معاون رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا: تفاوت میان نسخه‌ها

 

پس از پایان انتخابات، موضوع معاونت ریاست جمهوری به فراموشی سپرده می‌شود. درحقیقت تا سال ۱۹۶۷ قانون اساسی درخصوص معرفی و انتخاب معاون رئیس‌جمهور در صورت خالی ماندن این سمت مسکوت بود. تا پیش از آن تاریخ، در ۱۶ مورد به مدت مجموعاً ۳۷ سال، کشور فاقد معاون رئیس‌جمهور بود. با جانشین شدن یک معاون رئیس‌جمهور به جای رئیس‌جمهور فوت شده یا ترور شده، رئیس‌جمهور جدید معاونی برای خود انتخاب نمی‌کرد. حتی هنگامی که یک معاون رئیس‌جمهور فوت می‌کرد، رئیس‌جمهور ضرورتی برای انتخاب معاون احساس نمی‌کرد. در نتیجه در تمام این موارد، پست معاونت ریاست جمهوری خالی می‌ماند.

 

برای جلوگیری از وقوع یک بحران غیرقابل پیش‌بینی، تصویب یک اصلاحیه جدید قانون اساسی ضروری تشخیص داده شد. در سال ۱۹۶۵، کنگره اصلاحیه بیست و پنجم قانون اساسی را به تصویب رساند و با تصویب آن در سال ۱۹۶۷ توسط مجالس قانونگذاری ایالت‌ها، این الحاقیه جنبه قانونی به خود گرفت. براساس این اصلاحیه، در صورتی که پست معاونت ریاست جمهوری خالی بماند، رئیس‌جمهور موظف است فردی را به [[کنگره ایالات متحده آمریکا]] معرفی کند و با تصویب اکثریت آراء هر دو مجلس، وی به عنوان معاون رئیس‌جمهور برگزیده می‌شود. نخستین فردی که بر اساس این اصلاحیه به عنوان معاون رئیس‌جمهور انتخاب شد، [[جرالد فورد]] بود. درجریان ماجرای [[واترگیت|رسوایی واترگیت]]، اگینو پیش از نیکسون استعفاء کرد و نیکسون، فورد را به عنوان جانشین وی برگزید. اگر اصلاحیه بیست و پنجم در سال ۱۹۶۷ به تصویب نرسیده بود، ۷ سال پس از آن، استعفای نیکسون، رسوایی واترگیت را به یک بحران قانونی تبدیل می‌کرد.