افراد مبتلا به سندرم داون توان ذهنی پایینتر از حد میانگین دارند و بهطور معمول دچار ناتوانی ذهنی خفیف تا متوسط هستند. تعداد کمی از مبتلایان به سندرم داون دچار ناتوانی شدید ذهنی هستند. متوسط میزان بروز این سندرم مابین ۱ در ۶۰۰ تا یک در ۱۰۰۰ مورد از تولد نوزادان زنده گزارش شدهاست که این میزان در مادران جوان کمتر و باافزایش سن مادر افزایش مییابد. با این وجود در حدود دو سوم مبتلایان به سندرم داون از مادران زیر ۳۵ سال متولد میشوند.
علت اصلی ایجاد کنندهایجادکننده سندرم داون، جدا نشدن کروموزومهای شماره ۲۱ مادری است که این خطر با افزایش سن مادران رابطه دارد، در کنار این، عدم جدایی میوزی پدری، موزاییسم حاصل از عدم جدایی میتوزی یا جابجایی بین کروموزومها نیز میتواند باشد.
مبتلایان به [[بیماری ژنتیکی]] سندرم داون بهطور متوسط، حدود ۳۲ تا ۳۵ سال [[طول عمر|عمر]] میکنند.<ref>روزنامه ایران، ویژهنامه ایران بانو ۲۵ آبان ۱۳۹۳ صفحه ۲ عنوان «یادگاریهای بچههای روز هشتم روی دیوار ۴۷»</ref>
خط ۳۹:
== [[آلفا فیتو پروتئین]] (AFP) ==
آلفافیتوپروتئین بطور معمول در خون مردان سالم و زنان غیر باردار یافت نمیشود یا میزان آن بسیار اندک است. اندازهگیری سطح سرمی آلفا فیتوپروتئین در مادران حامله بخشی از آزمایشهایآزمایشهای غربالگری است و از آن میتوان جهت تشخیص برخی بیماریها و ناهنجاریهای جنین استفاده کرد مانند نواقص کانال نخاعی، [[انانسفالی]]، [[سندروم داون]] و بیماریهای نادر مانند سندرومهای کروموزومی (تریزومی) یا [[امفالوسل]] که یک نقص مادرزادی در دیواره شکمی است. در مسدود شدن کانال نخاعی (Spinabifida)، چنانچه میزان AFP خون زودتر از ۱۵ هفتگی مورد بررسی قرار بگیرد، قابل اطمینان نیست. بابررسی AFP موجود در خون به همراه نتایج دو تست دیگر به نامهای «استریول» و HCG میتوان سندروم داون (Down) را تشخیص داد. هنگامی که این سه تست با هم انجام شوند به آن تست تریپل میگویند. این تست جهت اسکرین (تشخیص) مشکلات جنینی، بسیار دقیقتر از تست مجزای AFP است. این تست بر روی سرم خون مادر انجام میشود.
اسکرین جنین یک زن باردار جهت تشخیص سندروم داون: سطح پایین AFP در ۶۰ درصد موارد میتواند نشانه سندروم داون باشد اما هنگامی که نتایج تست AFP همراه با نتایج دو تست استریول و HCG مورد بررسی قرار گیرد، احتمال تشخیص سندروم داون تا ۸۰ درصد افزایش مییابد.
خط ۶۱:
== امید به زندگی ==
احتمال مرگ زودرس (مرگ در دوران کودکی) در میان مبتلایان به نشانگان داون بیشتر از متوسط افراد جامعه است. مهمترینمهمترین دلیل این مرگها، مشکلات قلبی و عفونی میباشد. بهرهگیری از خدمات پزشکی به ویژه در رابطه با مشکلات قلبی و دستگاه گوارش، امید به زندگی در میان مبتلایان به این بیماری را افزایش میدهد. امید به زندگی افراد مبتلا در سال ۱۹۱۲، دوازده سال، در دههٔ هشتاد میلادی به ۲۵ سال و در دههٔ اول قرن بیست و یک در کشورهای صنعتی به پنجاه تا شصت سال رسیدهاست. در حال حاضر بین ۴ تا ۱۲ درصد مبتلایان در نخستین سال تولد جان خود را از دست میدهند. احتمال حیات طولانی مدت تا حدی به مشکلات قلبی وابسته است. از میان مبتلایان کسانی که مشکلات قلبی مادرزادی دارند، ۶۰ درصد تا ۱۰ سال و ۵۰ درصد تا ۳۰ سال عمر میکنند. در حالی که ۸۵ درصد مبتلایان بدون مشکلات قلبی به ۱۰ سالگی و ۸۰ درصد به ۳۰ میرسند. ۱۰ درصد مبتلایان به نشانگان داون بیش از هفتاد سال عمر میکنند.<ref>ویکیپدیای انگلیسی</ref>