شتابدهنده ذرات: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ربات: انتقال رده به درخواست Modern Sciences از رده:اختراعات آمریکایی به رده:اختراعهای آمریکایی |
FreshmanBot (بحث | مشارکتها) جز اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با ویرایشگر خودکار فارسی |
||
خط ۲۲:
حالا ذرات انرژی بالاتری دارند، پس ذر یک مسیر نیم دایرهای دیگر درD بعدی با شعاع بزرگتر جریان میابند وبنابراین دوباره به شکاف میرسند. بسامد میدان الکتریکی باید درست طوری تنظیم شود که جهت میدان به وسیله زمان ورود آنها در شکاف معکوس شود. میدان در شکاف، آنها را شتاب میدهد و آنها دوباره وارد اولین D میشوند. بدین ترتیب وقتی ذرات به اطراف بهطور مارپیچ میچرخند انرژی کسب میکنند. طراحی سیستم چنان است که وقتی آنها سرعت میگیرند، یک قوس بزرگ را دنبال میکنند و از اینرو همیشه در یک زمان به شکاف میرسند. این راه یک نوسان میدان الکتریکی بسامد ثابت، ادامه میابد تا همواره در عرض شکاف به آنها شتاب داده شود. محدودیت دربارهٔ انرژی که میتواند در چنین وسیلهای به آن رسید به اندازه آهنرباهایی که Dها را تشکیل میدهند و به شدت میدان مغناطیسی آنها بستگی دارد. این عمل توسط یک سنکروترون انجام میشود، به محض اینکه اصول سنکروترون توسعه یافت، دریافتند که راه خیلی ارزان تری برای دست یابی به انرژی خیلی بالاتر از سیکلوترون وجود دارد و در این صورت روش سیکلوترون اصلی دیگر مورد استفاده قرار نگرفت.
بنابراین سیکلوترونها دارای یک چشمه یونی است، که بین دو صفحه نیم دایره میان تهی (به نام دی) قرار گرفتهاست. فاصله بین دیها جایی است که شتاب یون در آنجا صورت میپذیرد. وپایین دیها وچشمه یون قطبهای یک مغناطیس بزرگ قرار دارند. تأثیر میدان مغناطیس بر روی [[ذرات باردار]] موجب حرکت آنها در یک مسیر دایرهای میگردد. در هنگام کار سیکلوترون، چشمه یون، ذرات باردار (معمولاً مثبت) را به فضای بین دیها تزریق میکند که این ذرات به داخل دی دارای بار مخالف شتاب داده میشوند، و فقط مجبور به حرکت در یک مسیر دایرهای به وسیله میدان مغناطیسی میباشند. ابتدا، انرژی ذرات پایین است و مسیر طی شده دارای شعاع کوچکی است. بلافاصله پس از خروج ذرات
بیشینه انرژی که در سیکلوترونهای متعارف وفرکانس ثابت قابل دسترس است حدودMeV۲۵برای پروتن و دوترون، و MeV۵۰برای [[ذرات آلفا]] است. شکل میدان الکترواستاتیک در شکاف یا فاصله بین دیها و همچنین طراحی میدان مغناطیسی، سبب یک غیر یک نواختی در لبههای بیرونی دیها میشوند که این خود باعث یک اثر تمرکزی در باریکه ذرات میگردد؛ بنابراین یونها در باریکه درونی با شدت کمتر از ۵/۰ میلیآمپر و در باریکه بیرونی [[ده برابر]] کمتر جریان مییابند. هر قدر انرژیهای زیاد شود نسبیت جرم هم افزایش میابد؛ لذا بسامد یا میدان مغناطیسی یا هر دو باید به نحوی تغییر کنند که افزایش جرم به خاطر ورود باریکه ذرات به شکاف در یک فاز جبران شوند. این تغییر اولی را با سنکروترونها میتوان انجام داد.
خط ۴۱:
یک سنکروترون که گاهی اوقات سنکروسیکلوترون نامیده میشود، یک شتاب دهنده دایرهای است که دارای یک کاواک مشدد الکترومغناطیس برای شتاب دادن ذرات است. چندین شتابدهنده دایرهای در آزمایشگاه شتابدهنده ملی فرمی وجود دارند. ذرات از طریق هر کاواک به دفعات بسیار عبور میکنند. وقتی آنها حول حلقه میگردنند، هر مرتبه یک شتاب کوچک دریافت میکنند، یا انرژی را افزایش میدهند. وقتی انرژی یا شدت میدان تغییر میکند در نتیجه شعاع مسیر ذرات تغییر مییابند.
بدین ترتیب، افزایش انرژی مییابند شدت میدان مغناطیسی که برای هدایت کردن آنها استفاده میشود باید با هر چرخش برای نگه داشتن ذرات متحرک در یک حلقه، تغییر کند. تغییر در میدان مغناطیسی باید بهطور دقیق با تغییر در انرژی همزمان شود یا باریکه تلف خواهد شد؛ بنابراین نام '''سنکروترون''' از گستره انرژیهای بالایی کهذرات میتوانند در یک تک حلقه شتاب بگیرند
[[طول موج]] و شدت تابش سنکروترون به انرژی و نوع ذره گسیل شده بستگی دارد. اگر منظ. ر انبار کردن یک باریکه انرژی بالا باشد پس تابش سنکروترون یک مشکل است. اتلاف انرژی از باریکه
حتی با پیشرفتهای انجام شده بر روی سیکلوترونهای با تمرکز قطاعی و سنکروسیکلوترونها، باز هم یک محدودیت در انرژی نهایی ذرات باقی میماند و آن اندازه و قدرت مغناطیس است. یک محدودیت عملی از اندازه و قدرت برای یک مغناطیس بزرگ منفرد وجود دارد. پیشرفت بعدی در رابطه با شتاب ذره دستگاهی بود که میتوانست قدرت میدان مغناطیسی را همراه با فرکانس تغییر ولتاژ تغییر دهد. چنانچه میدان مغناطیسی و فرکانس هر دو بتوانند تغییر کنند، امکان وادار ساختن ذرات برای حرکت در مدار با اندازه یکسان به جای مارپیچ ممتد در مدارهای با شعاعهای بزرگتر و بزرگتر وجود دارد. بزرگترین شتاب دهندههای مدرن که بر اساس این مبانی به وجود آمدهاند و به نام سنکروترونها شناخته میشوند.
به جای دیها تنها یک لوله بسته انحنا دار وجود دارو که حاوی ذرات است. به جای مغناطیسهای بزرگ در بالا و پایین دیها، یک سری از مغناطیسهای با شکلcقرار گرفته در تناوبهای طولی لوله جایگزین شدهاند. ذرات به وسیله یک شتابدهنده کوچکتر به داخل حلقه تزریق شده و در داخل لوله
تواترون در آزمایشگاه ملی شتاب دهنده فرمی نزدیک شیکاگو وبواترون در [[دانشگاه برکلی]] بزرگترین سنکروترونهای دنیا هستند که پروتنهایی با انرژی در محدوده تریلیون و بلیون [[الکترون ولت]] (TeVو GeV) در اختیار میگذارند.
|