سایکدلیک راک: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
FreshmanBot (بحث | مشارکت‌ها) جز ←رشد سایکدلیک راک: اصلاح فاصله مجازی + اصلاح نویسه با ویرایشگر خودکار فارسی |
MBozorgmehr (بحث | مشارکت‌ها) جز ابزار پیوندساز: افزودن پیوند هارمونی به متن |
||
خط ۴۰:
در اواخر دهه شصت سایکدلیک راک به انزوا رفت. ال اس دی در سال ۱۹۶۶ در بریتانیا و ایالات متحده غیرمجاز شده بود.<ref>I. Inglis, ''The Beatles, Popular Music and Society: a Thousand Voices'' (London: Palgrave Macmillan, 2000), {{ISBN|0-312-22236-X|en}}, p. 46.</ref> در ۱۹۶۶ قتل فجیع [[شارون تیت]] (هنرپیشه نامدار و همسر [[رومن پولانسکی]]) و لنو و رزمری لابیانس بدست [[چارلز منسون]] (جنایتکار مشهور آمریکایی) و هوادارنش به عنوان عاملی در شکل‌گیری جنبش ضد هیپی قلمداد شد چرا که آن‌ها ادعا می‌کردند تحت تأثیر ترانه‌های بیتلز نظیر "Helter Skelter" بوده‌اند.<ref>D. A. Nielsen, ''Horrible Workers: Max Stirner, Arthur Rimbaud, Robert Johnson, and the Charles Manson Circle: Studies in Moral Experience and Cultural Expression'' (Lanham MD: Lexington Books, 2005), ISBN 0-7391-1200-7, p. 84.</ref> اولین قربانیان سبک سایکدلیک راک و مواد مخدر، [[برایان ویلسون]] از [[بیچ بویز]]، [[برایان جونز]] از [[رولینگ استونز]]، [[پیتر گرین (موسیقی‌دان)|پیتر گرین]] از [[فلیتوود مک]] و [[سید برت]] از [[پینک فلوید]] بودند که یا دچار جنون شدند یا فوت کردند.<ref>"Garage rock", ''Billboard'', 29 July 2006, 118 (30), p. 11.</ref> جیمی هندریکس در سپتامبر ۱۹۷۱ در لندن درگذشت، سپس [[جنیس جاپلین]] بر اثر مصرف بیش از اندازه [[هروئین]] جان خود را از دست داد و [[جیم موریسون]] به دنبال آن‌ها در ژوئیه ۱۹۷۱ در پاریس درگذشت.<ref>S. Whiteley, ''Too Much Too Young: Popular Music, Age and Gender'' (London: Routledge, 2005), ISBN 0-415-31029-6, p. 147.</ref> همین امر عاملی شد تا نگاه گروه‌هایی که افراد ذکرشده چهره‌های پیشرو اش بودند به سویی دیگر معطوف شود.
اکثر بازماندگان این سبک از آن رویگردان شدند و به سبک‌های ریشه‌ای راک "Roots Rock"، سبک‌های با مبنای سنتی، فولک معنا گرا، طیف گسترده‌ای از پراگرسیو راک و هوی راک مبتنی بر ریف‌های سنگین روی آوردند. در ۱۹۶۶ هنگامی که سایکدلیک راک بر موسیقی آن زمان استیلا داشت، [[باب دیلن]] جنبش بازگشت به ریشه‌های راک را زمانی که برای ضبط آلبوم Blonde on Blonde به [[نشویل]] می‌رفت رهبری می‌کرد.<ref>R. Unterberger, S. Hicks and J. Dempsey, ''Music USA: the Rough Guide'' (London: Rough Guides, 1999), {{ISBN|1-85828-421-X|en}}, p. 31.</ref>(باب دیلن سایکدلیک راک و پیروان آن را خوار می‌داشت و در فستیوال وواستاک شرکت نکرد). سایر گروه‌هایی که از گرایش بازگشت به ریشه‌ها در سبک‌های مختلف پیروی می‌کردند گروه کانادایی The Band و گروه کالیفرنیایی Creedence Clearwater Revival بودند.<ref>V. Bogdanov, C. Woodstra and S. T. Erlewine, ''All Music Guide to Rock: the Definitive Guide to Rock, Pop, and Soul'' (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3rd edn. , 2002), ISBN 0-87930-653-X, pp. 61 and 265.</ref> گرایش «بازگشت به ریشه‌های راک» در آلبومهای رولینگ استونز از بگار بنکوئت(۱۹۶۸) تا اکسایل آن سنت مین(۱۹۷۲) نیز مشهود است. [[ابرگروه]] [[کرازبی، استیلز، نش اند یانگ]] در ۱۹۶۸ از اعضای [[بیردز]]، [[بوفالو اسپرینگفیلد]] و [[هولیز]] تشکیل شد و بعدها [[نیل یانگ]] در ۱۹۷۰ به آن ملحق شد که از حاشیه‌های سایکلدیک راک فاصله می‌جست و بر تفسیر سیاسی و [[هارمونی]] آوازی تأکید می‌کرد.<ref>F. W. Hoffmann, ''Encyclopedia of Recorded Sound, Volume 1'' (London: CRC Press, 2nd edn. , 2005), ISBN 0-415-93835-X, p. 253.</ref>
== منابع ==
| |||