جلالالدین خوارزمشاه: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
برای جداسازی بازههای عددی از سه چهارم خط استفاده میشود. |
|||
خط ۶۱:
پس از مراجعت وی از هند، اولین برخورد او با مغولان در سال ۶۲۴ ق/[[۱۲۲۷ (میلادی)|۱۲۲۷]] م رخ داد. جنگهای جلال الدین با مغولان عمدتاً با پیروزی مغولان همراه بود و تنها پیروزی جلال الدین در رمضان ۶۲۵ ق/[[۱۲۲۸ (میلادی)|۱۲۲۸]] م رخ داد. سرانجام [[اوگتایخان|اوکتای]] پسر [[چنگیز خان]] در سال ۶۲۸ ق/[[۱۲۳۰ (میلادی)|۱۲۳۰]] م سپاهی مرکب از سی هزار مرد جنگی را برای اتمام کار جلال الدین به سمت [[اران]] گسیل داشت. سرعت عمل لشکریان مغول حیرتانگیز بود. جلال الدین در همین اثنا در ۲۸ رمضان ۶۲۷ از [[سلطان علاءالدین کیقباد]] از [[سلاجقه روم]] در نزدیکی [[ارزنجان]] شکست خورد و به [[آذربایجان]] گریخت و لشکریان خود را به [[دشت مغان]] به استراحت فرستاد و خود به باده گساری پرداخت.
هنگامیکه در سپیده دم شوال ۶۲۸ ق/[[۱۲۳۱ (میلادی)|۱۲۳۱]] م در شهر [[آمد]] ([[دیاربکر]] کنونی) از خواب عشرت و مستی برخاست لشکر مغول را در نزدیکی خویش یافت وی به کنار ارس گریخت و از آنجا به [[ارومیه]] رفت تا از ملوک آن سامان کمک گیرد اما کسی او را یاری نکرد. در نزدیکی دیاربکر مغولان بر سر او ریختند ولی او جان به در برد و بناچار به [[میافارقین]] فرار کرد و در نیمهٔ شوال ۶۲۸ در کوههای اطراف آن شهر به دست جمعی از [[کرد]]ان که راه را بسته بودند غارت شد و زمانی که قصد کشتن اورا کرده بودند حقیقت سلطان بودنش را به بزرگ آنان گفت و وعده ملک شدن یکی از شهرها را به او داد و او پذیرفت اما زمانی که آن کرد به کوه رفته بود تا اسبان را بیاورد توسط یکی از افرادش کشته شد.<ref>تاریخ جهانگشای جوینی - عطاملک جوینی - شابک ۶-۱۲۴-۳۶۳-۹۶۴-۹۷۸ صفحه: ۵۲۶</ref><ref>سیرت جلال الدین مینکبرنی - نوشته شهاب الدین محمد خرندزی زیدری نسوی - صفحه: ۲۷۸</ref>
با مرگ جلال الدین، اصلیترین نیروی مقاومت در مقابل مغولان در هم شکست و نه [[سلاطین ایوبی]] و نه [[سلاجقه روم]] از عهده مهار این سیل بنیان کن بر نیامدند.
|