چاه شماره یک: تفاوت میان نسخه‌ها

اولین چاه نفت خاورمیانه در این شهر در منطقه‌ای بنام [[میدان نفتون]] درمنطقه دره خرسون ([[دره خرسان)]] در ۵ خرداد ۱۲۸۷ به [[نفت]] رسید. شروع حفاری این چاه در سال ۱۲۸۶ خورشیدی و خاتمه حفاری در سال ۱۲۸۷ خورشیدی بود. این چاه ۳۶۰ متر (۱۱۷۹ پا) عمق دارد که از آن روزانه ۳۶۰۰۰ لیتر (معادل ۸۰۰۰ گالن) نفت استخراج می‌شد. نیروی محرکه ماشین‌های استخراج نفت از این چاه از [[بخار]] آب تأمین می‌شد و به [[استیم]] (STEAM) معروف بود. این چاه به «چاه شماره یک» معروف است، و هم‌اکنون در مرکز شهر مسجدسلیمان در کنار منطقه [[نمره یک]] بصورتبه صورت موزه تحت نظارت [[شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب]] قرار دارد.<ref>[http://www.nioc.ir/portal/Home/ShowPage.aspx?Object=ALBUM&ID=77997f74-acf2-4c56-bb66-a56bc0a39866&LayoutID=675a3577-6872-45f1-b2bd-2203ec0451ad&CategoryID=40295507-1e70-49ec-af82-e5eeba6870bc نخستین چاه نفت خاورمیانه در قاب تصویر]</ref>

[[ویلیام ناکس دارسی]]، (۱۱ اکتبر ۱۸۴۹–۱ مه ۱۹۱۷) یکی از بنیانگذارانبنیان‌گذاران اصلی [[صنعت نفت]] و [[صنایع پتروشیمی]]، در [[ایران]] بود. او در سال ۱۹۰۰ توافقنامه‌ای با [[هنری دراموند ولف]]، [[آنتوان کتابچی خان]] و کوته برای اکتشاف [[نفت]] در [[ایران]] امضا نمود. مذاکره آن‌ها با [[مظفرالدین شاه قاجار]]، در سال ۱۹۰۱ شروع شد. در ابتدا مبلغ ۲۰٫۰۰۰ پوند برای اکتشاف، در یک میلیون و دویست هزار کیلومتر مربع، پیشنهاد شد، که در صورت کشف نفت، این امتیاز، برای مدت شصت سال، از شاه قاجار گرفته شود. در مقابل، دولت ایران، ۱۶٪ درصد از سود سالانه این شرکت را، به خود اختصاص داد. البته دولت بریتانیا تا سال‌ها پس از اتمام قرارداد سندیکای دارسی، از ذخائر عظیم نفت ایران، برداشت کرد و سودی بسیار زیادتر از آنچه که دارسی بدست آورد، به دولت بریتانیا تعلق یافت.