فولاد زنگ‌نزن: تفاوت میان نسخه‌ها

فولاد ضد زنگ دوپلکس دارای میکروساختار ترکیبی آستنیتی و فریتی است که هدف آن معمولا تولید ترکیب 50/50 است، اگر چه د<span class="tlid-translation-gender-indicator translation-gender-indicator"></span>ر آلیاژهای تجاری این نسبت می تواند 40/60 باشد. آنها با<span class="tlid-translation-gender-indicator translation-gender-indicator"></span> کروم بالا (19-32 درصد) و مولیبدن (تا 5 درصد) و محتوای نیکل پایین تر از فولاد ضدزنگ آستنیتی مشخص می شوند. فولاد ضدزنگ دوپلکس در مقایسه با فو<span class="tlid-translation-gender-indicator translation-gender-indicator"></span>لاد ضد زنگ آستنیتی تقریبا دو برابر استحکام دارد. میکروساختار ترکیبی آنها مقاومت به ترک ناشی از خوردگی توسط کلراید بیشتری نسبت به فولاد<span class="tlid-translation-gender-indicator translation-gender-indicator"></span> ضدزنگ فولاد آستنیتی نوع 304 و 316 فراهم می کند.

 

== تاریخچه ==

پیر بارتیه مهندس فرانسوی در سال ۱۸۲۱، مشاهده کرد که با افزایش مقدار مشخصی کروم به آهن، سفتی و مقاومت به خوردگی اسیدی آن بسیار افرایش می‌یابد. در ۱۹۰۹، لئون گویله و آلبرت پورتوین بطور مستقل در فرانسه [[ریزساختار]] آلیاژهای Fe-Cr و Fe-Cr-Ni را بررسی کردند. در ۱۹۱۳ هری بریرلی متالوژیست انگلیسی برای اولین بار، با صنعتی سازی فولاد مارتنزیتی، این کشف را تجاری سازی کرد.<ref>{{یادکرد کتاب|نشانی=https://www.worldcat.org/oclc/931487629|عنوان=Working with stainless steels|تاریخ=2008|ناشر=Euro Inox [u.a.]|شابک=9782879971810|ویرایش=2. ed|مکان=Brussels [u.a.]|oclc=931487629}}</ref><span class="tlid-translation-gender-indicator translation-gender-indicator"></span><span class="tlid-translation-gender-indicator translation-gender-indicator"></span>