کجاوه: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز اصلاح فاصلهٔ مجازی |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳:
معمولاً در قدیم زنان و مردان مهم و صاحب مقام را سوار بر کجاوه میکردند و مردان بر پشت چارپا نشسته و سفر میکردند.
در لغتنامههای فارسی در مورد کجاوه شرح کافی داده شدهاست: کجاوه. [ ک َ وَ / وِ ] (اِ) کژاوه. گژابه. کزابه. کزاوه. قزاوه. قژاوه. کجابه. کجبه. کجوه، عماری، محمل یا پالکی. ([[فرهنگ فارسی معین]]). کجابهاست که به عربی هودج خوانند. (برهان). آنچه بر پشت شتر بندند و دو شخص در آن مقابل یکدیگر نشینند.<ref>http://www.loghatnaameh.com/dehkhodaworddetail-9610a8ef6e9545799b4d84ddd7a7affe-fa.html</ref> (غیاث اللغات). مَحمِل. (منتهی الارب). نشیمن و جایگاهی که بر استر و شتر بار کنند و در هر طرفی یکی بنشیند و در اول کرسیواری از چوب ساختند و باریسمان کجن از [[پهلوی]] استر آونگ کردند و در آن نشستند و کژاونگ و کژاوه خواندند چون زاء پارسی با جیم تبدیل میپذیرد کجاوه گفتند و او را با باء عربی بدل نمودند کجابه نیز نامیده شد. (از آنندراج). نشیمن روپوش دار مانند هودج که از چوب سازند و یک جفت آن را به یکدیگر بندند و بر شتر یا استر بار کنند و در هر یک از آن یک کس نشیند و چوپله نیز گویند. (از [[
در میان [[ترکمنها]] و در گذشته، کُجهوه یا کجاوه اتاقکی بود از جنس پارچههای رنگین و معمولاً چهل تکه که آن را به ویژه بر روی شتر قرار داده، درون و بیرون آن را میآراستند. از این کجاوه برای بردن عروس و ینگه های او استفاده میشد. از سقف آن زنگی، شبیه ناقوس میآویختند تا بر اثر حرکت شتر یا گاو به صدا در آید. صدای زنگ، بیانگر جشن و سرور و عروسکشان بود.
|