بندر ماهشهر: تفاوت میان نسخه‌ها

# بندریان که شامل تیره‌ای از [[بنی کعب|کعبیان]] قبان عراق بودند که به خاطر طاعون ۱۱۰۶ از عثمانی به بندر ماهشهر آمدند و پس از مدتی پارسی زبان شدند و همچنین بومی‌های قدیی تر بندر ماهشهر که به دلیل تلفیق فرهنگی و آداب و رسوم به صورت کلی یک طایفه (بندری) به حساب می‌آیند و بیشتر به ماهیگیری مشغول بودند.<ref name="کنعانی هندیجانی، صص۴۱۰–۴۱۸">کنعانی هندیجانی، صص۴۱۰–۴۱۸.</ref>

# خانواده‌هایی که در کنار شاخه‌های خور که از دریا به خشکی منشعب شده بود ساکن بودند و به علت موقعیت استثنایی خور که لنج می‌توانست در ان رفت‌وآمد کند به کار تجارت مشغول بودند که در واقع علت سکونت آن‌ها در این مکان‌ها می‌توان گفت که همین بوده‌است. (البته گروهی از آنان به کشاورزی و دامپروری و ماهی‌گیری نیز مشغول بودند). البته این شاخه‌ها به جز شاخهٔ اصلی همه به علت عوامل طبیعی و انسانی از بین رفته‌اند.<ref name="ایرانیکا، ذیل مادّه" /><ref>کنعانی هندیجانی، صص۴۱۸–۴۲۱.</ref><ref>ابن بلخی. ص ۱۴۹</ref>

اکثر فارسی زبانان مهاجر بعدی از شهرستان [[هندیجان]] و اطراف آن (گویش به زبان محلی) یا کارکنان شرکت نفت از [[آبادان]] و [[آغاجاری]] و [[مسجدسلیمان]] و دیگر مناطق ایران می‌باشند که به بندر ماهشهر نقل مکان کرده، بیشتر در مناطق سازمانی بندر ماهشهر ساکن شدند و زبان فارسی را با لهجه‌ای متفاوت از ماهشهریها و با [[لهجه آبادانی]] تکلم می‌کنند.<ref name="کنعانی هندیجانی، صص۴۱۰–۴۱۸" />. افزون بر اینها، به علت مجاورت این شهر با شهر هندیجان - که اساساً بخشی از این شهر به‌شمار می‌رود - گویش هندیجانی مشابه با [[گویش بوشهری]] نیز در این شهر رواج دارد که بیشتر ساکنان مناطق قدیمی شهر موسوم به ماهشهر قدیم را شامل می‌شوند. این شهر به دلیل وضع طبیعی مناسب بندرگاهی و اجرای طرحهای صدور فراورده‌های نفتی پالایشگاه آبادان و همچنین نزدیکی به بندرامام خمینی و مجتمعهای پتروشیمی مجاور آن، شهری مهاجرپذیر بوده‌است، به‌طوری‌که در ۱۳۶۵ شمسی از ۷۱۸۰۸ تن جمعیت آن، ۸ر۳۱٪ متولد شهرهای دیگر، ۱۲٪ متولد نقاط روستایی، و ۳٪ نیز اتباع غیر ایرانی بودند و بقیه (حدود ۵۵٪ از مردم بندر ماهشهر) بومی‌های قدیمی و اصلی بندر ماهشهر بوده‌اند (چهار گروه ذکر شده در بالا).