تفاوت میان نسخه‌های «گلگت-بلتستان»

تا پیش از فتح این منطقه توسط [[گورکانیان]] در قرن ۱۶ میلادی این منطقه تحت سیطره [[سلطنت دهلی]] بود. در ۱۷۵۷ گورکانیان سلطه بر این سرزمین را بنا به قراردادی به [[احمدشاه درانی]] واگذار کردند. تا ۱۸۱۹ یعنی زمانی که [[رانجیت سینگ]] به آنجا یورش برد این سرزمین بخشی از [[افغانستان]] (یا [[امپراطوری درانی]]) بود و تحت سیطره افغان‌ها قرار داشت. تا ۱۸۴۷ نام [[شاهزاده نشین جامو و کشمیر]] برخود داشت. پس از [[چندپارگی هند]] در ۱۹۴۷ جامو و کشمیر در آغاز ایالتی خودمختار باقی‌ماند. پس از [[جنگ هند و پاکستان در ۱۹۷۴]] سیطره پاکستان بر مناطقی در شمال و غرب خط آتش بست تثبیت شد. در ۱۹۷۰ میلادی نام مناطق شمالی برای مناطقی که قبل تر با عنوان آژانس گلگت و بلتستان شناخته می‌شدند در نظر گرفته شد. این نام نخستین بار توسط [[سازمان ملل متحد]] برای اشاره به مناطق شمالی و کشمیر استفاده شده بود. بخش کوچکی از مناطق شمالی به نام شاخسگام در ۱۹۶۳ به طوربه‌طور موقت از طرف [[پاکستان]] به [[چین]] واگذار شده بود.

گلگت-بلتستان خانه پنج قله از [[هشت هزار متری‌ها]] و و بیش از پنجاه قله با ارتفاع بیش از ۷٬۰۰۰ متر است. [[گلگت]] و [[سکردو]] دو مکان اصلی اعزام کوهنوردان به این کوه‌ها هستند. چندتا از بلندترین رشته کوه‌های دنیا در این منطقه قرار دارند. مهمترینمهم‌ترین رشته کوه‌ها [[قراقروم (کوه)|قراقروم]] و [[همالیای غربی]] هستند. کوه‌های [[پامیر]] در شمال قرار دارند و [[هندوکش]] در غرب قرار گرفته استگرفته‌است. در این میان بلندرین قله‌ها [[کی۲]] و [[نانگا پاربات]] هستند که دومی از دهلره آورترین کوه‌های دنیا است.

جمعیت گلگت-بلتستان در ۲۰۱۳ حدود ۲ میلیون نفر برآورد شده استشده‌است. جمعیت گلگت-بلتستان از گروه‌های گوناگون زبانی، قومی و مذهبی تشکیل یافته است،یافته‌است، دلیل آن وجود دره‌های جدا افتاده بسیار است که توسط بلندترین کوه‌های دنیا از یکدیگر جدا شده‌اند. گروه‌های قومی شامل [[شین‌ها]]، [[هندوکشی‌ها]]، [[کشمیری‌ها]]، [[کاشغری‌ها]]، [[پشتون|پتان‌ها]] و [[کوهستانی‌ها]] است. [[اسماعیلیه]] برخلاف باقی [[پاکستان]] هنوز در این منطقه رواج دارد.