینبزرگ‌ترین فیلمیست که در اروپای بعد از [[جنگ جهانی دوم|جنگ]] ساخته شده‌است. بوسلی کراوتر فیلم را باشکوه خواند ولی در ادامه گفت کارگردان نتوانسته از استعدادش به شیوه‌ای هوشمندانه تر و درخشان تر استفاده کند. کروتر که نظرش دربارهدربارهٔ انگیزه شخصیت‌های اصلی روشن نیست می‌گوید: آقای گدار تلاش کرده استکرده‌است تا با این فیلم حسی دربارهدربارهٔ از خود بیگانگی افراد در این دنیای پیچیده ارائه دهد و او آشکارا به سمت خلق ریتمی در فیلم کشیده شده که آزار و ملال را بیان می‌کند.