بهائی‌ستیزی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ابتدای پیدایش [[آئین بابی]] در سال ۱۸۴۴ میلادی و پس از آن آئین بهائی در ۱۸۵۲ م. مخالفت و بابی/ بهائی ستیزی علمای دینی [[شیعه]] و حکومت [[قاجاریه]] آغاز شد.<ref name="Iranica">{{یادکرد وب |نویسنده = D. M. MacEoin|نشانی= http://www.iranicaonline.org/articles/bahaism-vii|عنوان= BAHAISM vii. Bahai Persecutions| ناشر = Iranica|تاریخ = December 15, 1988|تاریخ بازبینی= ۱۴ اردیبهشت ۱۳۹۵}}</ref> از آنجا که این دو آئین از جهاتی واحد تلقی می‌گردند، از دیدگاه جامعه شناختی و تاریخی می‌توان آن دو را واحد درنظر گرفت و عنوان بهائی ستیزی را بطور کلّی به کار برد.<ref name="Iranica" /><ref name="Momen" />

بهائی ستیزی در دوران حکومت قاجاریه در [[ایران]] به اشکال گوناگون دیده می‌شد. انتشار مطالب بر ضدّ آئین بابی و بهائی و تبعید، حبس، شکنجه و قتل و کشتار پیروان، از روش‌های رایج بهائی ستیزی در آن دوران بود.<ref name="Momen" /><ref name="Karlberg" /><ref name="طرقی">{{یادکرد وب |نویسنده = محمّد توکّلی طرقی|نشانی= http://fis-iran.org/fa/irannameh/volxix/anti-bahaiism|عنوان= بهایی ستیزی و اسلام‌گرایی در ایران| ناشر = ایران نامه، شمارهٔ 19، بنیاد مطالعات ایران|تاریخ = 21 سپتامبر 2008|تاریخ بازبینی= 14 اردیبهشت 1395}}</ref>

جنبش بابی از همان ابتدای خود با مخالفت سران قاجار رو به رو شد.<ref name="Momen" /> در فاصله ۱۸۴۸–۱۸۴۹ شاه ایران حدود ۶ هزار نیروی لشکری و تسلیحات برای مقابله با حدود ۵۰۰ بابی که در مقبرهٔ شیخ طبرسی در نزدیکی دریای خزر پناه گرفته بودند فرستاد. در نهایت در ماه مه ۱۸۴۹ بابیان که به علت گشنگی مفرط تضعیف شده بودند فریب وعدهٔ آتش‌بس نیروهای حکومتی را خوردند اما به محض خارج شدن از پناهگاه خود قتل‌عام شدند.<ref name="Momen" /> دو حادثهٔ مشابه دیگر در نیریز و زنجان دو شهری که جمعیت بابی بالایی داشتند اتفاق افتاد. هر دو واقعه با قتل‌عام بابیان پایان یافت.<ref name="Momen" /> در سال ۱۸۵۰، صدراعظم وقت [[امیر کبیر]] این‌طور تصمیم گرفت که برای پایان دادن به جنبش بابی بهترین راه اعدام مؤسس این جنبش است که در آن هنگام در زندان بود. باب در ژوئیه ۱۸۵۰ در تبریز اعدام شد.<ref name="Momen" />

خشم و درماندگی بابیان از اعدام باب، در ۱۸۵۲ گروه کوچکی از آنان را تحریک کرد تا به جان ناصرالدین شاه سوءقصد کنند.<ref name="Momen" /> پس از ترور نافرجام [[ناصرالدین‌شاه]] با [[بابیان]] برخورد شدیدی شد. اگر چه تنها عدهٔ کمی از بابیان مسئول این واقعه بودند اما شاه دستور قتل‌عام بابیان را داد.<ref name="Momen" /> از تعداد دقیق بابیانی که در این دوران کشته شدند اطلاعی در دست نیست.<ref name="Momen" /> اما به‌طور کلی این رقم معادل ۲۰ هزار نفر در نظر گرفته می‌شود.<ref name="Karlberg" /> گزارش‌های کتبی که شاهدان عینی اروپائی از این دوره بجا گذاشته‌اند، روایت می‌کند که چگونه پیروان باب را با آهن گداخته داغ می‌کردند، سنگسار یا با توپ دو نیم می‌کردند، به عنوان هدف برای تمرین استفاده می‌نمودند، جمجمه‌هایشان را می‌شکستند، وارونه از درختان آویزان می‌کردند، دندان‌هایشان را از ریشه بیرون می‌کشیدند، چشمهایشان را از حدقه درمی‌آوردند، آن‌ها را مجبور می‌کردند تکه‌های بریده شدهٔ بدن خودشان را بخورند، شمع‌های روشن در بدنشان فرومی‌کردند، پوست کف پای آن‌ها را می‌کندند و در روغن داغ فروکردند، پاهایشان را نعل می‌زدند و قبل از اعدام کردن آن‌ها را می‌دواندند.<ref name="Karlberg" />

بهائی ستیزی در دوران [[حکومت پهلوی]] نیز اگرچه نسبت به دوران قاجاریه کم تربود، ولی به همان اَشکال سابق ادامه داشت.<ref name="Momen" /><ref name="Karlberg" /><ref name="طرقی" /> در دوران قاجار آزار و اذیت‌ها بیش تر از طرف عوامل محلی صورت می‌گرفت و حکومت مرکزی گاهی از این برخوردها حمایت می‌کرد و گاهی به دلیل ترس از دست دادن کنترل با آن‌ها مخالفت می‌نمود. اما در دوران پهلوی با قوی تر شدن حکومت مرکزی، این خود دولت بود که به تدریج عامل اصلی آزار و اذیت بهائیان شد. در نتیجه شکل آزار و اذیت‌ها از حرکت‌های تهاجمی عوام در دوران قاجار تغییر کرد و ماهیتی اداری به خود گرفت که اغلب همراه با بخشنامه‌ها و آئین‌نامه‌های دولتی بود.<ref name="Momen" /> برای مثال در ۱۹۳۴ دولت به دلیل اینکه یکی از مدارس بهائی در یکی از روزهای تعطیلی بهائی مدرسه را بسته بود، حکم تعطیلی دائم حدود ۶۰ مدرسهٔ بهائی را صادر کرد. همچنین چاپ و انتشار آثار بهائی ممنوع شد و ازدواج بهائی به رسمیت شناخته نمی‌شد.<ref name="Momen" />

جدی‌ترین موج آزار و اذیت بهائیان در دوران پهلوی در سال ۱۹۵۵ (۱۳۳۴) آغاز شد وقتی حکومت به شیخ محمدتقی فلسفی اجازه داد در رادیوی سراسری علیه بهائیان به وعظ و خطابه بپردازد و عوام را علیه بهائیان بشوراند.<ref name="Momen" /> موجی از بهائی‌ستیزی در کشور به راه افتاد و در بسیاری از نقاط بهائیان با قتل و غارت مواجه شدند. شاید یکی از دلایل این موج از بهائی‌ستیزی این بود که شاه به دستگاه روحانیون دینی که به او کمک کرده بودند با [[کودتای ۲۸ مرداد|کودتا]] علیه [[نخست‌وزیری محمد مصدق|مصدق]] قدرت را بازپس گیرد احساس دین می‌کرد.<ref name="Momen" />

در دورهٔ [[جمهوری اسلامی]] (از انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون) بهائی ستیزی مجدداً به شکلی شدید و مستمر ادامه یافته‌است. همدستی حکومت و علمای شیعه در بهائی ستیزی در دوران قاجاریه و [[دودمان پهلوی|پهلوی]]، در دوران جمهوری اسلامی به یکی شدن بهائی ستیزان حکومتی و علما تبدیل شد و شکل جدیدِ سیاستِ رسمی [[جمهوری اسلامی ایران]] را به خود گرفت.<ref name="Momen" /><ref name="Karlberg" /><ref name="وحدتی">{{یادکرد وب |نویسنده = سهیلا وحدتی|نشانی= http://www.iran-emrooz.net/index.php/politic/more/15536/|عنوان= بهائی ستیزی، سیاست رسمی جمهوری اسلامی ایران| ناشر = ایران امروز|تاریخ = 5 مارس|تاریخ بازبینی= 14 اردیبهشت 1395}}</ref> بر خلاف دوران قبل که بهائیان قربانیان اقدامات پراکنده حکومتی بودند، پس از انقلاب اسلامی طرح مشخص و برنامه‌ریزی‌شده‌ای برای نابودی جامعهٔ بهائی شکل گرفت.<ref name="Momen" />

پس از پیروزی [[انقلاب ایران (۱۳۵۷)]] در ایران، بهائی ستیزی که با حمایت [[روحانی]]ون شیعه همراه بود، شکل جدید و افراطی‌ای به خود گرفت. به صورتی که [[بهاییت]] تنها مذهبی در ایران است که روحانیّت شیعه برای مبارزه با آنان نهاد ویژه‌ای تأسیس کرده‌است.<ref name="radiofarda.com" /> گفتنی است که [[بهائیان]] متهم به حمایت از نظام شاهنشاهی شدند و مورد برخورد نظام جمهوری اسلامی قرار گرفتند که از آنجمله می‌توان به اعدام بهائیان، تخریب اماکن مقدس و گورستانهای بهائی، توهین به مقدسات بهائی و جلوگیری از ادامه تحصیل و اشتغال آنان در مراکز دولتی و ادارات نام برد.<ref name=":11" /><ref>[http://news.bahai.org/story/507 اخراج بهائیان از دانشگاه]</ref>

دشمنی با بهائیان چندان ریشه‌دار و مستمر بود که حتی در روزهای انقلاب، در کنار اشغال و تخریب نهادهای مالی و امنیتی حکومت، کشتن و تخریب و آتش زدن خانه‌های بهائیان فراموش نشد و از جمله در [[قریه سعدی شیراز]]، بهائیان «[[قتل‌عام]]» شدند.<ref name="radiofarda.com" />

آیت‌الله خمینی قبل از اینکه به قدرت برسد دشمنی خود با بهائیان را اعلام کرده بود و واضح ساخته بود که اقلیت سیصد هزار نفرهٔ بهائیان ایران که بزرگ‌ترین اقلیت دینی کشور بود از حقوق پایهٔ انسانی که سایر اقلیت‌های دینی برخوردار بودند محروم خواهند شد.<ref name="Karlberg" /> پس از انقلاب قانون اساسی جدید کشور به عمد بهائیان را به رسمیت نشناخت و برای آن‌ها هیچ حقی قائل نشد. دادگاه‌های جمهوری اسلامی ایران به نوبهٔ خود از بهائیان در برابر قتل و ضرب و تعرضات دیگر حمایت نمی‌کنند و آنان را مشمول حق دریافت خسارت ندانسته به این ترتیب هر آزار و تجاوزی به بهائیان مجاز انگاشته می‌شود و مصونیت قضایی دارد.<ref name="Karlberg" /><ref name=":14">[http://www.unog.ch/unog/website/news_media.nsf/(httpNewsByYear_en)/0FEF05794887DA79C1258140005C62DE?OpenDocument HUMAN RIGHT COUNCIL STARTS GENERAL DEBATE ON HUMAN RIGHTS SITUATIONS REQUIRING THE COUNCIL’S ATTENTION]</ref> دبیرکل سازمان ملل متحد، بان کی مون، در گزارش سال ۲۰۱۶ خود در ارتباط با وضعیت حقوق بشر در ایران، بهائیان را ستم‌دیده‌ترین اقلیت دینی ایران نامید.<ref name=":15" />

بنا به گزارش‌های نمایندگان سازمان ملل متحد در زمینهٔ حقوق بشر در ایران موارد زیر از جمله موارد سرکوب و آزار و اذیت بهائیان ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷ بوده‌است:<ref name="Momen" />

* ممنوع اعلام کردن تمامی موسسات (شوراهای انتخابی) و فعالیت‌های جامعهٔ بهائی<ref name="Momen" />

* دستگیری و اعدام اعضای شوراهای انتخابی بهائی در سطح محلی و ملی (محفل‌های ملی و محلی)<ref name="Momen" /><ref name=":9" />

* مصادره اماکن و دارایی‌های متعلق به جامعهٔ بهائی<ref name="Momen" /><ref name="Karlberg" />

* مصادره و تخریب امکان دینی و قبرستان‌های بهائی<ref name="Momen" />

* زندان و شکنجه بهائیان<ref name="Momen" /><ref name="Karlberg" />

* اخراج بهائیان/ممانعت از اشتغال آن‌ها در مشاغل دولتی<ref name="Momen" />

* ایجاد شرایط فشار بر صاحبان مشاغل برای اخراج کارکنان بهائی خود<ref name="Momen" />

* عدم پرداخت حقوق بازنشستگی و صدور دستور مبنی بر اینکه بهائیان حقوق‌های دریافتی پیشین خود را بازگردانند<ref name="Momen" />

* تعطیل کردن مغازه‌ها و کسب و کارهای بهائیان<ref name="Momen" /><ref name=":15" />

* محرومیت از تحصیل در مدارس و دانشگاه ها<ref name="Momen" /><ref name=":17" /><ref name=":10" />

* ممانعت از ثبت ازدواج بهائیان<ref name="Momen" />

* عدم صدور جواز کفن<ref name="Momen" />

* مصادره املاک، دارایی‌های شخصی بهائیان<ref name="Momen" /><ref name=":7" /><ref name=":8" />

* تخریب منازل<ref name="Momen" />

* آدم‌ربایی و قتل<ref name="Momen" />

* مصونیت قضایی برای متجاوزان به حقوق افراد بهائی<ref name="Momen" />

* نفرت‌پراکنی و انتشار تبلیغات ضد-بهائی در رسانه‌ها و تحریک عموم علیه بهائیان<ref name=":15" /><ref name=":13" />

از ابتدای [[انقلاب ۵۷]] ایران تا به حال، بیش از دویست نفر از بهائیان ایران به خاطر اعتقادشان به [[دین بهائی]]، توسط [[نظام جمهوری اسلامی]] کشته شده‌اند.<ref name="Karlberg" /><ref>Amnesty International (1996–10). "Dhabihullah Mahrami: Prisoner of Conscience". AI INDEX: MDE ۱۳/۳۴/۹۶.</ref> برخی از افرادی که در اوایل دههٔ ۱۹۸۰ کشته شدند عضو شوراهای انتخابی بهائی (محفل روحانی) بودند که وظیفهٔ رسیدگی به امور بهائیان در سطح محلی و ملی را بر عهده داشتند.<ref name=":9">{{یادکرد وب|نویسنده=Iran Human Rights Documentation Center|کد زبان=|تاریخ=2006|وبگاه=|نشانی=http://www.iranhrdc.org/english/publications/reports/3149-a-faith-denied-the-persecution-of-the-baha-is-of-iran.html|عنوان=A Faith Denied:

The Persecution of the Bahá’ís of Iran}}</ref> اما به غیر از این افراد سایر بهائیان نیز مورد قتل و اعدام قرار گرفته‌اند که مرکز اسناد حقوق بشر ایران این رقم را بین سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۵ میلادی معادل ۱۸۳ نفر می‌داند.<ref name=":9" /> این افراد صرفاً به خاطر اعتقادات مذهبی خود تیرباران شده، اعدام یا به قتل رسیده‌اند.<ref>گزارش رسمی به مجلس نمایندگان کانادا:{{سخ}}Debates: official report, Volume 9. Canada. Parliament. House of Commons. Publisher: Queen's Printer. , 1987</ref> بعضی منابع وابسته به جمهوری اسلامی ادعا می‌کنند که این افراد از صاحب منصبان حکومت قبل بوده‌اند و اعدامشان ربط مستقیم به اعتقادات دینی نداشته‌است.<ref>http://pahlaviha.pchi.ir/show.php?page=contents&id=18217</ref> پوچ بودن این اتهامات و ادعاها علیه بهائیان از آن جا روشن می‌شود که مقامات ایرانی همواره به بهائیانی که مورد آزار و سرکوب قرار می‌گیرند چنین وعده داده‌اند که اگر اعتقادشان به آئین بهائی را انکار کنند و اسلام بیاورند آزار و اذیت‌ها علیه آن متوقف می‌شود. این درخواست برای رد اعتقادات بهائیان شاهدی است بر این که اعتقادات دینی بهائیان دلیل اصلی آزار و سرکوب آن‌ها بوده‌است.<ref name="Karlberg" />

* هشت عضو محفل ملی بهائیان ایران در ۲۷ دسامبر ۱۹۸۱ اعدام شدند. سال قبل از آن اعضای محفل سابق ملی بهائیان ایران همگی ربوده و در وضعیت نامعلومی کشته شده بودند.<ref name=":9" /><ref name=":7" />

* ۷ بهائی در تهران در فاصلهٔ ماه مه تا نوامبر ۱۹۸۰ اعدام شدند.<ref name=":9" />

* ۱۸ بهائی دیگر در تهران بین اکتبر ۱۹۸۱ تا اوت ۱۹۸۵ اعدام شدند یا در زندان جان دادند.<ref name=":9" />

* ۹ نفر عضو محفل روحانی محلی تبریز در ۲۹ ژوئیهٔ ۱۹۸۱ در حیاط زندان تبریز اعدام شدند.<ref name=":9" />

* در ۱۴ ژوئن ۱۹۸۱، ۷ نفر عضو محفل روحانی محلی همدان تیرباران شدند.<ref name=":9" />

* در ژوئن ۱۹۸۳، ۹ زن بهائی در شیراز به اتهام تدریس در کلاس‌های کودکان بهائی اعدام شدند. جوان‌ترین آن‌ها دختری ۱۷ ساله به نام مونا محمودنژاد بود.<ref name=":9" /><ref name=":7" />

* ۴ عضو محفل روحانی محلی قزوین در ۹ ژوئیه ۱۹۸۲ اعدام شدند.<ref name=":9" />

دستگیری و زندانی کردن افراد بهائی به دلیل اعتقاداتشان از جمله آزار و اذیت‌های وارد بر جامعهٔ بهائی ایران است.<ref name="Momen" /><ref name="Karlberg" /> بنا به آمار دفتر جامعه جهانی بهائی در سازمان ملل متحد تنها در فاصله سال‌های (۱۳۸۳) ۲۰۰۵ تا (۱۳۹۶) ژانویهٔ ۲۰۱۸، ۱۰۰۶ بهائی در ایران دستگیرشده‌اند.<ref name=":13">{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وبگاه=|نشانی=https://www.bic.org/sites/default/files/pdf/iran/infographic_january_2018.pdf|عنوان=Infographic of the Current Situation of the Baha'is in Iran}}</ref> بنا به آخرین آمار این دفتر در فروردین ۱۳۹۷ (مارس ۲۰۱۸) ۹۷ بهائی در ایران در زندان به سر می‌بردند.<ref name=":16">{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وبگاه=|نشانی=https://www.bic.org/focus-areas/situation-iranian-bahais/current-situation|عنوان=Situation of Baha'is in Iran: Current Situation}}</ref> موارد زیر نمونه‌هایی از این دستگیری‌ها هستند:

* اواخر مهرماه ۱۳۹۷ بدنبال بازداشت گسترده بهائیان در شهرهای مختلف ایران، سازمان دیدبان حقوق بشر طی گزارشی در مورد آزار و اذیت و بازداشت بهائیان در ایران نوشت که روند دستگیری پیروان آئین بهائیت در جمهوری اسلامی ایران رو به افزایش است و طی دو ماه بیش از ۲۰ نفر از شهروندان بهایی در شهرهای اصفهان، شیراز و کرج دستگیر شده‌اند. چهارشنبه ۲۱ آذر ۱۳۹۷ مجلس نمایندگان آمریکا در قطعنامه جدیدی نسبت به سرکوب اقلیت بهایی توسط جمهوری اسلامی ایران انتقاد کرده استکرده‌است.<ref>[https://ir.voanews.com/a/us-iran/4698721.html مجلس نمایندگان آمریکا در قطعنامه‌ای، فشار بر بهائیان ایران را محکوم کرد]</ref>

توقیف و تخریب مکان‌های دینی و تاریخی بهائیان ایران یکی دیگر از موارد نقض حقوق آن‌ها به‌شمار می‌رود.<ref name="Momen" /><ref name="Karlberg" /> برای مثال در سال [[۱۹۷۹ (میلادی)]] بهائی ستیزان خانه باب در شیراز را که یکی از مقدس‌ترین امکان برای بهائیان محسوب می‌شود تخریب نمودند.<ref name=":7">{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=October 2016|وبگاه=|نشانی=https://www.bic.org/sites/default/files/pdf/thebahaiquestionrevisited_final_160930e.pdf|عنوان=The Baha'i Question Revisited: Persecution and Resilience in Iran}}</ref><ref>The Bahá'í: the religious construction of a global identity. Michael McMullen. Rutgers University Press, 2000. {{ISBN|0-8135-2836-4|en}} pp.81</ref><ref>A political and economic dictionary of the Middle East. Political and Economic Dictionaries Series. David Seddon. Taylor & Francis, 2004 {{ISBN|1-85743-212-6|en}} pp.89</ref><ref>The World's Religions: Continuities and Transformations. Taylor & Francis. {{ISBN|1-135-21100-0|en}} pp.54</ref> در آوریل ۲۰۰۴ آرامگاه قدوس یکی از پیروان اولیه باب توقیف و به‌طور مخفیانه در طی چند روز تخریب شد.<ref name=":7" /> در ژوئن همان سال حکومت خانه پدر بهاءالله، میرزا عباس نوری، در تهران را که ارزش تاریخی و میراث فرهنگی داشت تخریب کرد.<ref name=":7" />

توقیف و تخریب خانه‌ها، املاک و قبرستان‌های بهائیان از دیگر موارد بهائی‌ستیزی به‌شمار می‌رود.<ref name="Momen" /><ref name="Karlberg" /> در گزارش سال ۲۰۰۶ میلون کوثری، گزارشگر ویژهٔ سازمان ملل متحد که در ۲۰۰۵ در مأموریتی از ایران بازدید کرد، آمده‌است که از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۵، حداقل ۶۴۰ مورد از املاک و زمین‌های بهائیان در ایران مصادره شده‌است.<ref name=":7" /><ref name=":8">{{یادکرد وب|نویسنده=Miloon kothari|کد زبان=|تاریخ=21 March 2006|وبگاه=|نشانی=http://www.refworld.org/docid/45377b220.html|عنوان=:ECONOMIC, SOCIAL AND CULTURAL RIGHTS

(19-31 July 2005) Kothari}}</ref> او رقم واقعی املاک مصادره شده را به دلیل عدم ثبت و دسترسی به آمار استان‌های دورافتاده بسیار بالاتر می‌داند. این املاک شامل خانه‌ها، زمین‌های کشاورزی، قبرستان‌ها و امکان تاریخی بهائیان بوده‌است. این گزارش همچنین اشاره می‌کند که در مناطق روستایی مصادره خانه‌های بهائیان و بیرون انداختن ساکنان با تهدید و خشونت فیزیکی همراه بوده‌است.<ref name=":8" /> هنگامی که این موارد به دادگاه‌های انقلاب برده شده‌است دادگاه رأی به شرعی و قانونی بودن این موارد مصادره و توقیف داده‌است، مسئله‌ای که گزارشگر سازمان ملل متحد آن را نگران‌کننده و نشانه واضح تبعیض علیه بهائیان می‌داند.<ref name=":8" />

* در سال ۱۹۹۵ بیش از ۱۵۰ خانه بهائیان در [[یزد]] مصادره شد.<ref name=":7" />

* در تاریخ یکشنبه مورخ ۷/۱۱/۱۳۸۶ افرادی مسلح که بعداً خود را «عاشقان [[حسین]]»<ref>[https://www.newnegah.org/index.php?option=com_content&task=view&id=706&Itemid=15 ای انسان تو کجائی؟]</ref><ref name="iranpressnews.com">[http://www.iranpressnews.com/source/035618.htm گزارشی از تهدیدات روزمره علیه بهاییان در ایران]</ref> معرفی کردند با بولدوزر خانه یکی از بهائیان شهر [[آباده]] را تخریب کردند.<ref name="iranpressnews.com" /><ref>[http://www.autnews.info/archives/1386,11,0007545 خبرنامه دانشگاه صنعتی امیرکبیر]</ref>

* در ژوئن ۲۰۱0 (1389) ۵۰ خانه خالی از سکنه متعلق به بهائیان در روستای ایول مازندران توسط نیروهای ناشناس تخریب شد و سپس خرابه‌ها به آتش کشیده شد. این خانه‌ها ابتدا چند سال بعد از انقلاب در سال ۱۹۸۳ مصادره شده بودند و حدود بیست خانواده از خانه‌هایشان و روستا بیرون رانده شده بودند. بهائیان ایول اما از طرق قانونی برای بازپس‌گیری خانه‌هایشان اقدام کرده بودند و هر سال تابستان برای کشاورزی در زمین‌هایشان و برداشت محصول به زمین‌هایشان بازمی‌گشتند.<ref name=":7" />

محرومیت تحصیلی بهائیان بخشی از تلاش‌های دولت ایران برای سرکوب این جامعه است. اندکی پس از انقلاب اسلامی سال ۱۳۵۷ تعداد بسیاری از دانش آموزان بهائی در تمامی مقاطع تحصیلی از ابتدائی تا دانشگاه از تحصیل محروم شدند.<ref name=":17">{{یادکرد وب|نویسنده=Affolter, Friedrich W.|کد زبان=|تاریخ=2007|وبگاه=|نشانی=https://eric.ed.gov/?id=EJ814786|ژورنال=Diaspora, Indigenous, and Minority Education|عنوان=Resisting Educational Exclusion: The Baha'i Institute of Higher Education in Iran}}</ref><ref name=":10">{{یادکرد وب|نویسنده=Mina Yazdani|کد زبان=|تاریخ=2015|وبگاه=|نشانی=https://cedar.wwu.edu/jec/vol10/iss1/7|ژورنال=Journal of Educational Controversy|عنوان=Higher Education under the Islamic Republic: the Case of the Baha’is,}}</ref> در سال‌های بعد در واکنش به فشارهای بین‌المللی، دانش آموزان مقطع ابتدایی و متوسطه اجازه ثبت نام دوباره یافتند اما محرومیت جوانان بهائی از ورود به دانشگاه‌های خصوصی و عمومی کشور همچنان ادامه دارد و بهائیان نمی‌توانند در دانشگاه‌ها ثبت نام کنند و در صورت ثبت نام باید اخراج شوند.<ref name=":11" /><ref name=":10" />

مصوبه‌ای که دانش آموزان بهائی را از ورود به دانشگاه‌های دولتی منع می‌کند در سال ۱۳۵۹ (۱۹۸۱) صادر شد. در آن سال دانشگاه‌ها سیستم جدیدی برای پذیرش دانشجو اتخاذ کردند که بنا بر آن تنها دانش آموزانی که به یکی از ادیان رسمی قانون اساسی ایران معتقد بودند اجازه ورود به دانشگاه داشتند. این محدودیت تا به امروز ادامه دارد.<ref name=":15">{{یادکرد وب|نویسنده=Ban Ki-moon|کد زبان=|تاریخ=6 September 2016|وبگاه=|نشانی=https://documents-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/N16/278/47/PDF/N1627847.pdf?OpenElement|عنوان=Situation of human rights in the Islamic Republic of Iran, Report of the Secretary-General}}</ref><ref name=":9" /><ref name=":10" />

در ششم اسفند ۱۳۶۹ (۲۵ فوریه ۱۹۹۱) مصوبه‌ای توسط [[شورای عالی انقلاب فرهنگی]] صادر شد که ذکر می‌کند که باید از ثبت نام بهائیان در دانشگاه‌ها جلوگیری به عمل آید و چنانچه هویت بهائی فردی هنگام تحصیل مشخص شود باید از تحصیل محروم شود. در طی سال‌ها، برای منع ورود متقاضیان بهائی به دانشگاه ترفندهای گوناگونی در مراحل مختلف فرایند پذیرش از جمله آزمون ورودی، انتخاب رشته، ثبت نام و … بکار برده شده‌است. برخی از این دانش آموزان با وجود شرکت در کنکور ورودی دانشگاه در مراحل بعدی با عبارت «نقص پرونده» مواجه می‌شوند.<ref name=":15" /> در میان معدود دانش آموزان بهائی که قادر به ثبت نام و شروع تحصیل در دانشگاه شده‌اند، اکثریت آن‌ها قبل از فارغ‌التحصیلی اخراج شدند.<ref name=":12">{{یادکرد وب|نویسنده=Tim Hume|کد زبان=|تاریخ=10 November 2011|وبگاه=CNN|نشانی=https://edition.cnn.com/2011/11/10/world/meast/iran-bans-bahai-university/|عنوان=Iran bans 'underground university,' brands it 'extremist cult}}</ref> نمونه‌های اخراج دانشجویان بهائی یا ممانعت از ورود آن‌ها به دانشگاه یا عدم صدور مدرک آن‌ها در رسانه‌ها ثبت شده‌است.<ref>[https://www.radiofarda.com/a/f2-iran-students-university-statement-defending-dervishes-right-to-education/28524406.html اعتراض هزاران دانشجو در ایران]</ref><ref>[https://ir.voanews.com/a/iran-student-/3884272.html اعتراض سه هزار دانشجوی ایرانی به محدودیت تحصیلی بر اقلیت‌های مذهبی]</ref>

در پاسخ به این محرومیت، جامعهٔ بهائی یک سیستم دانشگاهی از راه دور و غیررسمی تأسیس کرده‌است.<ref name=":12" /> هم‌اکنون دانشگاه علمی آزاد در بسیاری از رشته‌ها جوانان بهائی را آموزش می‌دهد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وبگاه=|نشانی=http://bihe.org/index.php?option=com_content&task=view&id=42&Itemid=200|عنوان=وب سایت دانشگاه علمی آزاد}}</ref>

بنا بر آمار دفتر جامعهٔ جهانی بهائی در سازمان ملل متحد از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۸ بیش از ۱۱۷۰ نمونه تبعیض اقتصادی علیه بهائیان ایران ثبت شده‌است.<ref name=":13" /> از جمله این تبعیض‌ها می‌توان به این موارد اشاره کرد: عدوم صدور یا تمدید پروانه کسب بهائیان، پلمپ و تعطیلی مغازه‌ها و محل‌های کسب و کار بهائیان، دستور به صاحبان ملک مبنی بر عدم اجاره یا تمدید قرارداد مغازه به بهائیان، دستور به فروشگاه‌های زنجیره ای و دفاتر دولتی مبنی بر عدم دادم و ستد با فروشندگان بهائی، فشار بر صاحبان مشاغل خصوصی برای اخراج کارمندان بهائی خود و یورش به امکان کسب و کار بهائی.<ref name=":7" />

* تعطیلی و پلمب محل کسب و کار ۱۶ بهائی در استان خوزستان در ژوئیهٔ 2017<ref name=":16" />

* تعطیلی ۲۵ مغازه متعلق به بهائیان در ارومیه نیمه اول ژوئن ۲۰۱۶ (خرداد 1395)<ref name=":15" />

* تعطیلی و پلمب بیش ۱۲۴ مغازه مغازه متعلق به بهائیان در شهرهای استان‌های مازندران، البرز، هرمزگان و کرمان در نوامبر ۲۰۱۶ (آبان 1395)<ref name=":16" /><ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=18 آبان 1395|وبگاه=رادیو فردا|نشانی=https://www.radiofarda.com/a/f6_iran_bahai_shut_shops_stores/28103280.html|عنوان=جامعه جهانی بهاییان: پلمب ده‌ها مغازه بهاییان در سراسر ایران}}</ref>

تبلیغات منفی و نفرت و شایعه پراکنی دربارهٔ بهائیان ایران یکی از گونه‌های آزار و ادیت آن‌ها محسوب می‌شودو دبیرکل سازمان ملل متحد، بان کی مون، در گزارش سپتامبر ۲۰۱۶ خود بابت افزایش موارد نفرت پراکنی و صحبت‌های تشویش آمیز مقامات قضایی و سیاسی، رهبران دینی و رسانه‌های ایران دربارهٔ بهائیان اظهار نگرانی کرد.<ref name=":15" /> در ماه ژوئن همان سال گزارشگر ویژهٔ سازمان ملل متحد دربارهٔ آزادی دین یا عقیده نیز از نفرت پراکنی و تهییج مردم علیه بهائیان که می‌تواند به اقدامات خشونت‌آمیز منتهی شود ابراز نگرانی جدی کرد.<ref name=":15" /> بنا به آمار دفتر جامعهٔ جهانی بهائی در سازمان ملل متحد تنها در فاصلهٔ سال‌های ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۷، ۲۶ هزار مورد تبلیغات ضد بهائی از طریق رسانه‌های ایران در این کشور انتشار یافته‌است.<ref name=":13" />

پس از خاکسپاری پیکر یک شهروند بهایی از اهالی [[دماوند (تهران)|شهر دماوند]] واقع در [[استان تهران]] به نام شمسی اقدسی اعظمیان و در تاریخ ۲ آبان‌ماه ۱۳۹۷، در آرامستان بهاییان گیلاوند به نام گلستان جاوید، پیکر وی به وسیلهٔ عده ناشناسی نبش قبر شده و در بیابان‌های اطراف روستای [[جابان (دماوند)|جابان]] از توابع [[شهرستان دماوند|همان شهرستان]] رها شده‌است. پیش از این نیروهای امنیتی به بهاییان ساکن در منطقه گیلاوند اعلام کرده بودند که حق دفن اموات خود را در این گورستان را نداشته و باید خاکسپاری اموات خود را فقط در تهران انجام دهند.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=fa|تاریخ=۸ نوامبر ۲۰۱۸|وب‌گاهوبگاه=بی‌بی‌سی فارسی|نشانی=http://www.bbc.com/persian/live/46136294|عنوان='نبش قبر یک متوفی بهایی در منطقه گیلاوند'}}</ref>

موج آزار و اذیت و سرکوب بهائیان در ایران پس از انقلاب اسلامی توجه جامعهٔ بین‌المللی را به خود جلب کرده‌است. مجمع عمومی سازمان ملل متحد و سایر نهادهای سارمان ملل متحد، سازمان‌های حقوق بشر بین‌المللی، دولت‌های مختلف، دانشگاهیان و روزنامه نگاران کشورهای مختلف، فعالان مسلمان حقوق بشر و چهره‌های ترقی خواه جامعهٔ ایران متوجه بی گناهی و رنج بهائیان شده و سرکوب آن‌ها توسط حکومت ایران را محکوم کرده‌اند و خواستار پایان دادن به این آزار و اذیت شده‌اند.<ref name="Karlberg" />

در سطح سازمان ملل متحد نخستین بار در اوایل دههٔ ۱۹۸۰ با انتشار اخبار اعدام، زندانی و شکنجه بهائیان کمیتهٔ جلوگیری از تبعیض و حمایت از اقلیت‌ها نگرانی عمیق خود را از وضعیت بهائیان ایران اعلام کرد.<ref name=":7" /> این نگرانی‌ها به سرعت به مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید که از سال ۱۹۸۵ تا کنون بیش از ۲۸ قطع نامه دربارهٔ وضعیت حقوق بشر در ایران صادر کرده که در آن‌ها به‌طور مشخص به وضعیت بهائیان اشاره شده‌است.<ref name=":7" /> همچنین در طی سال‌ها گزارشگران ویژهٔ سازمان ملل متحد که برای نظارت بر وضعیت حقوق بشر ایران تعیین شده‌اند در گزارش‌های خود سرکوب وسیع و سیستماتیک بهائیان ایران را به دلایل اعتقادات دینی شان تأیید کرده‌اند.<ref name="Momen" /><ref name=":7" />

فعالان حقوق بشر ایرانی از جمله شیرین عبادی برندهٔ جایزهٔ صلح نوبل، اکبر گنجی روزنامه‌نگار و احمد باطبی فعال دانشجویی از نوع رفتار با بهائیان ابراز نگرانی کرده‌اند.<ref name=":7" /> فعالان ایرانی داخل کشور نیز در سال‌های اخیر در ارتباط با حقوق بهائیان مطالبی ارائه کرده‌اند از جمله نسرین ستوده،<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=فهیمه خضر حیدری|کد زبان=|تاریخ=26 شهریور 1392|وبگاه=رادیو فردا|نشانی=https://www.radiofarda.com/a/f7-sotoodeh-letter-to-rouhani-over-bahaeis-rights-in-iran/25108135.html|عنوان=درخواست نسرین ستوده از روحانی برای استیفای حقوق شهروندی بهائیان}}</ref><ref name=":18">{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=16 مه 2014|وبگاه=دویچه وله فارسی|نشانی=http://www.dw.com/fa-ir/دیدار-فعالان-سیاسی-و-مدنی-با-خانواده-مدیران-زندانی-جامعه-بهایی/a-17642056|عنوان=دیدار فعالان سیاسی و مدنی با خانواده مدیران زندانی جامعه بهایی}}</ref> نرگس محمدی<ref name=":18" /><ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=27 فروردین 1397|وبگاه=رادیو فردا|نشانی=https://www.radiofarda.com/a/f4_narges_mohammadi_message_sakharov_prize/29170831.html|عنوان=پیام نرگس محمدی به مراسم جایزه ساخاروف: سیطره دین بر علم و اندیشه در ایران، یادآور دوران قرون وسطاست}}</ref> محمد نوری زاد،<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وبگاه=15 ژوئیه 2013|نشانی=http://www.nurizad.info/blog/22128|عنوان=بوسه بر پای یک “بهایی” کوچک}}</ref> محمد مالکی،<ref name=":18" /> ژیلا بنی یعقوب<ref name=":18" /> و [[عیسی سحرخیز]].<ref name=":18" /> در ماه مه ۲۰۱۶، پنج نواندیش دینی عبدالعلی بازرگان، حسن فرشتیان، محسن کدیور، صدیقه وسمقی و حسن یوسفی اشکوری بیانیه ای در دفاع از بهائیان صادر کردند و از ده‌ها سال «ستم» علیه بهاییان ایران، محروم بودن آن‌ها از حق تحصیل و اشتغال و گرفتن جان آنان انتقاد کردند.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=2 خرداد 1395|وبگاه=بی‌بی‌سی فارسی|نشانی=http://www.bbc.com/persian/iran/2016/05/160522_l57_elite_supporting_statement_faezeh_hashemi|عنوان=بیانیه پنج پژوهشگر دینی: واکنش بعضی مراجع به دیدار با بهاییان اسفبار است}}</ref> در میان طبقهٔ روحانی حسینعلی منتظری بر ضرورت رعایت حقوق شهروندی بهائیان تأکید کرده‌است.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=محمد امینی|کد زبان=|تاریخ=4 خرداد 1387|وبگاه=بی‌بی‌سی فارسی|نشانی=http://www.bbc.com/persian/iran/story/2008/05/080524_v-ma-montazeri-bahaies.shtml|عنوان=آیت الله منتظری و بهائیان: مخالفت سرسخت و حقوق شهروندی}}</ref> در سال ۲۰۱۴ روحانی دیگری عبدالحمید معصومی تهرانی به نشان همدلی با بهائیان آیه ای از آثار بهائی را خوشنویسی کرده و به عنوان هدیه به مرکز جهانی بهائی ارسال کرد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=Ibrahim Mogra|کد زبان=|تاریخ=21 April 2014|وبگاه=The Guardian|نشانی=https://www.theguardian.com/commentisfree/2014/apr/21/ayatollahs-stand-bahai-gives-hope-iran|عنوان=One ayatollah's stand for the Baha'i gives me great hope for Iran}}</ref> در سال ۲۰۰۹ بیانیه‌ای با عنوان «ما شرمساریم» در حمایت از بهائیان ایران توسط بیش از چهل نفر از نویسندگان، دانشگاهیان و شخصیت‌های هنری و فرهنگی خارج از کشور انتشار یافت که در آن نویسندگان از رفتار جمهوری اسلامی با شهروندان بهائی خود اظهار تاسف می‌کنند. این بیانیه تا کنون توسط ۲۶۰ دیگر امضا شده‌است.<ref name="Karlberg" /><ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=18 بهمن 1387|وبگاه=رادیو فردا|نشانی=https://www.radiofarda.com/a/F8_WE_ARE_ASHAMED/1380306.html|عنوان= «ما شرمساریم»: بیانیه‌ای در حمایت از حقوق بهاییان}}</ref>

پاسخ بهائیان ایران به ظلم و سرکوب به دور از خشونت و نافرمانی‌های مدنی بوده‌است و از عبارت «استقامت سازنده» برای توصیف آن استفاده می‌شود.<ref name="Karlberg" /><ref name=":7" /> بهائیان عقیده دارند که ایجاد تغییرات اجتماعیِ پایدار از جمله غلبه بر ظلم و ستم خشونت‌آمیز باید به ابعاد مادی و معنوی تغییر از جمله تغییر افکار و باورهای قلبی ظالمان و مظلومان توجه کنند.<ref name="Karlberg" /><ref name=":7" /> از این رو، در نظر بهائیان راهبردهای تقابل‌آمیزی که گروهی را به مبارزه خشونت‌آمیز یا غیرخشونت‌آمیز با گروهی دیگر وامی‌دارد، به دگرگونی و تغییر پایدار نمی‌انجامند. در نتیجه، بهائیان از هر گونه کنش اجتماعی تفرقه‌آمیز، از جمله مشارکت در سازمان‌دهی و مخالفت سیاسی حزبی، دوری می‌کنند.<ref name="Karlberg" /><ref name=":7" /> بیت العدل اعظم (شورای بین‌المللی بهائی) می‌گوید واکنش بهائیان در مقابل ظلم، نه قبول خواسته‌های سرکوب گران است و نه پیروی از خوی و روش آنها.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=بیت العدل اعظم|کد زبان=|تاریخ=|وبگاه=|نشانی=http://www.payamha-iran.org/node/45|عنوان=پیام 23 ژوئن 2009 به بهائیان ایران}}</ref> بهائیان تلاش می‌کنند از راه‌های قانونی به دادخواهی برای خود و دیگران بپردازند<ref name="Karlberg" /> و بارها تلاش کرده‌اند از طریق نامه نگاری با مسئولان و طرح شکایت‌های قانونی حقوق پایمال شده خود را اعاده کنند.<ref name=":7" /> یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های استقامت سازنده و صلح آمیز بهائیان ایران تأسیس یک سیستم دانشگاهی از راه دور برای جوانان بهائی محروم از تحصیل دانشگاهی است.<ref name="Karlberg" /><ref name=":7" /> اگرچه جمهوری اسلامی ایران مدرک این دانشگاه در ایران را معتبر نمی‌داند، اما از سال ۱۹۹۸ (۱۳۷۷) تا به حال بیش از ۸۰ دانشگاه در سراسر دنیا مدرک این دانشگاه را معتبر دانسته‌اند و فارغ‌التحصیلان دانشگاه علمی آزاد را در مراتب بالاتر تحصیلی دانشگاه خود پذیرفته‌اند.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=Tara Bahrampour|کد زبان=|تاریخ=5 June 2011|وب‌گاهوبگاه=The Washington Post|نشانی=https://www.washingtonpost.com/local/graduation-in-va-turns-from-celebration-to-vigil-after-arrests-of-bahai-in-iran/2011/06/05/AG6VPmJH_story.html?utm_term=.2f85dffa9466|عنوان=Graduation in Va. turns from celebration to vigil after arrests of Bahai in Iran}}</ref>

در حال حاضر هفت بهائی به دلیل اعتقادات خود در یمن در زندان هستند.<ref name=":3">{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=27 فوریه 2018|وبگاه=Human Rights Watch|نشانی=https://www.hrw.org/news/2018/02/27/yemen-houthis-sentence-bahai-man-death|عنوان=Yemen: Houthis Sentence Baha’i Man to Death}}</ref> پنج نفر از این تعداد در فاصلهٔ آوریل تا اکتبر ۲۰۱۷ دستگیر و زندانی شدند. یک نفر از اوت ۲۰۱۶ در بازداشت به سر می‌برد<ref name=":3" /> بهائی دیگر حامد کمال حیدرا در سال ۲۰۱۳ توسط دفتر امنیت ملی یمن دستگیر شد و برای حدود یک سال در بازداشتگاهی در صنعا به سر برد. او در این دوران مورد شکنجه و بدرفتاری قرار گرفت و پس از ۹ ماه حبس انفرادی به زندان مرکزی صنعا منتقل شد.<ref name=":3" /> حامد حیدرا که همچنان در زندان به سر می‌برد در ۲ ژانویهٔ ۲۰۱۸ به دلیل اعتقاد به آئین بهائی به اعدام محکوم شد.<ref name=":3" />

در آوریل ۲۰۱۷ ده‌ها نفر از جامعهٔ بهائی یمن تماس‌های تلفنی تهدید آمیزی از سوی دادستان کل دادگاه جرائم خاص دریافت کردند که از آن‌ها می‌خواست برای بازجویی در دادگاه حاضر شوند یا آن‌ها را تهدید به دستگیری در خانه‌هایشان می‌کرد.<ref name=":5">{{یادکرد وب|نویسنده=Amnesty International|کد زبان=|تاریخ=28 آوریل 2017|وبگاه=Amnesty International|نشانی=https://www.amnesty.org/en/latest/news/2017/04/yemen-bahai-community-faces-persecution-at-hands-of-huthi-saleh-authorities/|عنوان=Yemen Baha’i community faces persecution at hands of Huthi-Saleh authorities}}</ref> این افراد تهدید شده بودند که چنانچه از عقیدهٔ خود برنگردند دستگیر خواهند شد.<ref name=":2" /> به دنبال این ماجرا حکم دستگیری ۲۵ بهائی صادر شد.<ref name=":6">{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=22 مه 2017|وبگاه=UN News|نشانی=https://news.un.org/en/story/2017/05/557852-persistent-persecution-bahai-yemen-unacceptable-and-must-stop-says-un-expert|عنوان=Persistent persecution of Bahá’í in Yemen ‘unacceptable,’ and must stop, says UN expert}}</ref> در ژانویهٔ ۲۰۱۷ دو بهائی که قصد ترک کشور را داشتند در فرودگاه [[عدن]] دستگیر شدند و به محل نامعلومی منتقل شدند.<ref name=":2" /> در اوت ۲۰۱۶، با یورش نیروهای دفتر امنیت ملی به یک برنامه مخصوص جوانان، ۶۵ بهائی شامل زنان و کودکان دستگیر شدند.<ref name=":5" />

این اعتقاد مطرح است که جمهوری اسلامی در آزار و اذیت بهائیان یمن به خصوص در صنعا که تحت کنترل نیروهای شبه نظامی حوثی وابسته به ایران است نقش دارد.<ref name=":14" /> [[احمد شهید]] گزارشگر ویژهٔ سازمان ملل متحد در زمینهٔ آزادی دین یا عقیده اظهار داشت شدت یافتن موج سرکوب بهائیان در یمن مشابه و انعکاسی از سرکوب و آزار و اذیت بهائیان در ایران است.<ref name=":6" /><ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=9 خرداد 1396|وبگاه=رادیو فردا|نشانی=https://www.radiofarda.com/a/o2-bahaei-yemen-mirror-iran/28517181.html|عنوان=گزارشگر سازمان ملل: شباهت آزار بهائیان در یمن با اقدامات علیه بهائیان در ایران}}</ref> او این سرکوب‌ها را که با هدف بازگشت بهائیان یمن از اعتقادشان صورت می‌گیرد محکوم کرده‌است و خواستار آزادی همهٔ زندانیان بهائی یمن است.<ref name=":6" /> سازمان [[عفو بین‌الملل]]، دیده‌بان حقوق بشر و فرستادهٔ ویژهٔ دبیرکل سازمان ملل متحد در امور یمن نیز از سرکوب بهائیان یمن ابراز نگرانی کرده و خواستار آزادی زندانیان بهائی یمن و لغو حکم اعدام حامد بین حیدرا شده‌اند.<ref name=":3" /><ref name=":5" /><ref>{{یادکرد وب|نویسنده=Martin Griffiths|کد زبان=|تاریخ=30 مه 2017|وبگاه=OFFICE OF THE SPECIAL ENVOY OF THE SECRETARY-GENERAL FOR YEMEN|نشانی=https://osesgy.unmissions.org/briefing-special-envoy-un-secretary-general-yemen-open-session-un-security-council|عنوان=BRIEFING OF THE SPECIAL ENVOY OF THE UN SECRETARY-GENERAL FOR YEMEN TO THE OPEN SESSION OF THE UN SECURITY COUNCIL}}</ref><ref>{{یادکرد وب|نویسنده=Amnesty International|کد زبان=|تاریخ=3 ژانویه 2018|وبگاه=Amnesty International|نشانی=https://www.amnesty.org/en/latest/news/2018/01/yemen-huthis-must-quash-death-sentence-of-bahai-prisoner-of-conscience/|عنوان=Yemen: Huthis must quash death sentence of Baha'i prisoner of conscience}}</ref>

در حدود ۲۰۰۰ نفر از پیروان دین بهائی در [[مصر]] زندگی می‌کنند. بهائیان مصر در سال ۲۰۰۹ میلادی، به این حق دست یافتند که در شناسنامه‌ها و کارت‌های هویت، از ذکر دیانت و عقیده معاف شوند.<ref name="alarabiya.net">[http://www.alarabiya.net/articles/2009/04/02/69754.html آتش‌زدن منازل ۴ تن از بهائیان مصر بر اثر «تحریک یک روزنامه‌نگار»] (''العربیه فارسی'')</ref> در تاریخ [[۲ آوریل]] [[۲۰۰۹ (میلادی)|۲۰۰۹]] میلادی، گروهی از مسلمانان مصری ساکن [[استان سوهاج]]، ۴ خانه متعلق به خانواده‌های پیرو دین بهائی را به آتش کشیدند. به گزارش مطبوعات مصر، آتش‌سوزی موجب شد که تعدادی از خانواده‌های بهائی از ترس جان فرار کنند.<ref name="alarabiya.net" />