مواد منفجره: تفاوت میان نسخه‌ها

هر ترکیب انفجاری از دو بخش [[اکسید کننده]] و [[سوخت]] تشکیل شده‌است. هر مادهٔ سوختی، در حرارت مناسب و در کنار [[اکسیژن]] آتش می‌گیرد و می‌سوزد. اما چون در هوا اکسیژن به صورت خالص وجود ندارد، سوختن این مواد به تدریج صورت می‌گیرد. در مواد منفجره، در کنار سوخت، ماده اکسید کنندهاکسیدکننده افزوده می‌شود. ماده اکسید کننده، در هنگام واکنش مقدار زیادی اکسیژن آزاد می‌کند و این اکسیژن با سوخت ترکیب شده و باعث واکنش ناگهانی کل سوخت می‌شود و انفجار به وجود می‌آید، بدین دلیل مواد منفجره برای واکنش نیازی به هوا ندارند و اکسیژن مورد نیاز خود را از درون خود تأمین می‌کنند.

[[دینامیت]] برگرفته از کلمه یونانی «dynamits» به معنی [[نیرو]] است در سال [[۱۸۷۵ (میلادی)|۱۸۷۵]] آلفرد نوبل نوعی دینامیت از [[ژلاتین]] انفجاری ساخت که مخلوط ژلاتینی شکل از ۹۲ درصد نیترو گلیسیرین و ۸ درصد نیترو سلولز بود که هنوز هم از مواد منفجره قوی صنعتی است. به دنبال آن در سال [[۱۸۷۹ (میلادی)|۱۸۷۹]] از مخلوط کردن [[نیترات سدیم]] و دیگر مواد به ژلاتین انفجاری مواد منفجره ضعیف‌تر به دست آمد. انواع زیادی از مواد منفجره بر این اساس ساخته شده‌اند. مواد منفجره [[اکسیژن]] [[مایع]] در [[۱۸۹۵ (میلادی)|۱۸۹۵]] ساخته شد و [[نیترات آمونیوم]] بعنوانبه عنوان ماده منفجره در سال [[۱۸۷۶ (میلادی)|۱۸۷۶]] تولید شد؛ اما کاربرد مخلوط آن با سوخت مایع بعنوانبه عنوان ماده منفجره صنعتی از سال [[۱۹۵۵ (میلادی)|۱۹۵۵]] میلادی متداول شد. در سال [[۱۹۲۰ (میلادی)|۱۹۲۰]] از اختلاط [[دی نیترو گلیکول]] به دینامیت‌ها از [[انجماد]] آنان جلوگیری شد. در دهه‌های [[۱۹۵۰ (میلادی)|۱۹۵۰]] و [[۱۹۶۰ (میلادی)|۱۹۶۰]] مواد منفجره ژله‌ای و در دهه‌های [[۱۹۶۰ (میلادی)|۱۹۶۰]] و [[۱۹۷۰ (میلادی)|۱۹۷۰]] مواد منفجره امولسیون ساخته و به بازار مصرف تحویل شد.