رادار داپلر: تفاوت میان نسخه‌ها

مزیت ترکیب پردازش داپلر با رادارهای پالسی فراهم کردن اطلاعات دقیق سرعت است. این سرعت میزان تغییر برد نامیده می‌شودکهمی‌شود که توصیف‌کننده نرخی است که هدف به سمت رادار حرکت می‌کند یا از آن دور می‌شود. هدفی بدون نرخ تغییرات برد فرکانسی نزدیک فرکانس فرستنده را بازتاب می‌دهد و نمی‌تواند آشکار گردد. هدف داپلر صفر کلاسیک هدفی است که در جهت مماس بر اشعه آنتن رادار قرار دارد. اصولا هر هدفی که در جهت ۹۰ درجه نسبت به اشعه [[آنتن]] قرار بگیرد نمی‌تواند با سرعتش مشخص گردد. (فقط بوسیلهبه وسیلهٔ انعکاس متعارف آن جسم)

رادارهای تخصصی با بوجود آمدن روش‌های دیجیتال به سرعت مکانیزه شدند. رادارهای داپلر پالسی تمام مزایای محدوده عملکرد بالا و سرعت بالا را با هم ترکیب می‌کنند. رادارهای داپلر پالسی از PRF متوسط یا بالا (در مرتبه ۳۰kHz) استفاده می‌کنند. این PRF بالا اجازه می‌دهد تا اجسام با سرعت بالا نیز توسط رادار رویت گردند یا اندازه‌گیری سرعت با دقت و تفکیک پذیری بالایی انجام شود. معمولاً یکی از این دو حالت وجود دارد، راداری که برای شناسایی اهدافی با سرعتی بین صفر تا دو ماخ طراحی می‌شود در اندازه‌گیری سرعت تفکیک پذیری بالایی ندارد در صورتی که راداری که برای تفکیک پذیری بالا در اندازه‌گیری سرعت طراحی می‌شود، محدوده گسترده‌ای برای اندازه‌گیری سرعت ندارد. رادارهای آب و هوایی رادارهایی با تفکیک پذیری سرعت بالا می‌باشند در حالی که رادارهای دفاع هوایی محدوده بزرگی از سرعت اهداف را می‌توانند آشکار سازی کنند اما دقت آن‌ها در سرعت در حدود دههاده‌ها نات است.

قبل از انجام شدن طراحی‌های ماکروویو، طراحی آنتن‌ها برای CW و FM-CW بر اساس آنتن فرستنده و گیرنده جداگانه صورت می‌گرفت. در اواخر دهه ۱۹۶۰ تولید رادارهای ترافیک که از یک آنتن استفاده می‌کردند، آغاز شد. این امر با استفاده از [[پلاریزاسیون]] دایره‌ای و یک بخش موج بر مولتی پورت که در باند X کار می‌کرد، ممکن شد. در اواخر دهه ۱۹۷۰ استفاده از پلاریزاسیون خطی و انتشار دهنده‌های فریت در هر دو باند X و K جایگزین آن شد. رادارهای PD در یک PRF بسیار بالا برای استفاده از یک سوئیچ فرستنده گیرنده که از گاز پر شده‌است، کار می‌کنند و اکثرااکثراً از دستگاه‌های حالت جامد برای محافظت از [[تقویت‌کننده]] [[نویز]] کم گیرنده در هنگامی که فرستنده کار می‌کند، استفاده می‌کنند.