روان‌شناسی انسان‌گرایانه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''انسان‌گرایی''' مکتبی در [[روان شناسی|روان‎شناسی]] است. انسان‌گرایان و [[هستی‌گرایی|هستی‌گرایان]] هر دو به معنی زندگانی می‌اندیشند. [[خودآگاهی]] در مرکز جست‌وجوی انسان‌گرایان برای پیدا کردن معنای زندگی قرار دارد. اصطلاح انسان‌گرایی معنی‌های بسیار و تاریخچه‌ای طولانی دارد. نظریهٔ انسان‌گرایی در دهه‌های ۱۹۶۰-۱۹۵۰ و در پاسخ به [[روان کاوی|روان‎کاوی]] و الگوهای [[رفتارگرایی]]، به نیروی سوم [[روان شناسی|روان‎شناسی]] آمریکا تبدیل شد. روان کاویروان‎کاوی انسان را اسیر تعارض‌های [[ناهشیار]] می‌داند و رفتارگرایی بر این باور است که انسان به واسطهٔ [[محیط]] شکل می‌گیرد. اما انسان‌گرایی، انسان و خودآگاهی را در مرکز توجه می‌داند و باور دارد که اشخاص حق آزادی، [[خودشکوفایی]] و رفتار اخلاقی دارند.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=ارزشیابی شخصیت|ناشر=ساوالان|نویسنده=دکتر حمزه گنجی}}</ref>