نماد: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
به نسخهٔ 24569519 ویرایش FreshmanBot برگردانده شد: منبع؟. (توینکل)
برچسب: خنثی‌سازی
Madadian.a (بحث | مشارکت‌ها)
خنثی‌سازی ویرایش 24864395 توسط Poya-P (بحث)
برچسب: خنثی‌سازی
خط ۲:
[[پرونده:Religious syms.svg|بندانگشتی|نمادهای [[ادیان]] (از چپ به راست) {{سخ}}ردیف ۱: [[مسیحی]]، [[یهودی]]، [[هندو]]{{سخ}}ردیف ۲: [[اسلام]]، [[بودائی]]، [[شینتو]]{{سخ}}ردیف ۳: [[سیک]]، [[بهائی]]، [[آئین جین|جین]]]]
 
«نماد» یا «رمز» کلمه‌ای است که معانی مختلفی دارد. نمادها یا رموز (در معنای حقیقی آن) زندگی بشر را آکنده اند، به گونه‌ای که هیچ بخشی از زندگی انسان خالی از رمز نیست. علیرضا مددیان در مقاله‌ای تحت عنوان «از رمز حقیقی تا حقیقت رمز» این مسأله را با استناد به نظر حکما و فلاسفه‌ی متقدم و متاخر در شرق و غرب به خوبی تبیین کرده است. او همچنین در سخنرانی خویش در انجمن حکمت و فلسفه، تحت عنوان «دریچه گشوده در ساعت یازدهم»، چنین بیان می‌دارد که در نگاه یک عارف دائوئی و یا یک حکیم مسلمان، جهان، در حقیقت چیزی جز رمزِ عوالم بالاتر وجود نیست.
«نماد» کلمه‌ای است که معانی مختلفی دارد. نمادها زندگی بشر را آکنده اند، و در گفتمان‌های تخصصی و نیز در زندگی روزمره به کار می روند. معمولاً نماد به معنای نشانه یا نوعی کنش است که قرار است براساس مجموعهٔ هنجارها یا قراردادهای مشترکی معنایی را به فردی دیگر انتقال دهد. پس از آن جا که نماد جایگزین چیز دیگری است حامل و ناقل معناست، هرچند که میان نماد و آن چیز پیوندی ضروری وجود ندارد (بنابراین کاربرد و معنای نماد تابع قرارداد است و این مفهومی است که پیرس در نشانه‌شناسی خود به کار می برد).<ref>{{یادکرد کتاب | نام خانوادگی=ادگار،اندرو و سج ویک،پیتر |مترجم= مهران مهاجر و محمد نبوی |کتاب=مفاهیم بنیادی نظریه‌های فرهنگی |ناشر=اگه |سال=۱۳۸۷ | =۲۸۳}}</ref>
هرچند که این دیدگاه، به نظر می‌رسد که درست‌ترین منظر را در مفهوم‌پردازی معنای حقیقی رمز یا نماد بیان می‌دارد، لیکن گفتمان‌های به اصطلاح علمی و تخصصی دیگری نیز وجود دارد که از نظرگاه عرفیِ علوم آکادمیک به این مفهوم نظر دارند.
«نماد»در کلمه‌ایاین استدیدگاه کهعرفی معانی مختلفی دارد.اخیر، نمادها زندگیچیزهایی بشرهستند را آکنده اند، و در گفتمان‌های تخصصی و نیزکه در زندگی روزمره به کار می روند. و معمولاً نماد به معنای نشانه یا نوعیکنش‌هایی کنش استهستند که قرار است براساسبر اساس مجموعهٔ هنجارها یا قراردادهای مشترکیمشترکی، معنایی را به فردی دیگر انتقال دهد. پس از آن جا که نماد جایگزین چیز دیگری است حامل و ناقل معناست، هرچند که میان نماد و آن چیز پیوندی ضروری وجود ندارد (بنابراین کاربرد و معنای نماد تابع قرارداد است و این مفهومی است که پیرس در نشانه‌شناسی خود به کار می برد).<ref>{{یادکرد کتاب | نام خانوادگی=ادگار،اندرو و سج ویک،پیتر |مترجم= مهران مهاجر و محمد نبوی |کتاب=مفاهیم بنیادی نظریه‌های فرهنگی |ناشر=اگه |سال=۱۳۸۷ | =۲۸۳}}</ref>
 
شاید تنها نیرویی که بتوان با اطمینان آن را ویژه انسان دانست توانایی اندیشیدن انتزاعی و نمادپردازی باشد. اندیشه انتزاعی هنگامی شکل می‌گیرد که به مفاهیم تجریدی (آنچه حس‌های پنجگانه از درکش ناتوانند) فکر می‌کنیم. نمادپردازی نیز آنجایی آغاز می‌شود که انسان برای یک جسم یا مفهوم، نامی (برچسب یا واژه‌ای) بر می‌گزیند و یا آن را با شکل، رنگ یا علامتی به تصویر می‌کشد.