فرانسیسکو فرانکو: تفاوت میان نسخه‌ها

رژیم فرانکو یک دیکتاتوری فرصت طلب و طرفدار اصالت سود بود، هر چند در دهه شصت فشار بر مردم کمتر شد اما در طول سالهای سیاه سلطه فرانکو همیشه فضای اختناق و عوام فریبی وجود داشته‌است. مخالفان یا اعدام می‌شدند یا تبعید، به گواهی محققان در سالهای ۱۹۴۴–۱۹۳۹ تعداد اعدامهای سیاسی به رقم ۱۹۲۶۴۸ نفر رسید. در این سال‌ها حزب‌ها به نهادهای دولتی و فرمایشی تبدیل شدند که در جهت تبلیغات رژیم پیش می‌رفتند، روزنامه‌ها زیر تیغ سانسور در قالب کاتولیسم محافظه کارانه، یکی یکی بسته شدند، تا سال ۱۹۵۰ فقر و گرسنگی در اسپانیا بیداد می‌کرد و بی سوادی در حال گسترش بود، فضای فرهنگی اسپانیا هدفدار شد صحنه‌های تاتر با کمدی‌های سرگرم‌کننده (بی خطر) پر می‌شد، ادبیات عامیانه شامل داستانسرایی کنترل شده از طبقه متوسط بود و سینما به تولید انبوه ملودرامها می‌پرداخت (در ۱۹۶۵ برای هر ۵۱۰۰ نفر یک فیلم ساخته شد) و این امور در حالی بود که هنرمندان، دانشمندان و نخبگان اسپانیا جلای وطن می‌کردند، کسانی نظیر [[خوان رامون خیمنس]] Juan Ramón Jiménez (شاعر و برنده جایزه نوبل)، [[سورو اوچوآ]] Severo Ochoa(بیوشیمیست برنده جایزه نوبل)، [[رامون سندر]] Ramón Sénder (رمان‌نویس) [[پابلو کاسالز]] Pau Casals (موسیقیدان)، [[لوئیس بونوئل]] Luis Buñuel (فیلم‌ساز) و [[فرناندو آرابال]] Fernando Arrabal (نمایشنامه نویس) از این جمله‌اند. فرانسیسکو فرانکو در ۲۰ نوامبر ۱۹۷۵ دو هفته پیش از ۸۳ سالگی اش درگذشت. وی کمی پیش از مرگش قانونی وضع کرد که پس از مرگش حکومت اسپانیا را به پادشاهی باز می گرداند ، فرانکو این اقدام را بدون تایید پارلمان یا رفراندوم از مردم اسپانیا وضع کرد به همین دلیل امروزه نیز پادشاهی اسپانیا هنوز به خاطر این قانون غیر دمکراتیک پادشاهی باقی مانده جنبش های استقلال طلبانه در آراگون ، کاتالونیا و جزایر قناری هم چنین از مشکلاتی است که با بازگشت نظام سلطنتی موروثی در اسپانیا ایجاد شده.