۹۴۱
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب: متن دارای ویکی‌متن نامتناظر |
بدون خلاصۀ ویرایش برچسب‌ها: ویرایشگر دیداری متن دارای ویکی‌متن نامتناظر |
||
|
در تمامی اروپا درباریان، شامپاین را به عنوان شرابی یکتا و بی نظیر می‌شناختند و آن را به قدرت و اشرافیت ربط می‌دادند. افرادی که شامپاین را می‌ساختند به تاریخ و هویت شرابشان علاقه‌مند بوده و به این خاطر شامپاین را به اشرافیت، جشنواره‌ها و مراسم و تشریفات مذهبی نسبت داده و درخورِ این مراسم و همچین افراد ثروتمند می‌دانستند. تلاش این افراد با پدیدار شدن طبقه متوسطی که سرمایه خود را در راههایی مانند خریدن شامپاین خرج می‌کردند، مقارن گردید و در نتیجه سازنندگان شامپاین سود بسیاری کسب کردند.
در سال ۱۸۰۶ میلادی، [[جورج لیبورن]](George Leybourne) یکی از افراد سرشناس و هنرمندان آن روزها، حمایت و تبلیغ شامپاین را مشغلهٔ خود ساخت. یکی از سازندگان شامپاین به نام موئت (Moët) از وی خواست تا در مورد شامپاین ترانه‌هایی بسازد. به‌ویژه در مورد مواردی چون تأثیرات آن و داشتن یک زندگی خوب و زیبا با شامپاین. این هنرمند همچنین قبول کرد که در هیچ مکان عمومی، نوشیدنیِ الکلی به غیر از شامپاین را ننوشد. لیبورن با این کارها آب و رنگ فریبنده‌ای به شامپاین، به عنوان یکی از مهمترین نوشیدنی‌های در مناسبات اجتماعی، داد به‌طوری که نتیجه آن هنوز دیده می‌شود و مردم شامپاین را با همان عناوین می‌شناسند.
در دهه ۱۹۰۰ میلادی، شامپاین بسیار شیرین تر از شامپاینی بود که امروزه نوشیده می‌شود. روس‌ها ترجیح می‌دادند در شامپاین به ازای هر یک لیتر، ۳۰۰ گرم شیرین‌کننده داشته باشند. تغییرات اساسی در شامپاین وقتی آغاز شد که پریِر جوئت (Perrier-Jouët) در سال ۱۸۴۶ میلادی، تصمیم گرفت بدون شیرین کردن انگورهای شرابی، آنها را به لندن صادر کند و به این ترتیب طرح شامپاین خشک (شامپاین مدرن)، در سال ۱۸۷۶ میلادی در انگلستان ایجاد شد.
| |||