ویلیام بافین: تفاوت میان نسخه‌ها

بافین در مجموع پنج بار به دریاهای سرد شمالی سفر کرد. چهارمین سفر او یکی از ماموریت هاییمأموریت‌هایی بود که توسط [[شرکت نورث وست]] [[(North West Company)]] برای جستجوی گذرگاه شمال غربی ترتیب یافته و دنباله ای بود بر سه سفر اکتشافی قبلی به سرپرستی [[ناخدا هنری هادسن]] کاشف و دریانورد مشهور انگلیسی. اکنون کشتی مستحکم دیسکاوری (Discovery)که در هر سه سفر قبلی به کار گرفته شده بود، در پانزدهم مارس ۱۶۱۵ بار دیگر با فرماندهی [[ناخدا رابرت بایلوت]] و ناوبری ویلیام بافین به سوی سرزمینهای سرد قطبی بادبان می‌کشید. بافین در روز ۲۶ آوریل همین سال موفق شد تا برای نخستین بار در طی تاریخ سفرهای دریایی با رصد واقعهٔ نجومی پنهان شدن یک ستاره در پشت ماه، طول جغرافیایی محل رصد را تعیین کند. او همچنین به مساحی دقیق [[تنگهٔ هادسن]] و ساحل شرقی [[جزیرهٔ ساوت همپتن]] پرداخت. سرانجام اعضای گروه اکتشافی مجبور شدند به خاطر شرایط یخبندان مأموریت خود را رها کنند. بافین در این باره در دفتر ثبت وقایع روزانهٔ کشتی می‌نویسد:

چند ماه بعد، بافین بار دیگر امکان یافت تا به وسیلهٔ کشتی دیسکاوری و همراه با [[ناخدا بایلوت]] برای پنجمین بار عازم آبهایآب‌های قطبی شود. هیئت اکتشافی در ۲۶ مارس ۱۶۱۶ از [[گریو سند]] در دهانهٔ [[رود تیمز]] بادبان کشید و در ساحل [[گرینلند]] در [[هوپ ساندرسون]] از دورترین نقطهٔ شمالی قبلاً [[جان دیویس]] بدان رسیده بود، عبور کرد و سیصد مایل دیگر هم جلوتر رفت و به مدار ۷۷ درجه و ۴۵ دقیقه رسید. از آن پس تا ۲۳۶ سال بعد هیچ دریانوردی نتوانست با کشتی از این نقطه به قطب شمال نزدیک تر شود. آنان همچنین با این اقدام موفق به کشف خلیجی شدند که در آنسوی آبهایآب‌های [[تنگهٔ دیویس]] قرار داشت. اکنون این پیکرهٔ آبی [[خلیج بافین]] نامیده می‌شود. سپس کشتی دیسکاوری خلیج نویافته را دور زد و در طی مسیر بافین به مساحی و نقشه‌برداری از از تمامی سواحل آن و ورودی تنگه‌هایی پرداخت که به افتخار حامیان مالی این مأموریت اکتشافی نامگذاری شدند. امروزه می‌دانیم که [[تنگهٔ لنکستر]] که بافین با قدردانی از حمایت [[سر جیمز لنکستر]]، تاجر معروف اهل لندن به نام وی خوانده‌است، ورودی همان گذرگاهی است که ماجراجویان بسیار در تلاش برای کشف آن مال و جان خود را فدا کردند؛ ولی در آن هنگام هیئت اکتشافی دیسکاوری متوجه این کشف بزرگ خود نشد. ویلیام بافین در بازگشت طی گزارشی که به عنوان نتیجه‌گیری از این سفر ارائه داد، چنین عنوان کرد:

با عدم موفقیت این سفر اکتشافی به تدریج اسناد و مدارک مربوط به آن نیز به فراموشی سپرده شد و پس از مدتهامدت‌ها غفلت نقشه‌های تهیه شده مفقود شدند. تا آنجا که سال‌ها بعد مشاهدات بافین را به عنوان تخیلات مطلق کنار گذاردند.

یک سال بعد در اوایل [[آوریل]] سال ۱۶۲۰ بار دیگر بافین را همراه با ناو سرفرماندهی لندن که به ناوگانی متشکل از چهار کشتی تحت فرماندهی [[ناخدا شیلینگ]] تعلق داشت، به [[هند شرقی]] فرستادند. ناوگان در بیست و پنجم [[مارس]] ۱۶۲۰ [[بندر داونز]] را ترک کرد و در نهم [[نوامبر]] به [[سورات]] رسید. در آنجا به نیروهای انگلیسی خبر دادند که کشتی‌های قوای متحد [[پرتغال]] و [[هلند]] مستقر در [[دریای عمان]] درصدد حمله به منافع دولت [[بریتانیا]] در این منطقه برآمده اندبرآمده‌اند و ناوگان [[ناخدا شیلینگ]] بی درنگ عازم مقابله شد. دو ناوگان که از نظر تعداد کشتی‌ها -هر یک چهار کشتی- در وضعیتی برابر قرار داشتند، دو بار به فاصلهٔ دوازده روز با یکدیگر درگیر شدند. در دومین نبرد [[ناخدا شیلینگ]] زخمی مهلک برداشت و بر اثر آن در روز ششم [[ژانویهٔ]] سال ۱۶۲۱ از پای درآمد. جسد او را در [[بندر جاسک]] به خاک سپردند و سپس تحت فرماندهی [[ناخدا بلایت]] به [[سورات]] بازگشتند. در این نبرد کشتی‌های بریتانیایی، پرتغالی‌ها را در جاسک شکست دادند و این وهنی بزرگ بر عظمت نیروی دریایی آن کشور در آبهایآب‌های [[دریای عمان]] و [[خلیج فارس]] محسوب می‌شد.

این زمان مصادف بود با تلاشهای [[شاه عباس صفوی]] برای پایان دادن بر سلطهٔ یکصد سالهٔ پرتغالی‌ها بر [[جزیرهٔ هرمز]] و آبهایآب‌های جنوبی ایران. حاکم [[فارس (سرزمین)|فارس]]، [[امام قلی خان]] از سوی پادشاه فرمان داشت تا با نمایندگان [[شرکت بریتانیایی هند شرقی]] که از سال ۱۶۱۶ در ساحل [[جاسک]] برای خود تجارتخانه تأسیس کرده و به داد و ستد مشغول بودند، مذاکره کند و از ایشان برای حمله به [[قشم]] و [[هرمز]] کمک بگیرد. چانه زنی‌ها یک سال به درازا کشید. انگلیسی‌ها از یک سو می‌ترسیدند که نتوانند حریف نیروی پرتغالی شوند و از سوی دیگر منتظر کسب تکلیف از دولت خود بودند. عاقبت حاکم فارس آنان را تهدید به [[مصادرهٔ اموال]] در صورت عدم همکاری کرد و به این ترتیب ناوگان [[ناخدا بلایت]] متشکل از پنج ناو و چهار کشتی کوچک برای کمک به [[دولت صفوی]] در نبرد با پرتغالی‌ها عازم

دریانوردانی همچون [[جان راس]] ([[John Ross]]) و [[ویلیام ادوارد پری]] ([[William Edward Parry]]) که دویست سال بعد مشاهدات بافین را مورد بررسی مجدد قرار داند، آنهاآن‌ها را تا حد زیادی مقرون به واقعیت یافتند. بافین در طی چهارمین سفر خود به مناطق سرد قطبی دفتر یادداشت روزانهٔ کاملی را به نگارش درآورده است که حاوی تنها نمونه از نقشه‌های ترسیمی اوست. بررسی این یادداشتها نشان می‌دهند که مشاهدات وی در زمینهٔ تعیین عرض‌های جغرافیایی و ثبت دگرگونی‌های جزر و مد، توافق قابل ملاحظه ای با مشاهدات کنونی که توسط ابزار و ادوات بسیار پیشرفته تری انجام می‌شوند، دارند. در اوت ۱۸۲۱ [[ویلیام پری]] با اقبالی بلندتر مشاهدات بافین را پی گیری کرد و توانست خشکی شمال شرقی مورد نظر بافین را بیابد. او دریافت که این خشکی یک جزیره است و آن را به افتخار کاشف آن [[جزیرهٔ بافین]] نامید.