جنبش مقاومت: تفاوت میان نسخه‌ها

یک '''جنبش مقاومت''' تلاشی سازمان‌دهی شده توسط بخشی از جمعیت مردمی یک کشور برای غلبه بر دولت قانونی کشور یا [[اشغال نظامی]] است. یک جنبش مقاومت ممکن است از طریق [[مقاومت بدون خشونت]] (که با نام [[ایستادگی مدنی]] هم شناخته می‌شود) یا استفاده از زور—مسلح یا غیرمسلح—به اهدافش برسد. در موارد بسیار، مثلاً در [[نروژ]] در [[جنگ جهانی دوم]]، یک جنبش مقاومت ممکن است از روش‌های خشونت‌آمیز و غیرخشونت‌آمیز استفاده کند.<ref>On the relation between military and civil resistance in occupied Norway 1940–45, see Magne Skodvin, "Norwegian Non-violent Resistance during the German Occupation", in [[Adam Roberts (scholar)|Adam Roberts]] (ed.), ''The Strategy of Civilian Defence: Non-violent Resistance to Aggression'', Faber, London, 1967, pp. 136–53. (Also published as ''Civilian Resistance as a National Defense'', Harrisburg, US: Stackpole Books, 1968; and, with a new Introduction on "Czechoslovakia and Civilian Defence", as ''Civilian Resistance as a National Defence'', Harmondsworth, UK/Baltimore, US: Penguin Books, 1969. {{ISBN|0-14-021080-6}}.)</ref>▼

حداقل از سال ۱۸۹۹ که اولین قانون جنگ اصلی تدوین شد، اختلافی در مورد غیرقانونی بودن جنبش‌های مقاومت مسلح در [[حقوق بین‌الملل]] وجود داشته‌است. نوع دیگری از جنبش‌های مقاومت، جنگ‌جویان آزادی هستند.<ref>Rupert Ticehurst (1997) in his footnote 1 cites ''The life and works of Martens'' as detailed by V. Pustogarov, "Fyodor Fyodorovich Martens (1845–1909){{snd}} A Humanist of Modern Times", ''International Review of the Red Cross'' (IRRC), No. 312, May–June 1996, pp. 300–14.</ref><ref>Ticehurst (1997) in his footnote 2 cites F. Kalshoven, ''Constraints on the Waging of War'', Dordrecht: Martinus Nijhoff, 1987, p. 14.</ref> یکی از نمونه‌های جنبش‌های مقاومت پس از جنگ‌جهانی دوم، [[منازعه ترکی-کردی (۱۹۷۸-اکنون)|منازعه ترکی-کردی]] بر سر [[کردستان]] است.▼