جورجو وازاری: تفاوت میان نسخه‌ها

وازاری در شهر [[آرتزو]] در [[توسکانی]] متولد شد. در سن شانزده سالگی بوسیلهبه وسیلهٔ کاردینال [[لسلیویو پاسرینی]] به [[فلورانس]] فرستاده شد. او به گروه [[آندریان سارتو]] و شاگردانش، [[روسوفیورنتینو]] و [[پونتورمو|جاکوپو پونتورمو]] که آموزش‌های انسانی آنهاآن‌ها تحسین شده استشده‌است پیوست. او با [[میکل آنژ]] که سبک نقاشی‌اش را تحت تأثیر قرار داده بود دوست شده بود. در ۱۵۲۹ جورجو به [[رم]] رفت. جایی که دربارهٔ کارهای [[رافائل]] و دیگر هنرمندان رومی [[رنسانس]] مطالعه کرد. شیوه‌های نقاشی خود وازاری بیشترین تحسین را در طول زندگی‌اش و بعد از آن داشته استداشته‌است.

در سال ۱۵۴۷ او سالن مقام صدر اعظمی در [[پالاتزو دی لاکانسلریا]] در [[روم]] را با [[نقاشی‌های دیواری]] بنام [[سالادی سنتو گیورنی]] به اتمام رساند. او به طوربه‌طور مداوم توسط اعضای خانواده [[مدیچی]] در [[فلورانس]] و [[رم]] به کار گرفته می‌شد و در [[ناپل]]، [[آرتزو]] و جاهای دیگر مشغول به کار بود.

هنوز بسیاری از تصاویر او وجود دارند. مهمترینمهم‌ترین نقاشی دیواری در [[سالادیکوسیمو]] در [[پالاتزو وچیو]] در فلورانس وجود دارد که او و دستیارانش در سال ۱۵۵۵ آن را کار کرده بودند و بعد از آن نقاشی‌های دیواری داخل [[واست کاپولا]] را آغاز کردند. آنهاآن‌ها توسط [[فدریکو زاکاری]] و با کمک [[جیوانی بالدوچی]] به اتمام رسیدند.

وازاری شاید بیشتر در معماری موفق بود تا در نقاشی. ایوان سر پوشیده او [[پالاتزو دی اوفیزی]] به [[رود آرنو|آرنو]] باز می‌شود تا [[ویستا]] در انتهای حیاط بلند و طولانی خود یک قطعه منحصر بفرد از برنامه‌ریزی شهری که اطراف آن بعنوانبه عنوان یک میدان عمومی است را داشته باشد، جایی که اگر به عنوان یک خیابان کوتاه در نظر گرفته شود به عنوان یکی از خیابان‌های رنسانس بایک معماری یک پارچهیکپارچه منحصر بفرد است.

راهرو محصور در خشکی در کنار رودخانه آرنو در مقابل [[پونته واچی]] و بادهای خارجی اطراف ساختمانهایساختمان‌های مختلف از روی گذرگاه عبور می‌کند.