لنسلات: تفاوت میان نسخه‌ها

| ناشر = Britannica Online Encyclopedia}}</ref> همین نویسنده بعدتر او را یکی از قهرمانان دیگر شعر خود به نام ''Le Chevalier de la charette'' قرار داد که بازگوکنندهٔ افسانهٔ ربوده شدن گوئینویر و نجات او به دست لانسلوت و در عشق افتادن او بود. در این اثر همچنین به پرورش و تربیت لانسلوت توسط پری دریاچه‌ای اشاره شده بود که خود دستمایهٔ شعری آلمانی با نام ''Lanzelet'' قرار گرفت.<ref name="Britannica" /> این دو موضوع بعدتر در سدهٔ سیزدهم و در اثری با نام ''Prose Lancelot'' پرورش یافت و در آن، ساحره‌ای به نام ویوین، بانوی دریاچه، لانسلوت را پس از مرگ پدرش شاه بنِ بنوئیک همراه خود برد، او را با دقت آموزش داد و سپس او را به دربار شاه آرتور فرستاد. آموزش‌های ویوین در کنار نیروی الهام‌بخش عشق لانسلوت به گوئینویر از او شهسواری ساخت که نمونهٔ کامل دلیری و جوانمردی بود.<ref name="Britannica" />

در بخش‌های بعدی اثر، دلیری برخاسته از خاک در برابر دلیری ناشی از عشق قرار می‌گیرد و سِر [[گالاهاد]]، پسر لانسلوت از اِلن، دختر شاه پلسِ نگهدارندهٔ [[جام مقدس]]، جایگزین پدرش به‌عنوان شوالیه‌ای کامل می‌شود. در ادامه، عشق زناکارانهٔ لانسلوت به گوئینویر سبب شکست او در یافتن جام مقدس شده و سلسله اتفاقات بعدیِ ناشی از این عدم موفقیت، به نابودی اتحاد شهسوارانهٔ میز گرد می‌انجامد.<ref name="Britannica" />

در سدهٔ چهاردهم نیز اثر دیگری لانسلوت را مورد توجه قرار داده و داستان شور مرگبار [[الن آستلات]] نسبت به لانسلوت و پایان غم‌انگیز عشق لانسلوت به گوئینویر را روایت می‌کند. در سدهٔ پانزدهم [[توماس هالوری]]، مجموعه‌ای از افسانه‌های آرتوری را در اثری به نام «مرگ آرتور» {{به فرانسوی|Le Morte d'Arthur}} گرد می‌آورد که در آن، این سردرگمی لانسلوت بین عشق گوئینویر و وفاداری به سرورش است که به مرگ دردناک آرتور می‌انجامد.<ref name="Britannica" />