شراب: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ابزار پیوندساز: افزودن پیوند حد شرعی به متن
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱:
{{double image|left|White Wine Glas.jpg|120|Red_Wine_Glass.jpg|120| [[شراب سفید]] و [[شراب قرمز]]|||}}
'''شراب''' یا '''مِی''' یا '''خمر''' یک نوشیدنی [[الکل]]ی است که از [[تخمیر]] میوه [[انگور]] به‌دست می‌آید.<ref>[http://www.britannica.com/eb/article-9106005/wine Wine], Encyclopedia Britannica online, Retrieved [[۲۴ فوریه|24 February]] [[۲۰۰۷ ۰میلادی)|۲۰۰۷]].</ref> خاصیت شیمیایی طبیعی [[انگور]] به‌گونه‌ای است که می‌تواند بدون افزودن [[شکر]]، [[اسید]]، [[آنزیم]] یا دیگر افزودنی‌ها [[تخمیر]] شود.<ref>H. Johnson ''Vintage: The Story of Wine'' pp. 11–6 Simon & Schuster 1989 {{ISBN|0-671-79182-6|en}}</ref> شراب از [[تخمیر]] [[انگور]] له شده به وسیلهٔ انواع مخمر که [[شکر]] موجود در [[انگور]] را به الکل تبدیل می‌کنند بدست می‌آید. برای بدست آوردن انواع شراب، از انواع مختلف [[انگور]] با مخمرهای گوناگون استفاده می‌شود.<ref>{{یادکرد|فصل=|کتاب=|ناشر= |چاپ= |شهر= |کوشش= |ویرایش= 2basnob.com |سال=|شابک=|نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها=|ترجمه=|صفحه= |زبان=en |مقاله= [http://www.2basnob.com/wine-introduction.html Introduction to Wine] |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}}</ref>
 
اگرچه از میوه‌های دیگر مانند [[آلبالو]]، [[سیب]]، [[توت]] و... و تقریباً از تمامی رستنی‌ها نیز شراب ساخته می‌شود ولی واژهٔ شراب بدون ذکر نام میوه تقریباً همیشه به معنی شراب [[انگور]] است و شراب‌های دیگر را با نام آن‌ها می‌آوریم (مانند: شراب سیب یا شراب اقطی).
خط ۱۸:
 
مست شراب مشوید که شما را به هرزگی می‌کشاند؛ بلکه از روح پر شوید.<ref>کتاب مقدس، عهد جدید، افسسیان، فصل ۵، آیهٔ ۱۸</ref>
 
== <sup>'''شراب در اسلام'''</sup> ==
در دین اسلام تهیه، خرید و فروش و مصرف هرگونه شراب الکلی که از آن تحت عنوان مسکر یا مسکرات یاد شده، بکلی حرام اعلام گردیده و دارای [[حد شرعی]] است.
 
شرایطی که فقهای مسلمان برای اعمال حد مسکر، بیان داشته‌اند و عیناً در قوانین جزایی وارد شده‌است عبارتند از :
 
۱) بلوغ
۲) عقل
۳) اختیار
۴) آگاهی
 
آیت الله روح الله خمینی در کتاب تحریر الوسیله ، جلد ۴ ص ۲۱۵ مساله ای می‌نویسد:
 
اگر آشامیدن مسکر جهت حفظ نفس از هلاک یا از مرض شدید اضطرار پیدا کند و بیاشامد حد بر او نیست.
 
این فتوا عیناً در ق.م اسلامی آمده و در واقع استثنائی برای اجرای حد شرعی است.
 
مقدار حد شرعی و قانونی در شرب خمر مسکر ۸۰ تازیانه است .
=== فقه ===
گذشته از تصریح بر حرمت نوشیدن شراب، مباحث دیگری مانند مصادیق و اقسام شراب از نظر احکام شرعی، نوشیدن باده در ضرورت یا در حالت تشنگی شدید و دسترسی نداشتن به آب، استفاده از باده برای درمان بیماری‌ها، خرید و فروش باده یا مواد اولیه آن برای تهیه باده، همکاری در ساختن باده، حد شرعی باده گساری و یا باده نوشی، پاکی و ناپاکی باده و مالیت آن مطرح شده‌است. هر چند در قرآن فقط بر حرمت خمر (به معنای شراب انگور بنابر مشهور) تصریح شده‌است، فقها به دلیل چند حدیث [۴۳] و یک قرینه[۴۴] این حکم را به تمام اقسام باده تعمیم داده‌اند. همچنین، براساس حدیث «ما اَسْکَرَ کَثیرُهُ فَقَلیلُهُ حَرامٌ» (هر چیزی که مقدار زیاد آن مست می‌کند اندکش نیز حرام است)،[۴۵] نوشیدن باده را، حتی اگر به مستی نینجامد، همچنانکه به کار بردن آن را به صورت‌های دیگر (مثلاً برای احتقان و بستن زخم) حرام دانسته‌اند.
 
البته [[ابوحنیفه]] و شاگردش [[ابویوسف کندی|ابویوسف]] میان خمر و سایر مسکرات از چند نظر، از جمله جواز نوشیدن برخی از آن‌ها بدون قصد لهو ولعب، فرق گذاشته‌اند، هر چند فتوای مقبول نزد حنفیان نیز همان فتوای مشهور است ابوحنیفه در تعریف «خمر» نیز، برخلاف دیگران، علاوه بر گیرایی (اشتداد) و تولید مستی (اِسکار)، کف کردن (اِزْباد) را شرط کرده‌است.
 
در تعریف «اِسکار» نیز فقها به عوارضی چون زوال عقل و هذیان گویی اشاره کرده‌اند اما به اعتقاد صاحب جواهر تشخیص این امر مبتنی بر عرف است، همچنانکه ملاک در تولید مستی مزاجهای معتدل است نه مزاجهای سریع الانفعال یا برعکس.
 
احکام شراب
اکثر فقها بر نجاست شراب فتوا داده‌اند و حتی، بنابر ادّعای برخی، میان حرمت و نجاست شراب ملازمه هست. با اینهمه، رجالی از امامیه، چون محقّق اردبیلی و فاضل سبزواری و صاحب مدارک[۵۲] و برخی از فقهای عامّه این ملازمه را نپذیرفته‌اند.[۵۳]
بر مالیت نداشتن باده و در نتیجه، فساد خرید و فروش و عدم ضَمان نسبت به اتلاف آن (جز دربارهٔ اهل ذمّه و نیز نسبت به باده‌ای که به قصد تهیه سرکه فراهم شده باشد)[۵۴] نیز اکثر فقها فتوا داده‌اند.[۵۵]
فروش انگور و خرما و غیر آن به قصد تهیه خمر، حرام و معامله باطل است ؛ ولی در حرمت یا مکروه بودن فروش آن به کسی که باده می‌سازد، همچنانکه در صحّت و فساد معامله بر فرض تحریم، نظر فقها یکسان نیست.[۵۶]
کاربرد باده برای درمان، چه به صورت نوشیدن و چه به صورتهای دیگر، مگر در وقت ضرورت، بنابر اکثر مذاهب، جایز نیست (حدیث نبوی :اِنَّ اللّهَ لَمْ یجْعَلْ شِفاءَکُمْ فیما' حَرَّم عَلَیکُم ؛و مشابهات آن).[۵۷] ابوحنیفه این حکم را بر برخی از اقسام باده، از جمله شراب مثلّث (طلاء) و شراب جمهوری، جاری نمی‌داند.[۵۸]
نوشیدن باده با چند شرط عام (مثلاً اختیار و بلوغ و عقل) و چند شرط خاص (مثلاً آگاهی از حرمت باده) مستوجب حد می‌شود، اگرچه مستی نیاورد.[۵۹]
دربارهٔ حدِ نوشیدن باده نیز، بجز شافعی که به چهل ضربه تازیانه فتوا داده، فقها هشتاد ضربه را بعد از بازگشت حالت عادی لازم دانسته‌اند.[۶۰] دربارهٔ راههای اثبات باده نوشی نیز فقها بحث کرده‌اند، [۶۱] همچنانکه وظایف محتسب را در برخورد با باده نوشان و کسانی که آشکارا باده را عرضه می‌کنند تعیین کرده‌اند.
1 - کسى که درخت انگور را به نیت شراب غرس کند؛ 2 - آن که بدین قصد از درخت تاک پاسدارى نماید؛ 3 - خریدار مشروبات؛ 4 - فروشنده آن؛ 5 - کسى که مى نوشد؛ 6 - کاسبى که از شراب فروشى پولى به دست مى آورد؛ 7 - فشار دهنده انگور به انگیزه ساختن شراب؛ 8 - افرادى که مشروبات را حمل و نقل مى کنند؛ 9 - تحویل گیرنده آن؛ 10 - ساقى یا کسى که شراب براى دیگرى مى برد. ( فروع کافى، چاپ جدید، ج 6، ص 430 – 429)
در اسلام هیچ گناهى تا این حد نکوهیده نشده‌است. پیامبر (صلی الله علیه و آله) به حضرت على (علیه السلام) فرمود: «اگر همه گناهان را در خانه اى جمع کنند، کلید آن شراب است.» ( وسائل الشیعه، ج 17، ص 271)
امام على (علیه السلام) مى فرماید: «خداوند شراب و مى گسارى را براى سلامت عقل حرام کرده است.» ( نهج البلاغه، حکمت 252)
[[امام صادق|امام صادق (علیه السلام)]] نیز فرمود: «اگر کسى [[دختر|دخترش]] را به شراب خوار بدهد مانند این است که او را در آتش انداخته است.»
 
== انواع شراب ==