سیراف: تفاوت میان نسخه‌ها

به منظور تأمین آب شرب از طریق باران، که تنهاترین، مهم‌ترین و مؤثرترین روش در استحصال آب باران به‌شمار می‌آید جمع‌آوری مستقیم آب بر روی سطوح نازله می‌باشد. به منظور [[بهره‌وری]] از آبهایآب‌های نازله و جلوگیری از هدر رفتن آن‌ها و نیز تغذیه سفره‌های آب زیرزمینی چاه‌های مذکور [[پیشینیان]] '''سیراف''' به این نتیجه می‌رسند که هر آنچه آب نازله را بر سطح [[کوه]] مذکور در بالادست چاه‌های حفر شده، استحصال و ذخیره نمایند و بدین طریق به آبهایآب‌های جمع‌آوری شده فرصت بیشتری جهت نفوذ به درون زمین دهند. در حال حاضر از نواحی نزدیک به خط الرأس کوه با ایجاد مخازن با مقطع چهارگوش به ابعاد متفاوت حوضچه‌هایی را در سرتاسر یال جنوبی کوه تعبیه نموده‌اند که قادر به جمع‌آوری مجموعه آبهایآب‌های نازله بر سطح اراضی مذکور باشد. چاه‌های حفر شده درون طبقات سنگی نیز درست در پایین دست هر مجموعه مخازن ذخیره آب تعبیه شده به‌طوری‌که با نفوذ آب و رسیدن به [[سطح ایستابی]] منطقه بلافاصله سطح آب چاه‌های مذکور را مورد تأثیر قرار می‌دهد.

همچنین در بخش انتهایی برخی از این مجموعه حوضچه‌های دامنه‌ای، سرریز آخرین حوضچه به یک کانال دست‌ساز (که می‌توانسته مسیر طبیعی جریان آب باشد) ختم می‌شود که احتمالاً از این کانال آب به عنوان سرریز نهایی یا حقابه پایین دست یا شاید آبیاری مزارع به مکانهایمکان‌های مورد نظر هدایت می‌شده‌است.

لزوم استفاده بهینه از آبهایآب‌های نازله جهت تقویت سفره‌های آب زیرزمینی به حدی بوده‌است که حتی در دامنه پایین کوه نیز امکان حفر گودال وجود داشته و شاهد حضور حوضچه‌هایی با جهت عمود یا مایل نسبت به دیگر حوضچه‌ها هستیم. کوچکی ابعاد این گودالها به حدی است که به تنها چیزی که نمی‌توان آنان را نسبت داد، قبر می‌باشد.

به احتمال زیاد می‌توان گفت که گودال‌های حفر شده بر پهنهٔ کوهستان سیراف در ابتدا به منظور جمع‌آوری و استحصال آب ایجاد شده‌اند و آنچه که بعدها توسط افرادی (احتمالاً متنفذ و متمول و نیز شاید توسط عموم و به دلیل رخداد حوادث غیر مترقبه همچون [[زلزله]] یا بیماری [[طاعون]] و نیاز به دفن سریع مردگان) مورد استفاده به عنوان گورهای فردی یا خانوادگی شده در روزگارانی زیاد پس از احداث اولیه اینان صورت گرفته‌است. پیدا شدن استخوان و آثار مردگان درون برخی از این حوضچه‌ها نه تنها منکر سیستم استحصال و ذخیره آب نمی‌باشد بلکه با دقت بر گورهای یافته شده و وجود لایه‌ای از قشر نفوذ ناپذیر [[ساروج]] درون حوضچه‌های استفاده شده به عنوان [[قبر]]، به نکاتی موید روش تأمین آب در شهر باستانی سیراف پی برده می‌شود. دربارهٔ این گورستان‌ها دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد. رضا طاهری در کتاب [[از مروارید تا نفت]] در ذکر گورستان سنگی سیراف می نویسدمی‌نویسد: «شاید بهتر است از سیراف خارج شویم و به روستای [[تیس]] در چابهار نگاهی کنیم، گورستان‌های دقیقاً به همین شکل و ساختمان، گورستانِ جن که بلوچ‌ها به آن «جن سنط» می‌گویند و قدمت آن را حداقل بیش از دو هزار سال می‌دانند.»<ref>[[رضا طاهری]]، [[از مروارید تا نفت]]، ص ۱۱</ref> و به باور این پژوهشگر تاریخ این گورستان مرتبط با آب و پرستشگاه [[آناهیتا]] ایزدبانوی آب می‌باشد «این یادگاری‌های به جا مانده بر تپه‌های بلند و دامنهٔ کوه‌ها می‌تواند در دور زمانی کهن تر جایگاهی از پرستشگاه یک ایزدبانو باشد؛ که پس از آن در دوران هخامنشیان و اشکانیان و ساسانی‌ها تبدیل به آتشکده و در دوران اسلامی بدل به گورستان شده‌است.»<ref>[[رضا طاهری]]، آناهیتا و ایزدبانوان دیگر در اسطوره‌ها و باورهای ایرانیان، نشر فروهر، ص ۱۱۸</ref>

بهترین بنای عمومی سیراف [[مسجد جامع]] آن است که بر ویرانه‌های یک دژ ساسانی بنا گردیده‌است که می‌بایستی این مسجد پس از سال ۱۸۸ هـ.ق بر پا شده باشد. این تاریخ را کشف سکه‌هایی با تاریخ ضرب همین سال تاًیید می‌کند. مسجد نخستین صحنی مربع و در سه سو دارای رواق‌هایی با ستونهایستون‌های مدور بوده، کشف پایه یک تک مناره این مسجد را در رده یکی از کهن‌ترین مساجد دارای مناره در سرزمین‌های اسلامی قرار می‌دهد. در بنای این مسجد پس از زلزله دگرگونی‌هایی پدید آمد و شرحی می‌دهد مربوط به مرحله بعدی مسجد باید باشد. بندر دست کم دو مسجد دیگر نیز داشته‌است. مسجد بزرگ از سه سو به بازار محصور بوده و تاریخ بنای هردو را هم‌زمان می‌دانند (سمسار۱۱٬۱۳۸۰). کلیه مسجدهای سیراف بر اساس دو نمونه اصلی طرح شده‌اند. تحول و گسترش بعدی نمونه‌های مختلف مسجد نیز بر همین نمونه‌های اولیه متکی است.

این قلعه که متعلق به خاندان نصوری است بر روی تپه‌ای بلند و مشرف به دریا بنا شده‌است و دارای دو حیاط اندرونی و بیرونی ویک شاه نشینشاه‌نشین می‌باشد؛ که توسط شیخ جبار دوم پدر بزرگ شیخ ناصر نصوری در اوایل [[دوره قاجاریه]] ساخته شده‌است. این بنا قدمت ۲۰۰ ساله دارد که گچ‌بری‌های آن موید این گفته می‌باشد. همچنین هجده تابلو بسیار زیبا از مجالس [[شاهنامه فردوسی]] در ایوان غربی قلعه نقش بسته‌است. تاریخ احداث [[قلعه نصوری]] به سال ۱۲۲۴ ه‍.ق می‌باشد. (شهرداری بندر طاهری، ۱۳۸۷)