بحران انرژی ۱۹۷۹: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
گربه رمیده (بحث | مشارکتها) عربستان سعودی |
FreshmanBot (بحث | مشارکتها) جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با ویرایشگر خودکار فارسی |
||
خط ۱:
[[پرونده:Top Oil Producing Countries.png|بندانگشتی|300px|نمودار کشورهای برتر تولیدکننده نفت، سقوط تولید نفت ایران در سالهای انقلاب در تصویر مشخص است]]
'''بحران انرژی سال ۱۹۷۹''' یا دومین بحران نفتی در [[ایالات متحده آمریکا]] در نتیجه کاهش تولید نفت پس از وقوع [[انقلاب ۱۳۵۷ ایران|انقلاب ایران]] رخ داد. به رغم این حقیقت که منبع نفت جهانی فقط حدود ۴٪ کاهش یافت، وحشت گسترده باعث شد که هزینه حمل و نقل بسیار بیشتر از میزان عرضه بالا برود. قیمت [[نفت خام]] به ۳۹٫۵۰ دلار در هر بشکه طی ۱۲ ماه افزایش یافت و صفهای طولانی یکبار دیگر در پمپ بنزینها ظاهر شد، همانند [[بحران نفتی سال ۱۹۷۳]] سیاست جهانی و توازن قدرت بار دیگر تحت تأثیر قرار گرفت و [[اوپک]] تأثیر خود را از دست داد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وبگاه=|نشانی=|عنوان=[[اوپک]]}}</ref> در ۱۹۸۰، به دنبال [[جنگ ایران و عراق]]، تولید نفت در ایران تقریباً متوقف شد و تولید نفت عراق شدیداً کاهش یافت. بعد از ۱۹۸۰، قیمتهای نفت شروع به نزول بیست ساله کرد و در نهایت در
بحران اقتصادی
== ایران ==
خط ۲۹:
=== اقتصاد سوخت اتومبیل ===
همزمان، سه خودروسازی بزرگ آمریکا (فورد، کریسلر،GM)
دیترویت برای افزایش ناگهانی در قیمتهای سوخت، وبرندهای وارد شده خوب آماده نبود (اولاً علامتهای آسیایی که بطور انبوه بازار یابی میشدند و هزینه ساخت کمتری در مقایسه با برندهای انگلیسی والمان غربی داشتند-افازیش ارزش دچت مارک و پوند انگلیسی به تحولی در افزایش تولیدکنندگان ژاپنی منتج شد که محصول خود را از ژاپن با هزینه کمتر صادر میکردند) دران زمان بطور گسترده در آمریکا موجود بود و پایه مشتری سلطنتی را توسعه داده بود- سه خودرو ساز بزرگ ژاپنی رقابتهای تبلیغاتی شان را آغاز کردند (هوندا باًما ان را ساده میکنیم، تاگلین و داتسن با شعار"ما پیش میبریم" و تویوتا با "اوه چه احساسی ")مشتریان سنتی سه خودرو ساز بزرگ را ربودند. یک سال بعد از انقلاب ۱۹۷۹ ایران، سازندگان ژاپنی با سرکوب تولید دیترویت به اولین تولیدکننده در جهان تبدیل شدند. صادرکنندگان ژاپن بعد از سلطه بر بازار تولیدکنندگان اروپایی را کنار زدند-برخی اعلام ورشکستگی کردند یا از بازار آمریکا خارج شدند، به ویژه در سایه بازار خاکستری اتومبیلها یا ناتوانی خودرو در تحقق الزامات DOT(از الزامات تشعشع تا نور خودرو). بیشتر برندهای وارداتی از تکنولوژیهای ذخیره سوخت مثل تزریق سوخت یا موتورهای چند دریچهای نسبت به استفاده رایج از کاربراتورها بهرهمند میشدند. همچنین، برندهای وارداتی از اصول اخلاقی تجارت نواورانهشان استفاده میکردند مثل سیستم صورت اموال درست به موقع اما دولت آمریکا شرایطی را وضع کرد که برندهای ژاپنی (بعداً به [[کره جنوبی]] و اروپا نیز تعمیم یافت) شروع به برونسپاری عملیات شان با افتتاح واحدهای صنعتی مونتاژ در ایالات متحده (بویژه آمریکا جنوبی که خودروسازان داخلی شرایط مساعدی با اتحادیههای کارگری از ایالتهای راست بلت نداشتند)، کانادا و مکزیک کنند تا خودروها و کامیونهای سبک شان را در آنجا بسازند. برندهای وارداتی نیز با قوانین محلی تألیف شد که خودرو وارداتی باید درصدی از اجزاء خودرو ساخته شده از آمریکا، کانادا یا مکزیک را (قبل از تأسیس NAFTA) داشته باشد و قانون برچسب زنی اتومبیل آمریکایی ۱۹۹۴ که درصدی از بخشهای خودرو چاپ شده در استیکر خودرو فروخته شده از طریق دلال را الزامی میکرد. این شرایط واردات خودرو سازان ژاپنی را ترغیب به واردات حجم محدودی از اتومبیلها کرد اما مطابق با وضع محدودیتهای صادرات داوطلبانه ۱۹۸۱ دولت آمریکا، خودروسازان علامتهای تجملی مربوطه را تثبیت کردند اما با [[کسب اجازه]] از سازندگان اصلی شان (هوندا، تویوتا، نیسان). بخش کادیلات GM واحد صنعتی نیروی V8-6-4 (نمونه اولیه مدیریت سوخت فعال روز-مدرن یا جابجایی متغیر) را آزمایش کرد که یک شکست در بازار بود. با این حال، اقتصاد کلی سوخت افزایش یافت که یک عامل منتهی به اشباع متعاقب نفت دهه ۱۹۸۰ بود.<ref>http://millercenter.org/president/speeches/speech-3402</ref>
|