سفر اکتشافی آمونسن به قطب جنوب: تفاوت میان نسخه‌ها

آمونسن هیچگاه نتوانست متوجه این موضوع شود که چرا مکتشفین انگلیسی نسبت به مقولهٔ سگ‌ها بی‌تفاوت هستند، او بعدها در این باره نوشت، آیا ممکن است که سگ نتواند آقای خودش را درک کند؟ یا اینکه آقا و اربابش نتواند سگ را درک کند؟.{{sfn|Amundsen | loc=Vol. I | p=۵۸}} در پی اجرای تصمیم خودش برای سفر به جنوب، دستور فراهم نمودن ۱۰۰ [[سگ سورتمه]] گرینلند شمالی را صادر کرد.{{sfn|Huntford (''The Last Place on Earth'')|1985|p=۲۱۰}} بهترین و قوی‌ترین آن‌ها را که قابل دسترسی بودند، دوام گروه مردان به شکل کامل بسته به حیوانات بود، سگ‌ها در صورت نیاز می‌توانستند از گوشت سگ‌های دیگر استفاده نمایند و همین‌طور برای سایر افراد گروه همیشه گوشت تازه در دسترس بود.

با وجود اشتیاقِ بسیار زیاد گروه برای شروع دوباره، آمونسن تا اواسط اکتبر و اولین نشانه‌هایی از بهار منتظر ماند. او قصد داشت تا این مکان را در ۱۵ اکتبر تَرک نماید، اما به خاطر شرایط آب و هوایی چند روز بیشتر صبر کرد.{{sfn|Huntford (''The Last Place on Earth'')|1985|p=۳۸۶}} در ۱۹ اکتبر سال ۱۹۱۱، پنج مرد به همراه ۴ سورتمه و ۵۲ سگ، سفر خود را آغاز کردند.{{sfn|Turley|p=۸۶}} شرایط جوی به سرعت نامساعد می‌گردید و گروه در حالی که در مه سنگینی گرفتار شده بود در شکاف‌های عمیقی که تیم ذخیرهٔ یوهانسن در پاییز گذشته کشف کرده بود سرگردان گردیده بود.{{sfn|Langner|p=۱۷۸}} ویستینگ بعدها یادآور شد که سورتمه‌اش در حالی که آمونسن هم بر روی آن قرار داشت تقریباً نزدیک به ناپدید شدن بود، همان هنگامی که یک پُل یخی در زیر آن شکسته شد.{{sfn|Langner|p=۱۷۸}} با وجود این رویداد ناگوار آن‌ها در حدود {{convert|15|nmi|km}} را در یک روز تحت پوشش و اکتشاف داشتند و در پنجم نوامبر به انبارِ ذخیرهٔ واقع در ۸۲ درجه شمالی رسیدند. آن‌ها مسیر خود را توسط خطی از ستون‌های نشانگر مشخص کرده بودند که ساخته شده از بلوک‌های برفی بود. این ستون‌ها به فاصلهٔ هر ۳ مایل در طول مسیر نصب گردیده بود.{{sfn|Langner|p=179}}{{sfn|Huntford|1979|pp=۴۳۰–۳۷}} در ۱۷ نوامبر آن‌ها به لبهٔ حائل و چشم‌انداز [[کوهستان ترانس‌آنتراکتیک]] رسیدند. برخلاف اسکات که دنباله‌رو خط‌سیر شکلتون یعنی [[یخچال طبیعی بیردمور]] بود، آمونسن در تکاپوی یافتن خط‌سیر اختصاصی خودش در کوهستان بود. پس از تفحص دامنه‌ها برای چند روز و بالا رفتن تا ارتفاع {{convert|1500|ft|m}} گروه موفق به یافتن مسیری مشخص شدند، یک یخچال طبیعی شیب‌دار به طول {{convert|30|nmi|km}} که کمک به پیشروی به سمت فلات می‌نمود. آمونسن این مکان را به نام {{پم|یخچال طبیعی آکسل هایبرگ|Axel Heiberg Glacier}} نام‌گذاری نمود که یکی از حامیان مالی وی بود.{{sfn|MacPhee|p=143}} این صعود سخت‌تر از آن چیزی بود که گروه پیش‌بینی کرده بود چرا که مسیرِ پیش رو، مسیری ساخته شده از بیراهه‌های طولانی و عمیق همراه با برف‌های نرم بود. پس از ۳ روز کوهنوردی دشوار، گروه موفق شد به مرتفع‌ترین نقطهٔ یخچال طبیعی برسد.{{sfn|MacPhee|p=۱۴۳}} آمونسن سپاس‌گزار و تحسین‌کنندهٔ کار سگ‌ها بود و ایدهٔ آنهاییآن‌هایی را که معتقد بودند آن‌ها در چنین شرایطی کارایی لازم را ندارد به سخره می‌گرفت. در ۲۱ نوامبر، گروه ۱۷ مایل را طی نموده و تا ارتفاع {{convert|5000|ft|m}} صعود کرده بود.{{sfn|Huntford|1979|p=۴۵۰}}